WIE KAN HAAR DAT NAZEGGEN?
CURIEUS VOETBAL VOOR
ONS AU.FR FRYSK ORKEST
MIJN VADER IS VAN 1815...
"Dik honderd zeven en zestig jaar geleden is mijn vader
geboren!" Die krasse uitspraak kan met de hand op het
hart gedaan worden door mevrouw Johanna Vos- Van
der Schaaf, wonend in Groningen en geboren aan het
Oldegalileën in Leeuwarden.
Er is stellig niemand in Nederland, die haar dat kan
nazeggen, want hoe kan dat nouStel, dat mevrouw Vos
al honderd is, dan zal het toch zo'n honderd twintig of
honderddertig jaar geleden zijn, dat haar vader het
levenslicht zag.
ste december 1883, zodat me
vrouw Vos, bij leven en welzijn,
over een dik jaar de honderd
haalt.
Haar moeder was natuurlijk veel
jonger dan vader; zij zag in 1858
het levenslicht en was precies vijf
en twintig jaar bij de geboorte
van Johanna.
De vader van de vitale Wijbe
Alderts van der Schaaf, een Al-
dert Douwe's, was zelf ook al
bijna veertig jaar, toen z'n zoon
Nee hoor: de vader van me
vrouw Vos, Wijbe Alderts van
der Schaaf is werkelijk geboren
op de elfde januari 1815, nu bijna
honderd en acht en zestig jaar
geleden dus!
De oude heer Van der Schaaf,
met zijn vrouw Akke Planting'
wonend aan het Oldegalileën in
onze goede stad, was op twee
weken na negen en zestig, toen
de kleine Johanna geboren werd.
Dat was op de negen en twintig
geboren werd, zodat mevrouw
Vos op dit moment ook nog naar
waarheid kan zeggen, dat het
maar liefst twee honderd en ze
ven jaar geleden is, dat haar
grootvader voor het eerst de
ogen opsloeg.
Twee honderd en zeven jaar,
denkt U zich dat eens even in.
Hoeveel jaar is het geleden, dat
Uw grootouders geboren wer
den?
Vijf jaar geleden hebben we ook
al van dit hoogst sensationele
geval melding gemaakt, maar het
wordt natuurlijk steeds spectacu
lairder, hoe langer mevrouw Vos
leeft.
En wie weet, hoe lang ze nog
in ons midden mag zijn. Zij komt
uit een sterk geslacht: ook haar
vader is erg oud geworden, na
melijk acht en negentig jaar. Hij
overleed in december 1912. Op
dat moment was Johanna's moe-
Mevrouw Johanna Vos: "Mijn vader honderd en zes en zestig jaar
geleden geboren..."
der overigens al twintig jaar werd met haar leeftijd van vier
dood. Zij overleed in 1892 en en dertig jaar dus juist niet oud.
Het is iedereen natuurlijk be
kend, dat er tegenwoordig nogal
wat mensen volkomen onterecht
binnen de muren van het gevang
vertoeven. De protesten daarte
gen kunnen we dan ook geregeld
op de muren zien staan: "Jan
moet vrij", "Piet moet vrij",
"Klaas moet vrij".
Het is alweer een oud grapje
langzamerhand, maar ik moet
toch altijd weer even glimlachen,
wanneer blijkt, dat andere
muurscribenten van die v gauw
even een b hebben gemaakt:
"Jan moet brij", "Piet moet
brij", "Klaas moet brij".
Vroeger gebeurde dat allemaal
niet. Ik kan me uit m'n jeugd niet
herinneren ooit ergens de kreet
te hebben gezien: "Eye moet
vrij!" Waarmee niet gezegd wil
zijn, dat er tientallen jaren terug
helemaal nog geen muurschilders
waren.
Ook toen werden er muren be-
kalkt, maar vergis ik me niet, dan
legden de schilders van toen zich
hoofdzakelijk op het verkondi
gen van algemeen erkende schut
tingwoorden toe.
Hoewel er ook wel politieke leu
zen op de schuttingen te bewon
deren vielen. Wanneer ik m'n
ogen sluit kan ik nóg op een muur
bij de oude Poppebuurt een voor
de toekomst veel belovende, met
grote hanepoten geschreven
tekst zien staan. "Heil Hilter"
luidde die kreet.
Het opkomende talent was toen
pas aan de macht en had op dat
moment z'n visitekaartje nog
niet afgegeven in de Poppebuurt;
vandaar dat de anonieme auteur
met het schrijven van de nog
onbekende naam enige moeite
had.
Maar ik dwaal af, want ik had
willen betogen altijd erg huiverig
te staan tegenover zulke onge
nuanceerde uitingen, waaruit we
mogen opmaken, dat dit of dat
zonder meer gebeuren moet. En
toch ontkom je er niet altijd aan.
