DICKVANDERHEIJDE IRfREKLAME
lb.
OOST WEST EN TUUS IS ET SOMS OEK
GIEN ZEUMER
TOEN WE NOG OP DE SCHOOLBANKEN ZATEN
I»
Mpi* HP*
-
tr
DE MENNO VAN COEHOORN-SCHOOL
11
adviesbureau voor reklame en publiciteit joz©f isr8©lsstr33t 10 l©©UW3rd©n 05100-24984
F
«ma**" m
In 1928 maakte de vierde klas van School 6A, nu de Menno van Coehoornschoot, een
schoolreisje naar Appelscha. In' t blinkend zand is toen deze foto gemaaktOp de bovenste
rij. Juf Wever, Piet Bruinja, Anne Gutman, Theo Verhoeve, Jet Hornstra en Juf Gramsma.
Op de tweede rij: Willem Fopma, Dirk Dijkstra, een Johan, Froukje Stienstra, Gabe
Leemburg, Piet Kikkert, Lambertus Harder, Klaas de Vries, Aukje Hommes, een onbe
kende, nog een Klaas de Vries, Djoeke Koetstra, Bouke Henstra en Herman Geveke. Op de
voorgrond: Arend de Vries. Anton van Groeningen, Geertje Ozinga, Dirkje Fijma, Corrie
Kreeft, Corrie Boersma, Doutje Laskewitz, Froukje Lebbink, Janke Visser, Aleida Gras,
Johanne Henstra en Pietje Dijkstra.
De herfst had zien intrede daan
De herfst had zien visitekaartsje af
geven.
Et was november.
De meensen die in Leeuwadden en
de wiede wereld daar omheen
woonden konnen daarover metpra-
te.
Reken maar.
Foei, foei, zu Griet van Gosse zeg
ge-
Der waren dagen dat een striemen
de regen uut een donkere hemel
neerkletterde zodat alles deurnat
wudde en klam anvoelde en dan
weer teisterde een storm el meens-
dom en et aardriek.
In tied van een paar dagen zat er
gien blad meer an de bomen en de
struken.
Dan nam de wien de dwarrelende
bladden op en joeg ze in een speulse
bui her en der over de wegen.
Dan kwammen de kienders en die
veegden de bladden bijmekaar en
daar maakten ze dan weer op de
grond huzen van en as ze daar dan
weer genoeg van hadden dan skop-
ten ze met hun klompen alles weer
deur mekaar.
Soms woei de wien zo hard dat er
een boom omwoei en dan kwammen
er mannen om die boom in stukken
te hakken.
En savens zat iedereen veilig en wel
en warm inne kamer. De kienders
met rozige gezichten van et buten
speulen. Dan zatten ze om de tafel
met et ganzebord of et vlooiespel of
de dominostienen, of stil bij de ka
chel met een leesboek.
Dat was gezellig en soms oek niet
want et kon gebeure dat er ruzie was
over de vraag wie et eerst beginne
mocht want dan zei Kees, de zon die
gaat zó om en dan riep Mieke, nee
dat liegstou, de zon die gaat zó om
en dan zei vader, gien ruzie hier, de
zon die gaat zoas jimme moeke et
wil en dan lachte moeke. De zon
draaide dan zoas moeke et zei.
En dan daarna, as ze in bed lagen,
dan hoorden ze de regen op et plat
dak.
Dan hoorden ze et roezen van de
wien in de bomen en dan kropen ze
diep onder de warme dekens.
Dat was een veilig gevoel.
Op zon regenachtige avend liep op
de Ouwegleien een eenzame, don
kere figuur.
Bij et kroegje van Van der Woude
bleef ie staan.
Hij aarzelde of ie naar binnen gaan
zu.
Hij keek om zich heen en toen stapte
hij et kroegje in.
De eerste ogenblikken zag ie totaal
niks omdat zien brille glazen deur de
warmte besloegen.
Binnen zatten de kornuten.
De kiepekoopman had et woord.
Toen de vreemde gast binnenkwam
hield de kiepekoopman zich ineens
stil.
Ze waren et niet wend dat er savens
nog andere bezoekers kwammen.
