IN MEMORIAM
DIRK POSTHUMUS
F. POPMA Lzn
KIND IN NOOD
OP GROTE SCHOOL
DIT GROOTMOEDERS ANSICHTENALBUM
'T KLEINE KRANT5JE
WOON- en
-BEDRIJFSMAKELAARDIJ
MUSICUS "OUDESTIJL"
alle onroerend-goed zaken betreffende
★ve/e referenties.
Harlingersingel 23
hoek Harlingerstraatweg
Leeuwarden Tel. 058-121480
Het volgende
nummer van
't Kleine Krantsje
verschijnt op
23 oktober
Begin juli overleed in Leeuwar-
len de bekende musicus Dirk
'osthumus op de leeftijd van
ijfenzeventig jaar. Dirk Posthu-
nus was al jaren ziek en ver-
ileef de laatste tijd dikwijls in
iet ziekenhuis. De naam Post-
lumus was wijd en zijd bekend
rat de betere muziek betreft.
)e gebroeders Posthumus,
)irk, Wessel en Sietze, waren
arenlang bekende musici.
Wessel leeft ook al niet meer,
was jaren de compagnon
fan Bertus Klazema, Sietze
leb ik uit het oog verloren en
nu overleed dus Dirk.
)e gebroeders woonden ver
'oor de oorlog bij hun ouders
n de Monnikemuurstraat. Het
vas in het befaamde jaar 1938,
oen Koningin Wilhelmina haar
veertigjarig regeringsjubileum
fierde, dat ik als veertienjarige
ongen de gebroeders Posthu
mus zag spelen in een geïm-
iroviseerde muziektent of een
soort podium op De Put. In de
I binnenstad was altijd wat te be-
even, en zo haddden ook toen
Ie winkeliers, onder wie vele
Joodse, de Put, de Breedstraat,
de Sacramentsstraat en de
Blotmakersstraat prachtig ver
sierd en de gebroeders Posthu
mus ingehuurd voor de muziek.
:n zij speelden uitstekend.
HONGARIJE
Dirk Posthumus heeft voor '40
sen Hongaars meisje in huis
)ehad, misschien dateerde die
cennismaking al van nè 1918,
maar Dirk is in 1939 ook naar
ongarije gegaan. Daar ont-
randde zijn grote liefde voor
ongaarse en Zigeunermuziek,
aarvan hij later als pianist
ankbaar gebruik heeft ge-
aakt. Toen de oorlog uitbrak
oest hij weer terug naar Ne-
ierland. Dirk Posthumus zou ik
oor het eerst ontmoeten, toen
nij in gezelschap van de be-
VOOR LEEUWARDEN EN DE WIJDE WERELD ER OMHEEN
strumenten bespeelden tegen
redelijke gages. De televisie
was er "gelukkig" nog niet.
Zo kwamen wij tot aan Alk
maar, Hypolitushoef, Emmen,
Delfzijl, meestal in meer provin
cies. Dirk Posthumus speelde
het liefst thuis klassiek - Grieg,
Chopin, ook Bach, waren zijn
favoriete componisten. Ook hij
heeft het vernederende meege
maakt dat er in Leeuwarden
een tijd geweest is, dat werklo
ze musici eenvoudig naar een
Sociale Werkplaats werden ge
stuurd of "tuindienst" moesten
doen in de Prinsentuin of het
Rengerspark.
EENSCHANDE
Een musicus of artist had nu
eenmaal niet altijd aaneenslui
tend werk, vooral niet toen na
de oorlog de cabarets en varié
tés sloten. Ik noem het een
schande. Want zij hadden alle
maal in orkesten bij Zalen
Schaaf of Sipke Castelein en in
Groningen bij Frigge in "de
Wintertuin" gespeeld.
Ik denk hier aan het orkest
"The New Five", waar alle
broers Posthumus in speelden;
ook Klaas van der Veer maakte
deel uit van dit orkest, later ook
het orkest van Gery Stodel.
Wanneer men dan bedenkt dat
later velen zich kunstschilder
zouden noemen en wél zo
maar hun geld wekelijks kon
den krijgen, noem ik de tijd tus
sen 1951 en 1960 een schan
delijke tijd wat de behandeling
van de Gemeente Leeuwarden
tegenover de musici en artisten
betreft. De meesten van hen
zouden dan later ook uitslui
tend als semi-beroeps gaan
werken.
Met Dirk Posthumus hebben wij
weer een musicus "van de
oude stijl" verloren. Wij wensen
Mevrouw Posthumus-Faber en
de kinderen veel sterkte toe dit
verlies te dragen. Dat hij moge
rusten in vrede!
Leeuwarden Historisch Varié
té Archief
RITSKO VAN VLIET senior
faamde musicus Coos van der
Zee in Stiens optrad, bij zaal
Smits, om Kara-el-Hammed en
ondergetekende te begeleiden
en om daar na afloop dansmu
ziek te spelen. De advertentie
zit nog in mijn plakboek. Daar
na nam ik Dirk dikwijls mee als
begeleidings-pianist, ook wel
met Wijlen Age Haarsma of Ko
Jepkema. Het waren allemaal
musici die een grote notenken
nis hadden en vaak meer in-
Wanneer je hetzelfde jaar nog
zes werd, mocht je in augustus
naar de grote school. Zodoen
de zat ik met vijf jaar in de eer
ste klas van school 13A in de
Van Sytzemastraat.
Het zal in een van de eerste
weken geweest zijn dat Roden
huis, de concierge, de klassen
rondging om te zeggen, dat de
genen die een kleine bood
schap moesten doen, gebruik
moesten maken van de eerste
W.C.
Braaf meisje als ik was, volgde
ik alle regels trouw op en toen
ik een poosje later 'nodig
moest', stak ik netjes mijn vin
ger op en begaf me, na de ver
kregen toestemming, naar de rij
W.C.'s in de gang. De eerste
deur dus. Hé, wat een rare
W.C. was dat. Die andere witte,
stenen W.C. 's met zo'n houten
ring waren al zo anders dan de
vertrouwde plee thuis met de
geriefelijke, brede plank, maar
dit was helemaal raar. Daar zat
zo'n wit stenen bakje in een
hoek tegen de muur, heel
hoog. Hoe moest dat nou?
Daar kon je toch niet op zitten?
Ik probeerde er op té komen,
met een hupje, maar 't was
veel te hoog. Er was ook niks
om je aan op te trekken. En ik
moest ineens zo vréselijk no
dig. Radeloos liep ik weer de
gang in. En daar kwam die
goeie Rodenhuis aan, zoals zo
vaak de helper en in dit geval
letterlijk de redder uit de nood.
„Gaan maar op één fan die an
dere W.C.'s," zei hij vriendelijk,
„disse is alleen foor jonges.
Carry Jongbloed-Smit
Het zou interessant zijn nog eens uit te vissen, waar precies op de Marssumerstraatweg deze foto omstreeks de eeuwwisseling
is gemaakt; het is best mogelijk, dat het huis links er nog precies of vrijwel precies zo staat en dat kon dan wel eens dichter bij
de Harlingersingel zijn, dan het zo ogenschijnlijk lijkt. De kaart is in juli 1902 verstuurd naar een meneer W. J. van den Berg in
Hattem, die o.a. van de afzender te horen kreeg: "Vandaag heeft het heerlijk geregend".
