LEE W ADDERS, WAAR IS DIT VAN GROOTVADER NAAR KLEINZOON 11 £&ancJrérolf AL TWEE HONDERD JAAR tQt juwelier pepersbaat-leeuwarrJen me ongelukken niet? Sjouke Sukerslak: Nou, dat su ik oek krekt sêgge. Ik tref daar een ouwe buutjonge fan froeger. Mein- dert. Jaren en jaren foetbald. Nooit wat had. Een paar weken leden loopt ie op straat, gliedt uut over een hoopke honnestront, en breekt een poat, nou ja, een been Marten: Het sal wel niet een gewel dige foetballer weest hewwe, want ik kan em niet. En ik hew dat altied goed folgt, en oek nog wel es een tip geven an dizze en géne. Laassen hew ik nog drie namen deurgeven aan die Jaansen fan Cambuur, die daar op 't Vliet woand bij 't Dien- stecentrum. Wiebe: Dat hét seker holpen, want ik las in 'e krante, dat se een nije speuler kocht hewwe fan de centen fandieTukker. As 't nou mar langer as een paar weken helpt, want an ders bouwe se wel nije tribunes op Cambuur, mar se blieve krekt soa leeg as bij Ajakkes en Feijenoord. Sjouke: Nee, Meindert deed het meer foor de aardigheid. In het se- vende of het twaalfde fan ik loof Road-Geel, mar het kan oekNicator wel weze. En net ak sêg, nooit wat had, en nou, één honnekeutel, en daar leit Meindert met de fuut om hoog. Tabe: Der wurdt oek wat op straat déponeerd langer. Eikeneen mut een hon hewwe en eikeneen laat em bij een ander foor de deur skijte. En as je der wat fan sêgge, krije een groate bek. Of skelle fan dierebeul Jan: ja, dat is sa wier as Wobke libbet. Ik trof dér Durkje nog, dy wenne froeger as fanke flak bij üs yn 'e bworren. Har man lei dér op hart- bewaking. Ik seach it dalijks, en ik hie se yn gjin tritich jier sjoen. As skoaljonges rópen we dan: Durkje, hast nog sin yn een augurkje? Hein: Dat is soms noedlijk, as jou één treffe, die je in gien jaren sien hewwe, en die jou wel herkent, mar jou hem niet. Dat had ik daar in 'e gang fan't siekenhuus. Hé Hein, roept er één, en ik kieke en kieke. Sjouke: Ik hew dat oek wel es. En weest, je hewwe oek wel lui fan ons leeftied, dan hewwe se een snor en een baard, en lang haar onder de hoed of de pet weg. En die seit dag en jou mar kieke naar die Tarzan en mar gokke: wie su dat nou weze kenne? Hein: Son saakje waar dit oek. Een baard hast net soa lang as die fan de ouwe man uut Spanje die hier oek al weer omstruunt. En begroeiing on der de neus was oek niet snotterig. Nee, ho, dat bedoel ik anders. Marten: Dat begriepe wij skoan, Hein. Dat binne fan die gesegdes. Mar hoe is dat aflopen? Bistem nog op het spoor komen of hét hij dij uut de droom helpe mutten? Hein: Hij seit: Hé Hein. Ik sêg: Ah, goeie, hoe gaat het? Hij seit: Dat kon wel beter, anders was ik hier niet. Mar Peke had dij seker al fer- teld, dat ik een ongeluk houden had Jan: As ik de namme Peke hear, mat ik altied tinke oan in Frysk boek oer een sekere Peke Donia. Een ald- kloaniaal, dy op het lést troud mei eeneh hoeruutdeBoeterhoek, en dan letter een spultsje begint er gens yn 'e Walden. (Nou skeuke de mannen even on rustig, want fan Hein sien moeke wurde froeger oek wel be weerd Fandaar sien bijnaam!) Tabe (rieklik luud): Wat ken ons dat spultsje fan die fent skele. Wij mutte nou wete wie Hein sien Baardaap was, en ik docht, as we