Ik doe er nu zelfs even van ganser
harte aan mee door zwart op wit
te zeggen, wat duizenden ande
ren vóór mij ook al hebben ge
zegd: "Het Frysk Orkest moet
blijven!" Sterker: "It Frysk Or
kest moat bliuwe!" En nog ster-
De journalistieke voetbalploeg, die in 1955 in actie kwam voor het Frysk Orkest. Staande van links naar
rechts: Peter Boonstra, scheidsrechter Fenno Schoustra, Jan van der Veer, Arend Algra, Roel van der Velde
en Arend Wijnsma. Gehurkt: Ypke Landstra en Henk Veldman, op de knieën: Piter Terpstra (met hoed!),
Jildert Zuidema (Siidema), Johan van Minnen en Jaap Noordmans. Grensrechters warm Tine Mulder en
Ans Hagendoorn. Ans Hagendoorn, Arend Algra en Roel van der Velde zijn helaas niet meer in het
land der levenden.
Ook achtte hij het raadzaam (de
huidige Europarlementariër) Jo
han van Minnen wegens verre
gaand grof spel het veld uit te
sturen; een beslissing, die hij
overigens herriep, toen de over
treder letterlijk in huilen uit
barstte.
Kortom, het werd een historische
happening, door de artisten in
Leeuwarden niet onverdiend ge
wonnen met de korfbalcijfers
7-6. In Sneek namen de heren
journalisten briljant revanche
met de ook al wat ongebruikelij
ke cijfers 8-7, maar de eerlijk
heid gebiedt te zeggen, dat hier
tegen het eind van het gevecht
het journalistendoel werd ge
blokkeerd door een ploeg in Fries
costuum gestoken confraters, die
juist in Winsum het gouden
viooltje hadden uitgereikt.
Dat ging dus allemaal voor het
goede doel, dat tenslotte ook
werd bereikt, maar wat ik me
afvraag is of zoiets ook nog
mogelijk zou zijn in deze tijd. Er
is wel wat veranderd in de royale
kwarteeuw, die sindsdien ver
streek!
ker zelfs:
blieve!"
'"t Fries Orkest mut
De activiteiten om het Frysk
Orkest voor onze provincie te
behouden deden me terugden
ken aan de grote krantenactie,
die, nu alweer zevenentwintig
jaar geleden, is gehouden voor
hetzelfde orkest: "Een open
doekje voor het Frysk Orkest."
Zoals de Friese kranten in die
goeie ouwe tijd samenwerkten
om de reddingboot hnsulinde van
Mees Toxopeus aan nieuwe mo
toren te helpen en om in Leeu
warden een Kinderboerderij te
realiseren, zo sloegen ze ook de
handen ineen voor een broodno
dige financiële injectie voor het
orkest.
Door hun voortdurende enthou
siaste rapportage brachten zij de
gehele Friese bevolking in het
geweer en het leek er in die
dagen op, dat er wekenlang uit
sluitend over het Frysk Orkest
werd gepraat.
Een van de vele evenementen,
die er toen op touw werden gezet
en waar ik het nu eens even over
zou willen hebben, was een wel
zeer curieuze voetbalwedstrijd
tussen een elftal Friese artisten
en een ploeg Friese journalisten.
De vertoning speelde zich af in
het Cambuurstadion en werd nog
dezelfde middag min of meer
geprolongeerd in Sneek.
Het artistenelftal bestond uit tien
mannen en een vrouw - in een
tijd, die nog helemaal geen da
mesvoetbal kende trok Tine We-
stra als de allereerste represen-
tante van het vrouwelijke ge
slacht de voetbalschoenen aan.
Lammert Popma verdedigde het
artistendoel en verder bestond
die ploeg uit Klaas Westra, Teake
Zuidema, Dicky Modderman,
Cor Huisman, Jarich en Tetman
de Vries, Jentsje Popma, Abe
Brouwer en Sjoerd de Vries.
Niet minder gerenommeerd was
de journalistenploeg met Jan van
der Veer (L.C.) op doel, Piter
Terpstra (N.R.C.) en Jaap Noord
mans (L.C.) achter, Arend Wijns
ma (F.D.), Roel van der Velde
(H.V.V.) en Arend Algra (F.D.)
midden en Henk Veldman
(O.N.), Johan van Minnen
(H.V.V.), Peter Boonstra (L.C.),
Jildert Zuidema (L.C.) en Ypke
Landstra (F.K.) voor.
De krachtmeting werd geleid
door de in politiecostuum gesto
ken Fenno Schoustra, die het
presteerde een zware overtre
ding in het ene strafschopgebied
te honoreren met een penalty
aan de andere kant en die voorts
zelf een van de vele fraaie doel
punten voor zijn rekening nam.
Wat de teksten op muren betreft,
waar ik het net even over had:
klinkklare onzin meestal, maar
een enkele maal is er toch wel
een opmerkelijke bij.
"Leeuwarden, wat ben je lelijk!"
las ik onlangs op een deur van
een huis aan het Zaailand en ik
heb zo'n idee, dat niet veel stad
genoten het eens zullen zijn met
zo'n kreet.
Maar het kan natuurlijk zijn, dat
de auteur toen hij de tekst aan
bracht van onze stad nog niet
meer had gezien dan de nieuw
bouw van het Paleis van Justitie
en de nieuwbouw van de Harmo
nie.
En dan, ja.
VLINDER
