GESPREKKEN OP DE
LEEWADDERS,
WAAR IS DIT?
BUURTFEEST BIJ OLDEHOVE
'T KLEINE KRANTSJE
HERINNERINGEN AAN 'DE DAM'
WINTERROMANTIEK
Ons ploegje brugmannen is lang
bij mekaar bleven, mar nou hèt
Sjouke Sukerslak ut toch opge
ven. Eerst sien frouw en flak
daarop Sjouke. Son bijnaam ken
dan misferstanden oproepe, mar
oek andere smoute ferhalen.
Hoekstra is weer es in Spanje
weest en siteert een diepsinnige
spreuk fan hun leider in Spanje.
En Fokke plukt de uutsmieter en
soa stonnen se daar weer: Tabe
Ruutsje, Wiebe Poatsje, Lange
Marten, Minne Mager, Fokke
Vutman en Hoekstra, de Spanje-
ganger. Mar gien Sjouke Su
kerslak meer.
Tabe Ruutsje: Ja, dat is wel heel
flug gongen. Sien frouw was al
jaren een swak skip, mar dat we
nog gien twee weken na hur
Sjouke begraven hewwe, man
nen, dat is een swaar stuk.
Minne Mager: Ut is heel flug
gongen hew ik begrepen, en dan
is ut een mooie doad foor de
pursoan self. En hun kienders
binne oek al weer over de fieftig.
En sukken hewwe hun eigen le
ven oek al weer, dat ut ken best
es weze, dat wij em hier, op dit
plak, nog ut meest misse salie.
Wiebe Poatsje: Ik weet ut niet
Minne. Wij hewwe dat oek seid,
toen Kees Lotsje der bij weg
raakte, en hij, hoe hiet ie oek al
weer, Jan Boerke. Wurre sukke
namen nog wel es noemd?
Nooit één keer ommers!
Fokke Vutman: Dat is feitwaar.
Meensen wurre gauw fergeten,
behalve dan deur de achterblie-
vers. Dat geldt foor meer dingen.
Nou noem ik Hilbert fan der
Duum. Eerst allemaal berichten
en foto's. Mar dat houdt es op.
Tensij die weer es echt an't
skaatsrieden en wedstrieden
toekomt. Mar anders?
Lange Marten: Nou en as dat
met, laat ik mar segge, be
roemdheden gebeurt of beken
de meensen, wat sal dan son
klein sukerslakje betekenen?
Seg nou self. Hoefeul rr\eensen
konnen Sjouke soa goed as wij?
Tabe: Dat seistou nou soa Mar
ten, son Sukerslakje. Ik weet fan
één die had de adfertensie niet
lezen, mar die hoorde ut fan
kunde. Toen kreeg ie ut adres
fan Sjouke sien soan, en wat
VOOR LEEUWARDEN EN DE WIJDE WERELD ER OMHEEN
Spanje weest hewwe? Nou, hij
is aardig bruun om 'e kop. Affijn,
dan swetst ie daar wel over. Ik
loof dat ie nou al begint te pra
ten.
Hoekstra, de Spanjeganger:
Dag mannen fan een goed le
ven. Hoe staan de saken der
foor? Ja, fan Sjouke hew ik
hoord. Wel flug, mar fredig hé?
Ja man, ke sera, ke sera, segge
se dan.
Tabe: Wat is dat foor praat?
Hewwe jou dat in Spanje leerd?
O, de leider fan de klub daar.
Hoe soa, een leider. Ik docht
altied dat jim daar mooi op jim
self waren. Sien ik dat even fer-
keard?
Hoekstra: Eikeneen woant op
em self. Mar we treffe mekaar
wel geregeld. En we gane met
een ploegje es hier en daar
hene. En we kope sommige din
gen gesamenluk in. En dan is er
een sekere Dinterman die alles
wat regelt en bijhoudt.
Fokke: En die Dinterman hangt
dan seker nou en dan de filosoaf
uut en seit: Ke sera, sera. Ut
gebeurt mar, soa as ut gebeurt.
Laat mar waaie. Niks an te doen.
Der is is oek een fersje fan. Mar
jou hewwe knap weer had,
Hoekstra?
Hoekstra: Wij hewwe niks te kla
gen had. Niet smoarhiet, mar
wel feul son. En es even met de
ouwe botten' in 't water. Dik in
orde. Mar ja, je mutte weer es
een keer werom. Hé, kiek daar
es.
Marten: Wat bedoele jou? O,
daar die gele fiets. Dat is mar
moade hé? Fan die gekleurde
fietsen. Mien kleindochter hèt
oek één. Se liet em mie sien,
een rooien één en ik froeg hur of
se bij de deurwaarder werkte,
mar dat begreep se niet.
Wiebe: Dat is oek fer foor hur
tied. Ik docht in de dertiger jaren
su't niet? Dan lieten de skuldei-
sers jou mane en betale deur
een kerel op een rooie fiets. En
as die de straat in fietste sag
elkeen dat!
Hoekstra: Ut is na de oorlog loof
ik nog één keer prebeerd, mar
dat kon niet meer. Och, ut gong
dan heel froeger wel es om hele
gemene oplichters, mar oek wel
es om kale kiepen, waar niet feul
te plukken fiel. Waar lacht Fokke
nou om?
Fokke: Ik hew nog een skoftsje
in 'e Sint Jacobsstraat werkt in ut
ouwe Fenikshotel. Daar sat de
belasting toen oek. Ja, ouwe
Liwwadders seiden Foeniks of
Poeniks. Net as fan de fietsen.
