Jlet
hellema
'T KLEINE KEAHTBJE
JOU
Makelaars en
Taxateurs
voor geheel
Friesland
VOOR LEEUWARDEN EN DE WIJDE WERELD ER OMHEEN
pagina 4
ELFSTEDENTOCHT 1954
De pas gehouden Elfsteden
tocht deed me terugdenken aan
1954, toen ik werkmeester was
in een grote militaire autowerk
plaats in Amsterdam. Toen we
zaten te koffiedrinken in de can-
tine had een van de mannen,
een goede rijder op de kunstijs
baan, het idee aan de Elfsteden
tocht mee te doen. Het bezwaar
was hoe in Leeuwarden te ko
men en er zo gauw onderdak te
vinden. Aller ogen richtten zich
op mij als Fries en Leeuwarder
zelfs - ik zou het wel weten
allemaal.
We moesten verlof hebben, dus
ik naar de baas, een Majoor en
toevallig ook een Fries, die uit
Dokkum kwam. Driesen heette
hij en zijn bijnaam was Dolle
Dries. Als hij in de werkplaats
kwam sprak hij altijd Fries met
mij.
Het was dus zomaar in orde met
dat verlof en wij met de trein
naar Leeuwarden. Mijn vrouw
verklaarde mij voor gek, want
het vroor die dag zwaar en het
was heel erg koud.
Enorme drukte rond De Groene Weide tijdens de Elfstedentocht van '54.
Wij lieten ons inschrijven en toen
naar Oma, de moeder van mijn
vrouw, die het allemaal prachtig
vond. Zij had nog wel een bed
stee vrij, maar de Amsterdam
mer, die ik meenam, zag heel
raar op en zei: "Moeten we in
dat hokje?" Maar toen hij er in
lag vond hij het nog niet zo gek.
De volgende morgen om vijf uur
maakte Oma ons wakker en
toen was het prachtig weer en
helemaal niet koud. Oma had
gezorgd voor wat brood en Frie
se worst.
Het was donker en het ijs was
slecht, maar op de Snekervaart
ging mijn maat er op z'n Noren al
vandoor. In de buurt van Sneek
kwam ik zo te vallen, dat ik geen
slag meer kon doen. Gelukkig
verscheen er een E.H.B.O.-er
en zo kwam ik in Sneek en van
daar in Leeuwarden terug.
Zo stond ik al gauw weer in de
Houtstraat bij Oma voor de deur.
"Och heden, bist nou al terug?"
zei de goede ziel verbaasd.
Maar 's middags kon ik op de
Noordersingel mooi zien, hoe de
wedstrijd werd beslist.
De Amsterdammer kwam tot
Harlingen en ging gelijk naar
Amsterdam terug. Ik ben nog
een dag gebleven en ging toen
ELFSTEDENTOCHT 1985
Lange tijd in het verschiet,
zal het doorgaan: wel of niet.
Toen brak eindelijk de datum aan,
dat het definitief door zou gaan.
ledereen was in rep en roer,
voor die bewuste, grote toer.
Duizenden wilden naar Friesland gaan,
om de schaatsers van dichtbij gade te slaan.
Voor ons als oud-Leeuwarders was het altijd een streven,
om dit na zoveel jaar opnieuw te beleven.
Na veel gepraat, kwamen we op een idee.
Daar te overnachten, maar dan moest de caravan mee.
Maar hoe en waar te gaan staan,
als de camping is dicht gegaan.
Vlak bij de "Bonke" kwamen we terecht,
die plaats was nog lang niet zo slecht.
Massa's mensen trokken langs de vaart,
wat ze zagen, was zeker de moeite waard.
Ook iedereen wou bij de finish zijn,
daar was veel vreugde, maar soms ook pijn.
Donderdag is een prachtige dag geweest,
zeer geslaagd, goede sfeer, veel gezongen, wat een feest.
Bedankt voor dit alles, Friesland,
voor ons weer een sterkere band.
Hopelijk, tot de volgende keer,
met niet zo'n lange tussenpoos meer.
Amsterdam
Sjouk Nicolai-v.d. Ploeg
zonder stempels, maar wel met
een stijve knie terug naar mijn
werk.
