DICKVANDERHEIJDE IRfREKLAME lb. OOST WEST EN TUUS IS ET SOMS OEK GIEN ZEUMER TOEN WE NOG OP DE SCHOOLBANKEN ZATEN I» Mpi* HP* - tr DE MENNO VAN COEHOORN-SCHOOL 11 adviesbureau voor reklame en publiciteit joz©f isr8©lsstr33t 10 l©©UW3rd©n 05100-24984 F «ma**" m In 1928 maakte de vierde klas van School 6A, nu de Menno van Coehoornschoot, een schoolreisje naar Appelscha. In' t blinkend zand is toen deze foto gemaaktOp de bovenste rij. Juf Wever, Piet Bruinja, Anne Gutman, Theo Verhoeve, Jet Hornstra en Juf Gramsma. Op de tweede rij: Willem Fopma, Dirk Dijkstra, een Johan, Froukje Stienstra, Gabe Leemburg, Piet Kikkert, Lambertus Harder, Klaas de Vries, Aukje Hommes, een onbe kende, nog een Klaas de Vries, Djoeke Koetstra, Bouke Henstra en Herman Geveke. Op de voorgrond: Arend de Vries. Anton van Groeningen, Geertje Ozinga, Dirkje Fijma, Corrie Kreeft, Corrie Boersma, Doutje Laskewitz, Froukje Lebbink, Janke Visser, Aleida Gras, Johanne Henstra en Pietje Dijkstra. De herfst had zien intrede daan De herfst had zien visitekaartsje af geven. Et was november. De meensen die in Leeuwadden en de wiede wereld daar omheen woonden konnen daarover metpra- te. Reken maar. Foei, foei, zu Griet van Gosse zeg ge- Der waren dagen dat een striemen de regen uut een donkere hemel neerkletterde zodat alles deurnat wudde en klam anvoelde en dan weer teisterde een storm el meens- dom en et aardriek. In tied van een paar dagen zat er gien blad meer an de bomen en de struken. Dan nam de wien de dwarrelende bladden op en joeg ze in een speulse bui her en der over de wegen. Dan kwammen de kienders en die veegden de bladden bijmekaar en daar maakten ze dan weer op de grond huzen van en as ze daar dan weer genoeg van hadden dan skop- ten ze met hun klompen alles weer deur mekaar. Soms woei de wien zo hard dat er een boom omwoei en dan kwammen er mannen om die boom in stukken te hakken. En savens zat iedereen veilig en wel en warm inne kamer. De kienders met rozige gezichten van et buten speulen. Dan zatten ze om de tafel met et ganzebord of et vlooiespel of de dominostienen, of stil bij de ka chel met een leesboek. Dat was gezellig en soms oek niet want et kon gebeure dat er ruzie was over de vraag wie et eerst beginne mocht want dan zei Kees, de zon die gaat zó om en dan riep Mieke, nee dat liegstou, de zon die gaat zó om en dan zei vader, gien ruzie hier, de zon die gaat zoas jimme moeke et wil en dan lachte moeke. De zon draaide dan zoas moeke et zei. En dan daarna, as ze in bed lagen, dan hoorden ze de regen op et plat dak. Dan hoorden ze et roezen van de wien in de bomen en dan kropen ze diep onder de warme dekens. Dat was een veilig gevoel. Op zon regenachtige avend liep op de Ouwegleien een eenzame, don kere figuur. Bij et kroegje van Van der Woude bleef ie staan. Hij aarzelde of ie naar binnen gaan zu. Hij keek om zich heen en toen stapte hij et kroegje in. De eerste ogenblikken zag ie totaal niks omdat zien brille glazen deur de warmte besloegen. Binnen zatten de kornuten. De kiepekoopman had et woord. Toen de vreemde gast binnenkwam hield de kiepekoopman zich ineens stil. Ze waren et niet wend dat er savens nog andere bezoekers kwammen. Ze zatten stomverbaasd de vreemde figuur an te kieken Die zei gien woord en toen Van der Woude vroeg wat ie hewwe wu zei ie, geef mij maar een glaske jene ver. Op dat ogenblik ston de kiepekoop man op en ging