'T KLEINE KRANTSJE
DE DRIE
RENTENIERS
LEEWADDERS
WAAR IS DIT?
HIT GROOTMOEDERS ANSICHTENALBHM
VOOR LEEUWARDEN EN DE WIJDE 'WERELD ER ÖMHEEN
"Kom er in buurman, mien man is net bezig de kerstboom op te ru
men"
pagina 9
Dit is de nieuwe opgave voor onze fotoprijsvraag "Leewadders waar
is dit?" Oplossingen, uitsluitend schriftelijk, binnen veertien dagen
naar de redactie van 't Kleine Krantsje, Vredeman de Vriesstraat 1,
8921 BP Leeuwarden. Uitslag over vier weken.
Onder de abonnees, die ons het juiste antwoord geven, verloten wij
een exemplaar van het boekje "Leeuwarden - ach ja, zo was
hetmet zestien zeer fraaie foto's van de stad uit een lang
vervlogen tijd.
'De drie renteniers' - zo stonden
ze bij hun dorpsgenoten bekend.
Ze deden wat denken aan ou
derwetse gezelligheid, 's Mor
gens tien uur kwamen ze bij el
kaar voor hun dagelijkse
wandeling. Weer of geen weer, 't
deerde hun niet. 't gezellige
praatje en de wandeling waren
veel belangrijker.
Bij mooi weer tot de Driesprong
en was het erg slecht, dan was
de plaats van Heeringa hun
einddoel, 't Dorpsnieuws werd
elke dag uitvoering besproken,
waarbij ook de politiek een vaste
rol speelde. Ook de mensen in
hun dorp werden niet vergeten,
't Was die morgen vrij warm en
op de terugtocht verkondigde
Jelke dat hij ,,'t end in 'e bek
had".
Ze waren dicht bij een bushokje
en er werd besloten daarin wat
uit te rusten. Ze zaten er nog niet
zo lang of pal tegenover hen
stopte een keurige witte bestel
wagen. Met grote letters stond
erop Ter Meulen Rotterdam'.
De mannen natuurlijk vol be
langstelling, de vermoeidheid
was ineens verdwenen. De
naam zei hun niets, dus begon
nen ze, nieuwsgierig als ze wa
ren, te gissen wat die vreemde
wagen hier te maken had en wat
er wel in zou zitten.
Hotse dacht dat er wel eens
koelkasten in konden zitten, om
dat die dingen er ook altijd zo
mooi schoon en wit uitzagen, 't
Was vast een bevoorrading voor
een technisch bedrijf uit de
buurt.
Bouke was het er niet mee eens.
"Als jullie het mij vragen," wat ze
niet deden, "is het een bestelau
to van een kaashandelaar. Ze
komen de laatste tijd weer met
alle soorten handel bij de deuren
langs. En voor zuivelartikelen
kunnen ze niet met een vuile
wagen langs komen." Betwete
rig voegde hij er nog aan toe,
"vanwege de warenwet"!
Jelke schudde z'n hoofd. "Niet
mogelijk, 't zweeft hier van de
kaasboeren en boerderijen. In
alle dorpen maken ze 'Kollumer
Kaas' of wat voor namen ze er
maar voor bedenken. Daarvoor
komt zo'n man niet apart uit Rot
terdam. Nee mannen, ik zal 't
jullie beter vertellen, 't is vast
een spookrijder, nou ja ik bedoel
zo'n sluipwegman." Jelke die
merkte dat z'n vrienden hem niet
helemaal begrepen, gaf een
kleine toelichting.
Op 't zelfde moment kwam de
man van de bestelwagen naar
hen toe.
Hij veronderstelde dat de heren
hier wel bekend zouden zijn. De
'heren' knikten, wat een vraag.
Hij raadpleegde een paklijst en
vertelde dat hij goederen bezor
gen moest bij een zekere me
vrouw H. Bronsema-Bruinsma,
Polderweg no. 152. Hij wilde
graag de kortst mogelijke weg
weten.
Ze begrepen hem eerst niet
Een mevrouw Bronsema en dat
op de Polderdyk? Maar Hotse
kreeg het ineens in de gaten.
"Hij kon 'Lytse Hiltsje' wel eens
bedoelen."
't Raadsel was nu snel opgelost.
De chauffeur werd uitgebreid
verteld hoe hij de Polderweg kon
vinden.
Ze begonnen door elkaar heen
te praten en ieder meende de
beste en kortste weg te weten.
Toen begonnen ze onder elkaar
te debatteren wie er gelijk had
en zouden ze de hele chauffeur
vergeten.
De man van Ter Meulen maakte
er een eind aan. Hij wist nu on
geveer waar hij moest zijn. De
heren werden bedankt.
Maar nu verlangden de drie ren
teniers op hun beurt te weten
wat de man z'n boodschap was
en wat er nu wel in die bestelwa
gen mocht zitten.
Ze kregen te horen wat ze nooit
voor mogelijk hadden gehou
den. De man was besteller bij
het postorderbedrijf Ter Meulen
Rotterdam' en moest een bestel
ling goederen afleveren bij me
vrouw Bronsema-Bruinsma. Hij
zag de niet begrijpende gezich
ten van de mannen en verduide
lijkte het met een 'net zo iets als
Wehkamp'.
Maar de chauffeur op zijn beurt
zou nooit hebben kunnen begrij
pen dat de heren heel iets an
ders 'niet begrepen'.
Even was er een stilte.
Toen Jelke en Hotse zo wat te
gelijk uitriepen: "Mevrouw Bron
sema-Bruinsma, wel allemach
tig"
Bouke verzuchtte: ,,'Lytse Hilts
je', hoe bestaat het."
Het waren een paar korte zin
nen. Maar alleen de manier
waarop het gezegd werd sprak
boekdelen.
Heftig brak toen de dorpsroddel
los en we vertellen maar niet wat
we toen allemaal kregen te ho
ren. 't Was voor eigen gebruik
bestemd.
Verder het dorp in schoven af en
toe de drie renteniers-boerinnen
de gordijntjes wat aan de kant.
Hun mannen die anders bekend
stonden om hun nauwkeurigheid
wat de tijd betreft, waren al ver
over koffietijd. Wat maar zeer
zelden gebeurde. Er moest wel
iets bijzonders aan de hand ge
weest zijn.
Leeuwarden J. J. Bijl sr.
Deze Nieuwjaarsgroet uit Leeuwarden, als prentbriefkaart in 1905 uitgegeven door Dijkstra's Boekhandel, is in dat jaar
door een zekere M. Dijkstra verzonden aan Mej. P. de Jong, per adres Van Weideren baron Rengers op de Nieuwestad
98 in Leeuwarden en die mejuffrouw De Jong, zo mogen we wel aannemen, zal een van de werkkrachten van de barones
zijn geweest. Meer weten we er niet van, maar wie weet is het nog heel wat geworden tussen die (meneer?) M. Dijkstra
en juffrouw De Jong. Ja, stel je voor, dat er onder de abonnees iemand is, die zich nu met een schokje realiseert, dat dat
zijn ouders moeten zijn geweest, je weet het maar nooit.
