EEN GELUK BIJ EEN ONGELUK
VOLKSONDERWIJS JUBILEERT
DENKEND AAN VROEGER
pagina 6
Een geluk bij een ongeluk.
Je hevwe fan die avenden dat ut
thuus soa echt knus weze kan.
Dan skeuke we wat gesellug bij
mekaar om 'e 'groate' tafel en
is'r un warmte die niet alleen
maar fan 'e kachel komt.
Op sukke mementen kan'k dan
mien gitaar pakke en is ut singe
metmekaar, want d'r wud wat
afsongen bij ons tuus.
Uut 'e 'Pierewiet', of de 'Fryske
Sjonkjes' en niet te fegeten onze
mooie, ouwe skoalliedsjes. «en
ne jou se nog?
Nou wij wel, want onderwiel
'Moeder zit te riegen, aan die
mantelzoom', pakke wij ut boats-
je en 'Glijden over het spieg'lend
meer en o, o, wat zijn de riemp
jes toch proper en net', dan weer
an 'e wal, gaan wij 'De paden op
en de lanen in' om dan even
later 'Met lusten uit te rusten in
het groene woud', - un wat sek-
sisties liedsje dus - en dan siene
we in de ferte 'De herder een
zaam over de grote, stille heide
dwalen' en met sien kudden af-
sakken naar 'Het stille dal, het
groene dal' waar al die bloem-
kes bloeie', wete jou nog?
PUDE SAUSJES
Maar op disse avend, waar ik je
nou fan fetelle wil, was singen
d'r niet bij. Want fader had un
karweike had bij de Metz en was
thuus komen met un pude saus
jes. Nou, dat was al gauw un
stuk of wat kranten op 'e tafel, un
soad sausjes in 'e midden d'r op
en pelle maar.
leder foor sich dan un torentsje
bouwe, fan één tot ses en dan
met un dobbelstien prebere jouw
apenuutsjes, met wat geluk,
weg- én naar binnen te werken.
As ut dan un bitsje metsat, kon
je oek nog fan je linker buurman
wegsnoepe.
Veul pret netuurluk en grapkes
over en weer.
Tot moeke sei, ,,Stil's.d'r is
wat an 'e hand buten.
Dan luustere we allegaar. en
ja hoor. d'r is wat geloop en
geskreeuw. Dus de gedienen un
bitsje an 'e kant en 's kieke.
Mar lou-loene, je sag gien blik-
sum, ut was hatstikke duus-
ter.
„Ferrek, d'r brandt gien ene lan-
teern. nergus.
Wij dus de trap af en naar bu
ten.
UN SKIM
Soa as wij de deur uutstappe
komt 'r un skim uut ut donker op
ons afstuven en fliegt hast in
mien armen.Wietske was ut.
„Hé, wat hevwe jou un haast.
waarom drave jou soa?"
„Och meensen, 'k bin heiendal
fan 'e kook, d'r is un pliesie en
un man fan ut gas bij Wubbe
naar binnen gaan. se hevwe
de deur openbraken. Flippus is
d'r oek bij. Die het optillefeneerd
bij de Jong, omdat de lanteerns
niet branne en daar mut Wubbe
toch foor sorge en nou mut ik op
huus an, want ik he nog melk op
staan en Piet die siet toch nooit
wat.die kloat.
En Wietske, achter-de-poest, af
naar hur Piet en de melk.
Maar fast niet foor lang, want
Wiets mut wel overal bijweze as
d'r wat an 'e hand is.
Wij, na disse infermasie, toch
seis nog maar eefkes bij Wub-
be's huuske kieke. Daarstonnen
al heel wat meensen, maar die
konnen ons oek niet meer fetel
le.
Tot Filippus, de man fan ut gas
en de pliesieman weer naar bu
ten kwamen. Flippus wees de
pliesie waar-ie belle kon en de
gasman gong op stap om Wub
be sien werk te doen.
„Sêg 's wat Flippus, wat is d'r
met Wubbe?"
„Wubbe is doad, meensen, lei
foor sien bedstee, al heiendal
koud en stief.
Daar waren we toch even stil
fan.die Wubbe. soa in
eens.
„Waaran is-ie sturven Flippus?"
„Weet 'k niet, ik bin gien dokter,
maar de pliesie docht fan un
beroerte of soawat - Wubbe lag
'rsoa raar bij.
„Nou ik denk, aldus Wietske,
terug fan wegweest, „ik denk
dat 'r morren nog wel un stuk of
wat léggen blieve.
„Hoe krij jou dat nou in je has-
ses meens.jou lieke wel
gek."
O ja?, nou Wubbe mut s'morres
toch hier en der porre niet, disse
meensen blieve morren allegaar
op hun nest.
Bats.der lag geliek weer un
ander probleem. Die skrandere
Wietske toch. Daar wudde weer
over praat tot onse rooie Vrees-
wyk, ut dichterlukke joodsje uut
'e buurt, sei: „Wubbe sien doad,
de slapers in noad. amen!"