naar de man toe die et glas jenever in een keer naar bin nen sloeg. Goeiendag, zei ie, as ik zo vrij weze mag, ik geloof niet dat wij jou hier eerder zien hewwe. Nee. Binne jou dan soms verdwaald? hield de kiepekoopman an. Nee, was weer et antwoord. Oh. De konversasie ston even op een dood punt. Toen zei de man ineens, ik bin de deur uutlopen, ajje et wete wille! Niet alleen de kiepekoopman keek de vreemdeling verbaasd an maar bij de kornuten was nou oek een verhoogde belangstelling te be speuren. Dat rotwief, zuchte de man en streek met zien han deur zien natte haren, die nou in pieken alle kanten uut stonnen. Dat gedonder, dat gezemel, iedere keer weer, ik bin et zat. Geef mij nog maar een en geef dizze mannen oek maar een. Van der Woude skonk de vluchte ling, de man die et'gedonder en et gezemel" van zien Eva zo spuizat was dat ie van ellende en ergernis liever buten in de regen liep, nog es in en deed et zelfde, - tot groot ge noegen van de kornuten, - oek nog- ges bij hun. Ze waren et er allemaal roerend over eens dat dizze man een ellendig huwelijksleven had, dat ie van be roerdigheid et huus uutlopen was. Och, och, wat hadden je toch een slechte vrouwen in de wereld. En wat boften zij dan met hun vrouwen Nooit ruzie, nooit. Nou ja, nooit? Natuurlik viel er welles een woord, of twee woorden. Soms vielen er wederzieds welles een paar rake klappen en liep een van beide wederhelften de andere dag met een gekleurd oog, maar dat was dan oek alles. De houten sabel, de groene kraag, de kiepekoopman en de anderen be klaagden om et hardst de vreemde ling die vertelde dal ie skuunmaker van zien beroep was. Nou het alcohol allied een bepaalde uutwerking op de gebruker. Sommigen wudde slaperig, loom. Die binne met gien stok meer voor- uut te krijen. Die valle as een blok in slaap. Dan is er een kattegorie, die wudde droevig, die beginne te gulen. En dan is er nog een kattegtrie, die wudde kwaad, die wudde agressief. En tot die laatste kattegorie be hoorde onze skuunmaker. Daar kwam nog bij dat ie helemaal niet teugen drank kon. Na vier glaskes was ie deur et be klagen - wat uutdraaide op ophitsen deur de kiepekoopman en konsorten - in een teugeloze staar van woede kommen te verkeren. Hij sloeg moet de vuust op et ta- feltsje en riep, ik gaan naar huus, ik zal dat serpent, dat rotwief tere wie de baas is. Ik gooi ze goddomme veertig meter hoog en zestig meter diep. Ik zal ze. Groot geliek, zei de kiepekoopman, groot geliek, ik zu et oek doen as ik jou was De getergde skuunmaker verliet het pand vol wraakgevoelens. Maar toen ie weer buten ston en de regen en de wien em om zien bene velde kop striemden was ie gauw ontnuchterd. Toen ie weg was zei de kiepekoop man teugen de groene kraag, wat zu die kerel daar met bedoele, ik gooi ze veertig meter hoog en zestig me ter diep. Maar de groene kraag was niet zo best in de wetten van de zwaarte kracht en bovendien was ie dèur een paar ekstra van de skuunmaker niet zo helder meer, dat die zei, ik weet et niet, ik gaan naar huus, ik gaan naar bed. En waar de skuunmaker bleven was. Die was weer tuus. Van et veertig meter hoog en zestig meter diep gooien is niks terecht komen Wel nee, deur en deurnat en ver kleumd lag ie in de kortste keren op bed en droomde, droomde dat et zeumer was. Bart van der Weerdt.

Historisch Centrum Leeuwarden

’t Kleine Krantsje, 1964-1997 | 1981 | | pagina 11