Thuis zej.mijn vrouw: "Het is zo
maar goed oek, dou altied met
dien gekke streken." Maar ik
antwoordde: "Je bent een Fries
of je bent het niet."
Hoorn L. Weber
MECCANO
Mijn compliment voor uw stukje
over het speelgoed van vroeger
in 't Kleine Krantsje nummer
495. „Meccano" en de uitvinder
daarvan, Hornby, kregen spe
ciale aandacht. Dat onderdeel
van het verhaal was geheel cor
rect, maar niet compleet.
De Engelse fabriek had vestigin
gen over de hele wereld, onder
andere (voor de Eerste Wereld
oorlog) in Duitsland (later Mar-
klin), Amerika, Canada, Spanje
en Frankrijk. De fabriek in Frank
rijk, die de beschermde naam
„Meccano" voert, is blijven pro
duceren, ook na 1964.
De fabriek is vaak van eigenaar
veranderd en daardoor is er veel
onduidelijkheid over ontstaan,
maar volgens advertenties is
Meccano weer uit voorraad le
verbaar.
U begrijpt wel dat u met een
Meccano-hobbyist te maken
heeft. Er bestaat sinds vier jaar
een vereniging op dit gebied, die
300 leden telt en modellen expo
seert bijvoorbeeld in het Speel
goedmuseum in Deventer,
„Techniek en Vrije Tijd" in
Utrecht en „Gouden Handen" in
's-Heerenberg. De clubleden
wisselen vaak ideeën met elkaar
uit.
Ik ben zelf geen Leeuwarder,
maar mijn moeder is er geboren
en getogen. Ze is de dochter van
dr. Straat, die als chirurg de eer
ste Siamese tweeling scheidde.
Ede Karst Quast
GEZONDHEID
Nog bedankt Kleine Krantsje
voor de mooie foto van de beurt-
vaartboten aan het Schavemek;
die hoorde prachtig bij het stukje
van mij over de oude tijd, die
veel te snel voorbijgaat.
Ik ga veel naar het Verpleeghuis
Triotel voor een bezoek aan mijn
broer, die daar verpleegd wordt.
En dan tref ik daar veel bekende
Leeuwarders, die er eveneens
worden verpleegd. Je maakt dan
een praatje en klopt ze op de
schouder, wat velen als een
steun ondervinden.
Soms laaien de emoties hoog op
en dan denk ik wel eens, dat je
elkaar na jaren hier weer terug
moet zien. Het leven heeft zo
zijn verrassingen. Vaak gaan de
gesprekken over de oude tijd en
over 't Kleine Krantsje en dan zie
je de mensen gewoon genieten
van alle herinneringen.
Als ik er binnenkom hebben ze
de hand al in de hoogte en roe
pen ze: "Komst hier aanstons
oek even, Rinze?" Als je hier
geboren bent en altijd een hoop
vrienden gemaakt hebt langs de
straat, dan kun je veel vertellen.
Maar sta je dan weer buiten op
straat, dan besef je pas welk een
rijkdom gezondheid is!
Leeuwarden Rinze v.d. Heide
finds 1898
SCHILKAMPEN
Het is zaterdagmorgen en ik
lees 't Kleine Krantsje, wat me
nooit verveelt - zulke mooie her
inneringen van vroeger; alles
komt me weer in gedachten. Ik
heb mijn jeugdjaren op de Pop-
peweg doorgebracht, ook wel
het Kalverdijkje genoemd. Dat
was vlak bij de boerderijen van
Schat en Jongma.
We hewwe altied speuld in die
straat van "er binne gien rovers
meer in 't bos" en dan musten
we ons inne bosjes verstoppe en
van Roza, Roza, bloemen op je
hoed, inne kring speule en toppe
en balie en blikspuite en hinkele.
Niets zie je er nu meer van - de
televisie heeft zijn tol geeist.
Wat waren we altijd blij zonder
geld, want al die spelletjes kos
ten niets.
Op de zaterdag kwam de groen
teboer Braaksma van het Vliet
en dan kregen we een appel.
Ook Bonne, die wist het precies:
op zaterdagmiddag was er wat
te halen; een rauwe winterwortel
was ook goed. Wat hebben we
gespeeld met Jopie Veenstra en
Jopie Terpstra en Annie Schat
(Vervolg op pag. 11)
Het oude Schilkampen, zoals het was.