nou wete, wie Peke is, weet Hein, wie die fent in 't siekenhuus was. Hup Hein, los de moord op, anders mut Wesser weromkomme! Hein: Dou hest maklijk praten, mar ik wist op dat stuit nooit één keer wie die Peke was. Mar ik wu mie niet kenne late, dus ik sêg: Ja, wat is dat raargongen niet. Hij seit: Ja, dat oek, mar dat er nog achter weg komme ken. Hoe sag Peke dat, toen jim het er over hadden? Marten: Eén ding begriep ik nog niet goed. Die Peke, waar het tel kens over gaat, wat foor pursoan is dat? Hein mut em toch kanne, al- lénig op dat stuit had ie niet foor de geest. En is die dat nou de hele tied in 't siekenhuus niet weer in 't sin komen? Hein: Wacht nou even, want wielst ik daar met de mon fol tannen ston, komt er een ffouw anlopen en die skriwt: Hannes, de fersekering hét dij geliek geven. Die fent is fout weest! Die twee falie mekaar hast om 'e hals, en toen bin ik em gauw smeerd. Sjouke: Dat is die goed afgaan. Het was seker een auto-ongeluk, een botsing of soa. Ja, die tied komt weer an. Mist, of sniw, of gladde dieken, of gekke harde inhalers. Mooi. Mar nou Peke. De geheim- sinnige Peke. Hein: Nou kiek. Hannes sien ffouw was op gimmestiek met een friendin fan mien frouw, en die friendin hét een skoftsje ferkering had met een Peke. We gongen oek wel met sien fieren op en uut. Nou praat ik mooi wat jaren leden Wiebe: Toe mar, met sien fieren. Hannes en de frouw en jimme, of die Peke en en de meid en dou met Hein: Nee, die Peke, mar dat raakte uut. Peke gong toen naar Amster dam en daar hét ie een jaar of tien woand en daar sei elk Peter. Toen ie werom kwam, seiden wij datoek. Alleen Hannes en nog een paar sêg ge fan Peke. Sjouke: Dat is dus de oplossing. Dou hast die naam Peter in 'e kop, en niet Peke. Mar had die Peke/Pe- ter wel met dij over dat ongeluk fan die Hannes sproken? Dat mutte we nog wel even wete. Hein: Nee, want Peter maakte em sappel over een nije foorsitter fan Aan stamtafel van café in de bin nenstad vertelt stadgenoot B. van der L., dat hij geen krant kan op slaan of h ij leest er inhoe slecht het roken wel is. "Nou is't zover komen, da'k er mar met ophouden bin" zegt hij op een berustende toon. "Wat? Met roken?" vraagt een metgezel aan de leestafel. "Nee, met krantelezen" antwoordt Van der L. hun biljartklubSe sochten om een geskikte fent, omdat em wel een self an boaden had, mar die wuden se niet. Se fonnen die, hoe wast nou, ja, die Hielke Hagel te oud! En hoe ik dat sag. Daar hew we de laaste keer over praten. Over Hannes niet. Tabe: En hoe oud was die eh Hagel dan wel Hij mut niet te hard bib- bere en skudde. Hein: Ik loof fan achter in de seven- tig. Toen hew ik teugen Peter seid; As die Roeland Regen met sien ne gen- en-sestig jaren nog niet te oud is, om prezident fan Ammérika te wezen, ken son Hielke Hagel nog best foorsitter fan de biljartklub Dit is de nieuwe opgave voor onze fotoprijsvraag Leewadders waar is dit?' Oplossingen, uitsluitend schriftelijk, binnen veertien dagen naar de redactie van 't Kleine Krantsje, Vredeman de Vriesstraat 18921 BP Leeuwarden. Uitslag over vier weken. Onder de abonnees, die ons het juiste antwoord geven, verloten wij een exemplaar van het boekje "Populaire Leeuwarders" door