F. POPMA Lzn
HJ
CAFE DE OSSEKOP
VIJF EN ZEVENTIG JAAR
'T KLEINE KRANTSJE
IN MEMORIAM
CHANG HSIEN CHUN
WOON- en
BEDRIJFSMAKELAARDIJ
HET VOLGENDE NUMMER
VAN ,,'T KLEINE KRANTSJE"
VERSCHIJNT OP 21 AUGUSTUS
alle onroerend-goed zaken betreffende
Harlingersingel 23
hoek Harlingerstraatweg
Leeuwarden Tel.058 -121480*
VOOR LEEUWARDEN EN DE WIJDE WERELD ER OMHEEN
Op zevenentachtigjarige leeftijd
is de vorige maand in Leeuwar
den overleden onze Chinese
stadgenoot Chang Hsien Chun,
die wij kortweg Chang noem
den.
In maart 1951 opende de heer
Chang met de heren Who en
Ko het eerste Chinese restau
rant in Leeuwarden en wel in
de Oude Oosterstraat in het
pand, waar voor en tijdens de
oorlog de familie Zwart in zat.
De automatiek van Zwart met
zijn gehaktballen en andere
hapjes was overbekend.
Het waren de gebroeders
Propsma, die in 1949 in hun
restaurant Aurora in de Bagij-
nestraat als eersten met nasi
en bami begonnen. Een van de
broers, die uit Indonesië was
teruggekeerd, heeft hiertoe
waarschijnlijk het initiatief geno
men. Een portie kostte toen
nog een gulden en vijfentwintig
cent en de kwaliteit was opper
best.
Op een avond zag ik daar drie
Chinezen binnenkomen. Zij
kwamen poolshoogte nemen,
omdat ze van plan waren hier
in Leeuwarden het eerste Chi
nese restaurant te openen.
Chang is hier altijd gebleven,
Who werd ziek en ging naar
Haarlem, waar zijn Nederland
se vrouw vandaan kwam en
Ko, die met een Leeuwarder
meisje was getrouwd, ging naar
Groningen en had daar een
restaurant aan de Grote Markt.
Later werd met een andere
compagnon van Chang het res
taurant Hongkong aan de Nieu-
westad geopend. Zijn dochter
en schoonzoon zouden dit
nadien overnemen; zij beheren
dit restaurant nu nog. In het
pand in de Oude Oosterstraat
is nu het Indische restaurant
Melatie.
Chang was een erg vriendelijke
man, die zijn gasten vaak iets
extra's aanbood. Wie kende
hem niet? Hij woonde met zijn
vrouw al jaren in de Bisschops
straat.
De rouwstoet is vanaf de Noor
dersingel nog langs zijn huis
gereden om daar even stil te
houden. Er waren zoveel bloe
men, dat er een extra auto
moest meerijden. Uit het gehe
le land en zelfs uit het buiten
land waren Chinese familiele
den en collega's naar hier
gekomen.
Bij de crematie spfak een fami
lielid, uiteraard in het Chinees,
en de accountant van de heer
Chang. Dan denkt men toch
weer aan al die jaren, dat men
daar in de Oude Oosterstraat
en later aan de Nieuwestad ge
geten heeft - zo zal het meer
stad- en provinciegenoten ver
gaan, die deze regels lezen.
De Chinese restaurants zijn nu
niet meer uit het beeld van de
stad weg te denken. Voor 1940
waren er ook in de grote ste
den nog maar heel weinig - ik
denk nu even aan Peking in de
Vijzelstraat in Amsterdam.
In het op de dag van de crema
tie gesloten restaurant aan de
Nieuwestad was na afloop voor
genodigden een begrafenis
maaltijd, die niet, zoals dikwijls
bij ons, uit een broodje met kof
fie, maar uit wel tien gangen
bestond. Eten behoort bij het
leven, maar ook gastvrijheid
staat erg hoog in het vaandel
geschreven van de Chinese
cultuur.
