NOG WEL BOMEN, MAAR GEEN AUTO'S IN DE SCHRANS "ACH, KOMEN JULLIE WEER ES LANGS" ACH, WAT EEN VOOR LEEUWARDEN EN D^||ij«MpE WERELD ER OMHEEN OPZIENBARENDE UITNODIGING TWINTIGSTE JAARGANG 25-8-1984 NUMMER 463 'T KLEINE KRANTSJE Wanneer we nu, het geeft niet op welk tijdstip van de dag, de Schrans bekijken, kunnen we ons moeilijk voorstellen, dat deze straat ooit zo landelijk was als we op deze foto kunnen zien. De rijen bomen aan beide kanten maakten deze toegangsweg tot Leeuwarden eerder tot 'n laan dan tot een straat en dan was het eigenlijk ook nog een wandellaan: in de verte zien we de voetgangers al aankomen, allemaal gewoon midden op de weg. Fraai en romantisch is ook nog de straatverlichting; zie de beide lantaarnpalen links. Om het weer wat mooier te maken keren die aardige verlichtingspalen hier en daar in het stadsbeeld terug, nadat ze eerder achteloos waren bestempeld als oud roest. Toen de foto werd gemaakt had de fiets al z'n intrede gedaan en het is best mogelijk, dat enkele veteranen van nu zich zelf herkennen als kleuters op de foto van toen. Een dame en een heer in Amster dam waren uitgenodigd bij vrien den een gezellige avond te ko men doorbrengen. Toen ze er arriveerden was de etage ver licht, maar op hun bellen kregen ze geen gehoor. Nogmaals en nogmaals werd geprobeerd de aandacht van de bewoners te trekken, die toch, gezien het brandende licht en de uitnodi ging thuis moesten zijn. Maar geen vriendelijk welkom wachtte de bezoekers; er klonk alleen het dreigend geblaf van een hond en verder het geen geluid zich horen. Wat zou hier zijn gebeurd? Na lang overleg besloot het echt paar de politie in te schakelen, die op haar beurt de hulp van de brandweer inriep. Die stond na korte tijd met een volledige be zetting voor de deur en toen zou men overgaan tot het met een koevoet openen van de deur. Juist op het moment, dat het breekijzer tussen de plint werd gezet opende zich de deur en daar kwam de eigenaar te voor schijn om lakoniek te vragen wat er aan de hand was. NIKS MEE TE MAKEN... Het geval werd uitgelegd, waar op de bewoner, wijzend op zijn visite, eenvoudig verklaarde: "Met die mensen wil ik niks te maken hebben. Ik heb ze wel horen bellen, maar ik zit bij de tv en laat me niet storen door die lui!" Een pijnlijke affaire alzo, die ons sterk deed denken aan het ge val, dat zich in Harlingen moet hebben afgespeeld, waarbij twee joodse echtparen betrokken wa ren. De vier hadden al jaren onenig heid met elkaar, tot de mannen elkaar in de stad troffen en de een de ander vroeg: "Ach, komme jullie vanavond weer es langs". Diezelfde avond stond het echt paar, keurig in de kleren, dus al bij de anderen op de stoep, maar ook hier sorteerde het aanhou dende bellen geen enkel effect. Tot er ergens op het bovenhuis een raam openging en het hoofd van de bewoner te voorschijn kwam, waarop de volgende tekst te beluisteren viel: "Ik vroeg je om weer es langs te komen, maar niet om er in te komen

Historisch Centrum Leeuwarden

’t Kleine Krantsje, 1964-1997 | 1984 | | pagina 1