Fenno L. Schou- stra. Nog gien Kees Lotsjeop 'ebrug. Te nauwe bloedfatten en dus sieken huus. Mar sien maten binne bij em weest, en in son siekenhuus tref je nog es één. Meindert met het been omhoog, Durkje uut Jan sien ouwe dorp, en Hannes, die Hein wel her kent, mar Hein Hannes niet fut en dalijks. En dan gaat het nog over een sekere Peke en een Hielke Ha gel, mar goed, lees self mar wat er bepraat wurdt deur Tabe Ruutsje, Wiebe Poatsje, Lange Marten, Jan Boerke, Sjouke Sukerslak en Hein fan 't Hobbelpeerd. Wiebe Poatsje: Ik weet niet hoe jim de saak taksére, mar ik sien Kees fan 't jaar hier niet meer bij ons op de brug staan. Hij mut fer weg komme. Lange Marten: Je wete het nooit, Poatsje, je wete het nooit. Se binne teugenwoordig heel wat maans. En niet te fergeten de nije mediesienen! Nim nou alleen mar de pénieciliene Tabe Ruutsje: Ja, dat is een tover middel. Froeger hadden se het over Haarlemmer oalie, dat waar overal goed foor. En nou is het péniecilie ne. Mien fader sei altied fan pense- liene. Jan Boerke: Het wie wol gesellich even mei mekoor nei 't siekenhuus. En mooi omstebeurt even bij Kees sjen. Och, en yn 'e wachtkeamer troffen je ek nog wol es kunde. Hein fan 't Hobbelpeerd: Ja, wat gaat er dan wat om in son sie kenhuus niet? Je suden sêgge, der binne meer sieke meensen as ge- sonde. En wat hoor je dan fan kroe- Op de ouderlijke boerderij aan de Tsjerkebuorren te Oosterwierum woont Doeke Boukes Schoustra, een jongen van dertien, die op zijn verjaardag in juni van dit jaar, door zijn grootvader, met dezelfde naam, werd verrast met een zeldzaam mooi en uniek cadeau: een zwaar zilveren horlogedat al tweehonderd jaar in het bezit van de familie is. Er hoort een briefje bij het uurwerk met de vermelding, dat het horloge in het laatst van de achttiende en in het begin van de negentiende eeuw gedragen werd door Doeke Thomas Dotenga, 17 oktober 1758 te Rau- werd geboren als zoon van Thomas Sytzes Dotenga, Bijzitter over Rauwerderhem en Antje Sytzes. Doeke Thomas Dotenga trouwde in 1787 met Aaltje Wouters (Schuur- mans), hij kreeg twee dochters en stierf op de hoge leeftijd van 86 jaar in 1845. Thomas Doekes Dotenga schonk het horloge aan zijn kleinzoon Doe ke Jans Fokma, geboren te Imsum in 1809 en later veehouder te Roor- dahuizum en Doeke Jans Fokma schonk het kleinood op zijn beurt weer aan zijn kleinzoon Doeke Sij- mens Schoustra, geboren in 1857 te Imsum en later veehouder te Oos terwierum. Ook deze Doeke Sijmens hield de familietraditie in ere door het horlo ge te schenken aan diens kleinzoon Doeke Boukes Schoustra, geboren te Britswerd in 1911 en later even eens veehouder te Oosterwierum. Welnu, ook hij bleef de unieke ge woonte trouw door het kostbare klokje op zijn beurt weer door te geven aan zijn kleinzoon, die even eens de naam Doeke draagt en dat is dan de Doeke van dertien jaar, waarmee dit verhaaltje begon. Hij is dus de vijfde eigenaar van dit bijzondere wisselhorloge" en, als alles goed gaat, zal hij niet de laatste zijn. Wellicht zal er eens een zesde Doeke komen, voor wie het klokje een wel heel bijzonder bezit kan betekenen.

Historisch Centrum Leeuwarden

’t Kleine Krantsje, 1964-1997 | 1980 | | pagina 11