Met Chang Hsien Chun hebben
wij een markante stadgenoot
verloren. Dat hij moge rusten in
vrede.
Leeuwarden
Ritsko van Vliet Senior
(Vervolg van pag. 4)
begin dertiger jaren het fanfare
corps 'Volharding' werd opge
richt." Hiermede slaat de schrij
ver echter de plank erg mis.
De datum van oprichting is mij
niet bekend, maar ik weet wel
dat ik in het jaar 1925/'26 als
leerling-pistonist toetrad. Toen
was de 'Volharding' al enige ja
ren oud en speelde in de laag
ste afdeling van de Friese
Bond van Harmonie- en Fanfa
recorpsen. Het corps steunde
op de families Beek, Kramer en
Kuipers en had als directeur de
heer M. Spitter, een oud-staf
muzikant. Door deze directeur
wist 'Volharding' ieder jaar een
afdeling op te klimmen. Nadat
de 1e afdeling was bereikt
overleed na een ernstige ziekte
de heer Spitter.
Zijn begrafenis volgde onder
muzikale begeleiding van alle
fanfarecorpsen die hij leidde,
voor deze gelegenheid alle on
der directie van Piet Kreeft, die
met de corpsen elk apart de
treurmars van Chopin had inge
studeerd. Van het Bonifatius
Hospitaal aan de Voorstreek
naar de Huizumer Begraaf
plaats trok de stoet een enor
me belangstelling.
Opvolger werd bij 'Volharding'
de erg succesvolle heer Bauke
de Jong (denk aan Ons Genoe
gen van Marssum waarvan hij
o.a. directeur was), die het
corps opstootte naar de hoog
ste (ere)-afdeling van genoem
de bond. Hierin handhaafde het
De vorige maand bestond het
bekende café De Ossekop pre
cies vijf en zeventig jaar: het
was in 1912, dat Klaas Eyge-
laar in een voormalig dokters
huis aan de Uniabuurt dit bier
huis begon. En nog steeds
wordt het door een Eygelaar
geëxploiteerd - Wim Eygelaar,
jongste zoon van Klaas, trad
veertig jaar geleden in de voet
sporen van papa, nadat die er
vijf en dertig jaar achter de tap
kast had gestaan.
Als er één horecabedrijf in de
oude binnenstad van Leeuwar
den is, dat de "erenaam" van
bruin café verdient, dan is het
deze zaak van Eygelaar. Er is,
in al die jaren sedert de ope
ning, zo weinig aan "moderni
seringen" gedaan, dat een be
zoeker gemakkelijk de indruk
kan krijgen, dat de tijd hier
heeft stilgestaan.
Het café De Ossekop behield
daardoor een speciale charme,
die door de vaste bezoekers
ten zeerste wordt gewaardeerd.
De exploitant zou ze stellig de
deur uitjagen, wanneer hij het
in zijn hoofd zou halen de sfeer
aan te tasten door vernieuwin
gen.
Ook op het punt van de bedie
ning kan het café zich er op
beroemen een aparte plaats in
te nemen. Willem Eygelaar, die
vrijwel altijd zelf serveert, is
een kastelein uit duizenden, ja,
uit tienduizenden misschien
wel. Hij verstaat de kunst een
meer dan voortreffelijk glas bier
te tappen.
Mogen we oudere veteranen
corps zich met glans.
De heer Heegstra schrijft dan
ook over de latere jaren als hij
het heeft over de 'Sportieve di
rigent Kramer'. Toen ik als
14/15-jarige lid werd, bespeel
de deze Kramer bekwaam de
1e trombone. Hij was de oud
ste van vier zonen van de te
norblazer/voorzitter L. Kramer.
In 1930 verliet ik L'warden/Hui-
zum, de genoemde pet hoefde
ik niet in te leveren, want.
die hadden we toen nog niet.
Toen ik acht jaar later in Leeu
warden terug kwam zette de
kentering in de belangstelling
voor corpsen al enigszins in en
de oorlogsjaren eisten ook een
grote tol.
