DE NIEUWEBUREN VAN WELEER
SLANKE WILLEM KWAM DE PLANTEN HALEN
WAT EEN RUST EN WAT EEN RUIMTE
JE MOEST ER MAAR OP KOMEN.
VOOR LEEUWARDEN EN DE
WIJDE WERELD ER OMHEEN
TWEE EN TWINTIGSTE JAARGANG
2-11-1985 NUMMER 492
'T KLEINE KRAHTSJE
Wie deze oude foto van de stille Nieuweburen bekijkt moet
onwillekeurig terugdenken aan een nog vroegere tijd, toen deze
buurt nog doorsneden werd door het water van een gracht. Dat
water is in het laatst van de vorige eeuw gedempt, zoals er zo veel
Leeuwarder grachtjes verdwenen in die tijd. Wat er voor in de
plaats kwam was een brede straat, te breed natuurlijk voor het
schaarse verkeer van die tijd. Want meer dan een enkele hand- of
hondekar kwam er in die tijd niet voorbij. Pas later ontwikkelde
zich ook hier het stadsverkeer en nu weten we niet beter, dan dat het
zo hoort-de Nieuweburen werd een royale verbindingsweg tussen
Voorstreek en Groeneweg.
"De Slanke" of "Slanke Wil
lem" noemden de Leeuwarders
in vroeger jaren een overbeken
de stadgenoot, die officieel als
"koopman" te boek stond, maar
die telkens en telkens weer met
politie en justitie in aanraking
kwam.
In het midden van de dertiger
jaren, hij was toen een goeie
vijftiger, kon hij het curieuze ju
bileum van zijn vijf en twintigste
veroordeling vieren op de
meest uiteenlopende manieren
had hij toen al getracht zich te
verrijken ten koste van anderen.
Kort na het passeren van deze
misdadige mijlpaal bedacht Slan
ke Willem weer eens een heel
andere truc om zich bepaalde
begeerde goederen toe te eige
nen. Hij ontwaarde een schilder,
die juist bezig was van 'n zekere
mevrouw A. Fahner-Ruardy het
huis te verven en hij deed het nu
voorkomen, dat hij door me
vrouw was besteld om een partij
bloempotten op te halen.
De schilder twijfelde blijkbaar
geen moment aan het met veel
verve en overtuigingskracht ge
brachte verhaal van de koop
man.
Hij wees hem graag de weg en
hij was hem zelfs behulpzaam
om de potten van de bovenver
dieping naar beneden te bren
gen.
Bij de terugkeer van mevrouw
Fahner kon de schilder dan ook
melden "dat de bloempotten al
waren gehaald", maar toen
kwam het grote misverstand aan
het licht: mevrouw wist van niks
en zij bleek het plotselinge gemis
van haar potten bijzonder te be
treuren, zeker dat van het aller
mooiste exemplaar, dat een
waarde van minstens een rijks
daalder had. Bovendien waren
de meeste potten nog van fraaie
bloemen en prachtige planten
voorzien.
Slanke Willem was op dat mo
ment met zijn buit al lang buiten
beeld, maar de schilder had hem
wel herkend en de politie spoor
de de snoodaard spoedig op.
Weer kwam hij dus op de oude
vertrouwde plaats voor de rech
ter te staan, maar die toonde
zich ondanks die niet te stuiten
reeks ontsporingen nog altijd ui
terst clement. Want na een eis
van een maand gevangenisstraf
bepaalde hij het vonnis op vijf
dagen en niet meer.
"Ze mutte mij oek altied hew-
we" zal Slanke Willem ondanks
alles bij het verlaten van de
rechtszaal wel hebben ge
zegd.
