in alle prijsklassen
KNIPOOGJE VAN BOVEN
'T KLEINE KRANTSJE
midden in de peperstraat 9
bilgaardpassage 56
LEEUWARDEN
OOK DIT IS LEEUWARDEN
FOTO
DENKEND AAN VROEGER
VOOR LEEUWARDEN EN DE WIJDE WERELD ER OMHEEN
pagina 14
Camera 's
bleeker
SARA SAJET
Toen ik in het septembernum
mer van 't Kleine Krantsje het
trieste verhaal over Elkan Italië
las moest ik denken aan twee
kinderen uit de eerste klas van
School 4, Sara Sajet en Elkan
Speyer. Als het vrijdagmiddag
was gingen zij altijd een uur eer
der uit vanwege de Sabbathvie-
ring.
Ik heb mij vaak afgevraagd hoe
het met hen gegaan is. In een la
tere editie van 't Kleine Krantsje
las ik, dat Elkan Speyer in Ame
rika is overleden, maar de naam
van Sara Sajet ben ik niet tegen
gekomen in de lijst van omgeko
men Leeuwarders.
Heeft zij misschien het "geluk"
gehad om te kunnen onderdui
ken?
Leiden Mevr. H. Ouwerkerk-
Bleeksma
Van Sara Sajet kunnen wij he
laas niets vertellen. We moeten
aannemen, dat zij bij het begin
van de oorlog al niet meer in
Leeuwarden woonde.
Red. 't KI. Kr.
KUNST IN EN OM HET BUR-
MANIA-HUIS (II)
Bij de uitbreiding van het Burma-
niahuis in 1934 werd de oude
conciërgewoning vervangen
door een modern gebouwtje.
Onder de zorg van architect J.
Baart werd in de toegang tot het
gebouw een antiek poortje op-
genomen, dat nu aan de voorzij
rechts nog steeds te bewonde
ren valt.
Bij de uitbreiding destijds vorm
den twee mooie directiekamers
de overgang naar de zijvleugel.
Het was toen dat op verzoek van
een der directeuren, de wiskun
dige adviseur Dr. R. van der
Hoek aan de beeldhouwer Wil
lem Valk werd opgedragen twee
bustes te houwen van de wis
kundige pioniers in de verzeke
ringswereld Johan de Witt en
Christiaan Huijgens. Onder het
raam van die werkkamer herin
neren zij nog steeds aan de
sterftetafels, die Johan de Witt
destijds al toepaste bij bereke
ning van lijfrenten.
In 1954 kwam opnieuw werk van
de beeldhouwer Willem Valk
binnen de poort van het Burma-
niahuis. De beroepsagenten bo
den bij de opening van het ge
bouw aan de achterzij met
ingang op het Oldehoofster
Kerkhof een reliëf aan, dat de
zekerheid en rust symboliseert
die de levensverzekering temid
den der omringende gevaren
schenkt.
Leeuwarden H. T. ten Have
Ja, ook dit is Leeuwarden. Maar waar precies? Oplossingen binnen
veertien dagen naar de Redactie van 't Kleine Krantsje, Vredeman
de Vriesstraat 1, 8921 BP Leeuwarden.
Voor wie het juiste antwoord geeft liggen er twee boekjes klaar, een
exemplaar van "Populaire Leeuwarders" een een exemplaar van het
fotoboekje "Leeuwarden, ach ja, zo was het.Bij meer goede
oplossingen beslist het lot.
"Moeke..mag ik oek naar kat-
teke.
Moeke's wenkbrauwen klom
men tot in'r skeiding: "Katteke-
.hoe komstou daar nou
bij.
"Nou, Tjitske is'r oek op..op'e
sundagsskoal fan'e kerkmeen-
sen. Daar fertelle se hele mooie
ferhaaltsjes seit Tjitske en't kost
maar twee senten en dan krijje
oek nog'n prentsje en dat mutte
je uut't hoofd lere en aje d'r tien
hevwe krijje'n groate plaat en d'r
komt'n juf en die maakt mesiek
en.
Wel, ut mocht!
Tjitske had geliek. De ferhalen
waren altied prachteg, al kreeg
je soms wel's tranen in'e ogen
as't wat ferdrieteg was.Ik kon
dan heiendal wegdrome en trok
met Mozes deur de rooie see,
liep an'e hand fan Jezus over't
water en sat - fol fertrouwen -
met Daniël in'e leeuwekuul.
Onderweg naar huus fanteseer-
den Tjitske en ikke d'r dan nog
wat over deur en as't soms wat
droeveg weest was, sochten we
tegare un andere oplossing.