Daar wudde al weer om lacht en
op dat mement stak de gasman
de eerste lanteern op 'e hoek fan
'e Slurf weer an en was d'r licht!
UN BLOEMKE
Al de folgende dag kwamen se
uut 'e buurt met un stuk pepier,
waarop je intekene konnen foor
un bloemke op 'e kist.
Want al was Wubbe nou niet
bepaald geliefd. ut was toch
één uut 'e buurt en die stuur je
niet in sun nakende kist ut graf
in.
"Nou vrouw, ik hew nou oek ontdekt, waarom dat bed erwten nooit
opkomen is. Ik had vegeten se te zaaien
In 1931 bestond de afdeling Leeuwarden van de Vereniging Volksonderwijs zestig jaar. De le
den van het bestuur en de feestcommissie lieten zich toen voor het nageslacht vereeuwigen.
Zittend van links naar rechts de heren J. Brolsma, secretaris, J. Bekius, voorzitter, K. Eriks,
penningmeester en T. van Dijk, vice-voorzitter en staand: W. Jeelof, N. Waringa, G. Ferwerda
en J. van Dijk.
Maar d'r was nog meer inferma
sie, o ja! D'r was nog un broer
komen fan Wubbe uut Snakker-
buren en die had ut hele inboels-
je an Flippus fekocht en in un
doas, onner de bedstee, hadden
se nog un pratte geld fonnen.
Wel meer dan duzend gul
den.
En dat wou Boetsje Knoedel,
soa as se sei: „Wel in un beske
ten doekje hevwe.
Wat die krans op 'e kist anbe-
langt, bij de begrafenis bleek ut
sun blikken kitsding te wezen,
met fan die kunstbloemkes.
Dat fonnen un heleboel niet
mooi, maar ut kommetaar was:
„Ach watte, suks kan lang met
en het Wubbe er wat langer ple-
sierfan.
En wat mutte jou dan nog sêg-
ge.
D'r waren oek nog un stuk of wat
bij de begrafenis in Lekkum
weest. Die waren pas laat inne
middag weer terug komen, mooi
dronken en un skik dat se had
den. Want de Flampiep kon niet
meer over ut hoge Bonkebrugje
komme en die hadden se, met
mekaar, d'r overheen slepe mut-
ten en de broer fan Wubbe, die
trakteerd had, hevwe se naar
huus drage mutten, die kon he-
Jendal niet meer lope.
FERHUZE
Un paar dagen later ston Wiets
ke weer 's in in 'e werkplaats.
„Atze.ik gaan ferhuzen.
„Hoenou Wietske.houwe jou
niet meer fan mie?"
Wietske, gnuvend, kneep mie 's
in 'e arm: „Skei uut, groate
gek. ik mien ut. echt
waar.ik gaan hier weg, maar
blief wel un bitsje inne buurt.
ik mut dij toch in 'e gaten hou
we.
„O, nou dank je, waar gane jou
dan naartoe?"
„In ut huus fan Wubbe. ik bin
al bij de huusbaas weest, die
fient ut prima en ik kan d'r fol
gende week al in en nou mut 'r
nog behongen wudde en ik wu
dij frage ofstou foor mij ut skus-
tienmanteltsje met fan die mar-
merferf skildere wilst.ik fien
dat su mooi. En weer kreeg 'k un
lief kneepke in mien arm.
„Nou fooruut dan maar, ik kan
jou toch niks weigere.
En soa gebeurde ut. Vader plak
te un behankje, un mooi bloem
ke, dat was toentertied in 'e
mode en ik an 't marmeren.
Toen oek nog hier en daar ut
ferfwerk un bitsje un kwasje
geve en 't kamerke was weer
kreas, krudug en nog-wat.
Bij de ferhuzerij was hulp ge
noeg. dat sit wel goed in 'e
buurt. De groate stukken op ut
skilderskarke en de rest metme
kaar sjouwe. Dat wudde nog un
heel feest, met veul lachen en
gekkugheid.
Ik sien nog de Slanke lopen met
sun dameshoedsje op en un
manteltsje fan Wietske an.
Toen alles mooi te plak ston,
skonk moeke in 'e werkplaats
koffie met foor elk un stuk 'kal-
verpoat'.
En toen, an ut end fan ut feest,
pakte Bokke, die krachtpatser,
Wietske bij kop en kont en droeg
hur, onder ut singen fan: „Daar
gaat de bruid" over hur drempel
ut huus in.
Toen ik de folgende morgen
langs kwam, ston Wietske al
pront en glimmend in 'e deur.
„Ha die Wiets.alles kits en
lekker slapen?"
„Nou en of, as un roas. 'k bin
hatstikke blied.oek met mien
mooie skusstien.echt def-
tug.
„Ja jou binne maar 'n bof
kont.
„Dat docht ik oek.soa siest
maar weer, d'r is altied un geluk
bij un ongeluk.
Atze