En teugenover ons sat poelier
De Jong. En dan hadden je
meensen, die noemden daarom
de Sint Jacobsstraat wel de
Dubbele Plukstraat!
pagina 17
skrieft ie: In verband met het
overlijden van uw vader, de heer
S. Suikerslak.
Fokke: Die hèt niet in e gaten
had dat Sukerslak een bijnaam
was. Wij wete waar die weg
kwam. Met bijnamen ken je
grappen beleve. Mien fader had
oek de gewoante om bijnamen
te geven en as kienders dochten
je dan dat ut de echte naam
was.
Minne: Soa komt mij nou in't sin,
dat mien fader ut wel es over
een achterbuurman hadde. Die
noemde hij Willem Tel. En op
een dag waren daar kleine kat-
sjes geboren en daar wuden se
wel een paar fan misse. Wat seit
Tabe?
Tabe: Nee, ik docht even dastou
bij die man piel en boog frage
must. Want dat was toch die
kerel die sien soantsje een appel
fan de kop skiete must? Waar
om dat must weet ik niet meer.
Minne: Weet ik oek niet. Mar
allafijn, moeke sei: Gaan es naar
Willem Tel om son jong poeske
te fragen. Ik er hene, en ik sei:
Hèt buurman Tel oek een jong
poeske foor mie? Die kerel, ik
loof dat ie in 't echt Kramer hiet-
te, of nee Kamstra, nou ja, die
nam ut goed op en ik kreeg een
katsje met.
Marten: En die hewwe jim Wil
lem Tel noemd? O, nee, geeft
oek niks. We mutte ons kroan-
prins foortaan Alexander noe-
me, hew ik lezen. Ik wu de naam
Willem eigenluk wel in ere hou-
we. Nee, niet fan Tel.
Wiebe: Och die Willems waren
der oek in soorten, hew ik wel es
hoord. Hele goeie en hele min
ne. Dus dit jonkje wil liever
Alexander hiette. Dat wurdt een
hele mon fol: Koning Alexander.
Mar make wij dat nog met?
Fokke: Je wete ut nooit. Mar as
Beatrix wat gesond blieft ken se
nog wel even met. Se doet hur
werk goed docht ik, en hun
mantsje wil oek wel in goedens.
Die Claus is oek wat rustiger as
sien skoanfader in sien goeie tiid
en seker beter dan Poepke Hen
drik. Och, och, laassen weer
hele ferhalen over die ouwe pie-
kenier. Hé, kiek nou es.
Wiebe: O, daar is Hoekstra weer
es. Su die fan 't winter niet naar
Vlga.
Dit is de nieuwe opgave voor onze fotoprijsvraag "Leewadders waar
is dit?" Oplossingen, uitsluitend schriftelijk, binnen veertien dagen
naar de redactie van 't Kleine Krantsje, Vredeman de Vriesstraat 1,
8921 BP Leeuwarden. Uitslag over vier weken.
Onder de abonnees, die ons het juiste antwoord geven, verloten wij
een exemplaar van het boekje "Leeuwarden - ach ja. zo was het.
met zestien zeer fraaie foto 's van de stad uit een lang vervlogen tijd.
(vervolg van pag. 6)
Een dochter van Van der Meu-
len was getrouwd met Fetter en
dat was een zoon van de beken
de parkwachter Fetter. Later
zouden zij de kruidenierswinkel-
beheren.
Verder op de Dam met uitgan
gen in de Westerstraat. Daar
woonden de families Bonnema,
Slof, Onderstein, Tromp en Rob
ben. Onderstein was houtuitlij-
ner bij Van Driesum. De kinde
ren waren Metje, Barend en
Haaye, welke laatste werkte bij
bakker Vonk in de Singelstraat.
En Metje werkte bij een wasserij
in de Groningerstraat.
Bij buurtfeesten in de Wester
straat ging het 's morgens eerst
in optocht door de buurt met het
muziekcorps van Sinnema voor
op, waarna er een aubade werd
gebracht bij de oud-ijzerhande
laar Turkstra (of Cohen?) in de
bocht van de Noordersingel en
de Singelstraat. Dat was natuur
lijk de goede gever van het
feest.
Hattem
S. C. F. Vinke
Berkenlaan 25
Winterromantiek stond er op de
voorpagina van nummer 516,
maar bij mij kwam er een andere
herinnering naar boven bij het
zien van dit werkelijk mooie
plaatje van de bevroren gracht
aan de voet van de Oldehove.
Op deze plaats, ook met ijs,.ver
dronk vijfenvijftig, zestig jaar te
rug een jongen toen die, wat
vaak gebeurde, aan het „skots-
kelopen" was op het ijs dat al
geleden had van de dooi. Zijn
naam was Bouke Scheer. Deze
zelfde Bouke Scheer was al
eens eerder ternauwernood aan
de dood ontsnapt. Op een mo
ment, dat wij thuis in de Steen
houwerij bij de Dokkumer Ee za
ten te eten begonnen ineens
vele mensen bij ons op de „bat
te" te schreeuwen om hulp. Mijn
vader, Cornelis Bakker, vloog bij
de tafel vandaan, nam een
sprong over het hokje, dook de
Dokkumer Ee in en haalde deze
Bouke Scheer, die al bewuste
loos was, het water uit. Ik moest
bij het zien van deze foto dit
even op papier zetten omdat hij
eerst van de verdrinkingsdood
gered werd en later toch op zo n
noodlottige manier om het leven
kwam.
Leeuwarden Jac. Bakker
De redder.
Al lang en voorgoed verleden tijd: de buurtfeesten bij de Oldehove. Maar wat waren ze vermaard en wat
is daar een plezier beleefd! Een groot deel van het Oldehoofsterkerkhof was nog met gras bedekt en de
school, zichtbaar op de achtergrond, stond er toen ook nog.