Maar dat deden we dan wel heel
sacht en we keken wel soa nou
en dan om ons heen. Want
Onze Lieve Heer was ommes
overal, hoorde en sag alles en
jou kanne netuurlek niet soa-
maar wat anders make fan
Godsferhalen.
Op een keer, toen ik met mien
moeke over de Voorstreek liep
langs de groate kerk, nam ik, in
un opwelling, mien matrozemuts
af.
Op't selde mement kwam'r fan'e
andere kant un deftege meneer
anstappen. Die bleef foor ons
staan, streek mie's over mien
ponniekopke en sei: "Kijk eens
aan, dét vind ik nu prachtig, je
muts afnemen voor Gods
huis.
Toen stak ie sien vingers in un
vesjebuse en drukte mie un
geldstuk in mien knuusje, nam
sien hoed af foor moeke en stap
te in'e richting fan'e kerk weg.
Stom ferbaasd keek ik naar un
echte silveren gulden in mien
hand en toen weer naar die me
neer, pakte moeke's hand en
froeg: "Moeke, is dat nou Onze
Lieve Heer.
En moeke sei, glimlachend: "Ja-
.dat is onze eigen lieve heer,
die kom je, soa nou en dan,
soamaar"s teugen.
In un bleek an ut Ougelein ston
een klein huuske met veul glas.
Daarin, op un hoog bed, lei
Boukje. Se was erg siek.se
had teebee en se was oek al in
un sannetorium weest, in Ap-
pelska.
Toen must se ruste. Se had al
leen nog maarfn fader, want hur
moeke was lang leden al sturven
an fliegende tering.
Boukje had in'e eerste klas nog
bij ons in'e klas seten, dus liepen
Tjitske en ikke elke dag even
langs om te wuiven of om over ut
hekje even wat te fertellen. Erg
luud, want wij mochten d'r niet
dicht bij. Se was besmetteluk en
dat was gefaarluk. An dat hekje
hong un bakje en daar leiden we
soms wat in, un appelsje of
snoepke en soms un mooie te
kening die ik op skoal maakt
had. De buurfrou, die op Boukje
paste, brocht ut dan wel want die
mocht'r wel bij komme.
Toen, op un dag - ik had un
mooie iesbeer tekend en die su-
den we even brenge - toen was
ut huuske heiendal leeg.
Daar stonen wij nou, mekaar an
te kieken. Gister was se d'r nog
wel en nou.
"Messkien is se beter wurren",
seit Tjitske. Toen kwam de buur
frou naar buten met'r skort foor't
gesicht en sei: "Och stakkers,
jimme mutte maar deurgaan.
Onze Lieve Heer het Boukje bij
sich haald, se is fannacht overle
den.
Tjitske pakte mie bij de hand fast
en kneep mie héél stief.
Toen lei ik sacht de tekening in
ut bakje, met un stien d'r op, dan
kon-ie niet wegwaaie en toen
liepen Tjitske en ik heel had fut.
Wég fan die buurfrou met'r rare
praat en dat lege huuske.
Moeke sat bij de tafel toen ik
thuuskwam en ik floog op'r toe
en met mien hoofd in'r skoat
skriemde ik..skriemde.
En tussen de snikken deur
kwam ut'r uut. Dat die buurfrou
soa raar praat had met'r skort
foor de mon en dat se seid had
dat Onze Lieve Heer Boukje
haald had, soamar ineens en wij
wisten fan niks.
"Tja, sei moeke, "sukke erge
dingen gebeure faak soamar in
eens en Boukje was heel erg
siek en nou het se messkien
rust.
En toen spatte ik op: "Rust.
rust.hoe ken dat nou? Want
Hij het Boukje nou wel ophaald
maar ut huuske staan laten en
waar mut Boukje dan in ruste.
nou, seg dat dan's.
Waarop moeke sei: "Wel-
.messkien was'r krekt un
mooi huuske vrij komen daarbo
ven.
Un ketierke later stapte ik, met
un stuk broad met stroop én
mien twiefels naar Tjitske. On
derweg keek ik's naar boven of
d'r tussen de wolken deur soms-
.je kon nooit wete.
Maar toen ik bij Tjitske over dat
huuske begon, sei se:
"Phoe..un skeithuuske se-
kers..mien beppe seit dat ut
heel gemeen is en dat-ie Boukje
wel beter make kannen had dan
was'r vader nou niet helegaar
alleen over bleven en dat fien ik
oek en..en..en nou gaan ik
niet meer naar katteke..nooit
meer!
En toen keek se mie met'r felle
oogjes an, soaveul te sêggen:
"Waag't us.
Nou, Tjitske was mien kamme-
raadske en dus: Hoofdstuk kat
teke afsloaten en uut!
Maar wel jammer fan die ferha
len.
Atze.