Ze zatten stomverbaasd de vreemde
figuur an te kieken
Die zei gien woord en toen Van der
Woude vroeg wat ie hewwe wu zei
ie, geef mij maar een glaske jene
ver.
Op dat ogenblik ston de kiepekoop
man op en ging naar de man toe die
et glas jenever in een keer naar bin
nen sloeg.
Goeiendag, zei ie, as ik zo vrij weze
mag, ik geloof niet dat wij jou hier
eerder zien hewwe.
Nee.
Binne jou dan soms verdwaald?
hield de kiepekoopman an.
Nee, was weer et antwoord.
Oh.
De konversasie ston even op een
dood punt.
Toen zei de man ineens, ik bin de
deur uutlopen, ajje et wete wille!
Niet alleen de kiepekoopman keek
de vreemdeling verbaasd an maar
bij de kornuten was nou oek een
verhoogde belangstelling te be
speuren.
Dat rotwief, zuchte de man en streek
met zien han deur zien natte haren,
die nou in pieken alle kanten uut
stonnen.
Dat gedonder, dat gezemel, iedere
keer weer, ik bin et zat. Geef mij nog
maar een en geef dizze mannen oek
maar een.
Van der Woude skonk de vluchte
ling, de man die et'gedonder en et
gezemel" van zien Eva zo spuizat
was dat ie van ellende en ergernis
liever buten in de regen liep, nog es
in en deed et zelfde, - tot groot ge
noegen van de kornuten, - oek nog-
ges bij hun.
Ze waren et er allemaal roerend
over eens dat dizze man een ellendig
huwelijksleven had, dat ie van be
roerdigheid et huus uutlopen was.
Och, och, wat hadden je toch een
slechte vrouwen in de wereld. En
wat boften zij dan met hun vrouwen
Nooit ruzie, nooit.
Nou ja, nooit?
Natuurlik viel er welles een woord,
of twee woorden.
Soms vielen er wederzieds welles
een paar rake klappen en liep een
van beide wederhelften de andere
dag met een gekleurd oog, maar dat
was dan oek alles.
De houten sabel, de groene kraag,
de kiepekoopman en de anderen be
klaagden om et hardst de vreemde
ling die vertelde dal ie skuunmaker
van zien beroep was.
Nou het alcohol allied een bepaalde
uutwerking op de gebruker.
Sommigen wudde slaperig, loom.
Die binne met gien stok meer voor-
uut te krijen.
Die valle as een blok in slaap.
Dan is er een kattegorie, die wudde
droevig, die beginne te gulen.
En dan is er nog een kattegtrie, die
wudde kwaad, die wudde agressief.
En tot die laatste kattegorie be
hoorde onze skuunmaker.
Daar kwam nog bij dat ie helemaal
niet teugen drank kon.
Na vier glaskes was ie deur et be
klagen - wat uutdraaide op ophitsen
deur de kiepekoopman en konsorten
- in een teugeloze staar van woede
kommen te verkeren.
Hij sloeg moet de vuust op et ta-
feltsje en riep, ik gaan naar huus, ik
zal dat serpent, dat rotwief tere wie
de baas is.
Ik gooi ze goddomme veertig meter
hoog en zestig meter diep.
Ik zal ze.
Groot geliek, zei de kiepekoopman,
groot geliek, ik zu et oek doen as ik
jou was
De getergde skuunmaker verliet het
pand vol wraakgevoelens.
Maar toen ie weer buten ston en de
regen en de wien em om zien bene
velde kop striemden was ie gauw
ontnuchterd.
Toen ie weg was zei de kiepekoop
man teugen de groene kraag, wat zu
die kerel daar met bedoele, ik gooi
ze veertig meter hoog en zestig me
ter diep.
Maar de groene kraag was niet zo
best in de wetten van de zwaarte
kracht en bovendien was ie dèur een
paar ekstra van de skuunmaker niet
zo helder meer, dat die zei, ik weet
et niet, ik gaan naar huus, ik gaan
naar bed.
En waar de skuunmaker bleven
was.
Die was weer tuus.
Van et veertig meter hoog en zestig
meter diep gooien is niks terecht
komen
Wel nee, deur en deurnat en ver
kleumd lag ie in de kortste keren op
bed en droomde, droomde dat et
zeumer was.
Bart van der Weerdt.