Dat nu wijlen de heer Kramer
na oprichting in de dertiger ja
ren dirigent was, daarin vergist
de heer Heegstra zich. Deze is
wel in de laat dertiger jaren de
heer B. de Jong opgevolgd,
maar toen was het corps reeds
op zijn top. Als dirigent van het
Leeuwarder Politiemuziekcorps
heeft hij voorts veel lauweren
geoogst.
Ik meende er goed aan te doen
deze correcties even kenbaar
te maken, want in de nummers
tot en met juni 1987 komt nie
mand de statistici voor later te
hulp. Of zijn er geen nakome
lingen van de toenmalige leden
die dit ook hadden kunnen we
ten?
Assen L. Scheepstra
geloven en waarom zouden we
dat niet doen, dan was ook va
der Klaas Eygelaar een groot
meester in het schenken van
bier. De stamgasten hebben
hier dan ook altijd geweten, dat
na het plaatsen van hun be-
pagina 9
MOORD EN DOODSLAG
Tijdens een bezoek aan familie
in Leeuwarden werd onlangs
een verhaal verteld over een
moordpartij in Huizum, zo'n
veertig jaar geleden. Een man
moet daar een echtpaar heb
ben vermoord. In verband hier
mee werd ook verteld van een
politieman, die zomaar zijn re
volver op een voorbijganger
richtte en ook schoot. Weet de
redactie van 't Kleine Krantsje
toevallig iets van deze zaken
af?
Haarlem J. van den Berg
Het drama in Huizum heeft
zich nu precies vijftig jaar
geleden afgespeeld en wel
in de Gymnasiumstraat.
Daar werd inderdaad (op de
Tweede Pinksterdag) een
echtpaar doodgeschoten
door een man, die eerder
met de vrouw van dit echt
paar getrouwd was ge
weest. De dader pleegde
zelfmoord na deze daad.
De andere zaak, die u be
doelt, was stellig die van
een politie-inspecteur, die in
1904 in dronken toestand
vier schoten loste op ie
mand op de Wirdumerdijk.
Hij schoot de dodelijk ge
schrokken stadgenoot daar
bij door de hoed, maar
kwetste hem verder niet.
Over beide geruchtmakende
zaken hebben wij jaren ge
leden in 't Kleine Krantsje al
uitvoerig bericht.
Red 't KI. Kr.
stelling het uitoefenen van enig
geduld een vereiste is - het is
bepaald niet zo, dat het glas
bier er binnen twee minuten op
tafel staat.
Wat het café De Ossekop ook
tot iets zeer bijzonders maakt is
de indeling. De bezoeker, die
niet beter weet en er binnen
treedt, komt eerst in een ruimte
terecht, die voor het stallen van
fietsen kan worden benut; pas
na het opzijschuiven van een
zwaar gordijn geraakt men in
de gelagkamer.
Overheersend in deze jachtwei
de is de brede stamtafel, die bij
een nadere beschouwing een
biljarttafel blijkt te zijn. In een
ver verleden is deze voormali
ge speeltafel door het aanbren
gen van een triplexplaat tot
stamtafel gepromoveerd.
Foutief is nu de veronderstel
ling, dat het edele biljartspel in
De Ossekop niet beoefend
wordt: in de ruimte achter de
gelagkamer staat een kleine ta
fel, welke zo nu en dan be
speeld wordt door onverschrok-
kenen, die het deskundige
commentaar van de stamtafel
gelaten over zich heen laten
gaan.
Wanneer we nu zeggen, dat
pal achter deze biljartruimte
nog de toiletten zijn, dan be
hoeven we niet meer uit te leg
gen, dat het café De Ossekop
een merkwaardige pijpela is -
de zaak is opmerkelijk smal en
opmerkelijk diep. En opmerke
lijk wat al het andere betreft,
maar dat hebben we nu al qe-
zien.
*vele referenties.
UdNVMj
