in alle prijsklassen
WAT EEN APARTE FIGUUR!
FRAAIE VRACHTAUTO
UIT DE OUDE TIJD
'T KLEINE KRAHTSJE
midden in de peperstraat 9
bilgaardpassage 56
LEEUWARDEN
WOMMELS
"POEPEL TSJE SMEDING"
FOTO
Hier lachten
opa en oma om
VOOR LEEUWARDEN EN DE WIJDE WERELD ER OMHEEN pagina 14
Camera 's
bleeker
Bij ons in de woonkamer stond
destijds, het moet ongeveer
1923 geweest zijn, een piano
en nu kwamen mijne ouders op
het lumineuze idee, dat ik mijn
sluimerende talenten als pianist
op dit instrument zou kunnen
botvieren.
Als ik dan deze arme piano tot
in het diepst van zijn ziel mis
handeld had, kwam de piano
stemmer om het instrument
weer wat op te kalefateren. En
deze man was nu Poepeltsje
Smeding, over wie Ritsko van
Vliet de vorige maal wat
schreef. Het was een bijzonder
mens. Hij kwam altijd op de
fiets en ook de fiets was een
bijzonderheid. Twee bellen,
twee lampen, maar nog geen
dubbele besturing. De heer
Smeding zelf droeg een stofbril
en een grote leren pet met le
ren oorkleppen, die normaal
boven op de pet door middel
van een knoop, ook van leer,
bevestigd waren.
Hij kon zeer smakelijk vertellen,
o.a., dat hij piano speelde in de
Leeuwarder bioscoop. Hij
moest hier natuurlijk improvise
ren en door middel van een
spiegel, die aan de piano aan
gebracht was, kon hij de ge
beurtenissen op het witte doek
volgen en zijn muziek aan deze
beelden aanpassen. Deze mu
zikale begeleiding scheen hij
alleen op zon- en feestdagen te
doen.
Hij vertelde dat hij, voor de film
begon, de piano half demon
teerde om er "sousjemangel-
doppen" uit te halen, die er de
avond van te voren in waren
gegooid en dat hij er zelfs een
maal een paar oude schoenen
had uitgevist. Destijds bestond
de Leeuwarder bioscoop uit
een smalle achterzaal (eerste
rang) en een bredere voorzaal.
Achter- en voorzaal waren ge
scheiden door een houten
schot en tussen dit schot en de
eerste rij stoelen van de eerste
rang, was een looppad.
Nu woonde er tegenover de
Harmonie een fietsmaker die
De Jel heette. Deze man had
een houten been, in een zeer
eenvoudige uitvoering om het
zo maar uit te drukken. Be
zocht De Jel nu de bioscoop,
dan was hij gedwongen om op
de eerste rij te zitten, vanwege
dit houten been. Het been stak
dan recht vooruit, half over het
looppad. Op een keer toen ik
toevallig naast de heer De Jel
zat, kwam er een bezoeker
over dit looppad, bleef even
staan om de situatie te over
zien en zei toen: "Hest al us
biet had?" Waarop De Jel tof
antwoord gaf: "Jou binne de
eerste".
Verder schreef de heer van
Vliet over de heer Carels uit de
Korfmakersstraat. Het cabaret
"Duo Carels" begon voor zo
ver ik weet, in het Maria-Anna-
straatje. En ik weet dat, omdat
ik veel interesse had voor de
foto's van de optredende da
mes, die daar aangebracht wa
ren, een interesse overigens
die gelukkig nog nooit ver
flauwd is. Kan de heer van
Vliet ons niet eens wat meer
vertellen over cabarets in Leeu
warden? Er moet toch ook een
cabaret geweest zijn bij het ge
rechtshof, bijgenaamd "de Hei
paal" van Leemburg.
Er valt nog veel te vertellen
over de binnenstad van Leeu
warden, waar wij als jongens
gewoond hebben. Ons domein
lag tussen Heerenwaltje - Ee-
wal - stukje Voorstreek - Kel
ders-Peperstraat.
Als ik de tijd er voor kan vinden
en de redactie mijn ontboeze
mingen wil openbaren, dan
hoop ik nog eens iets te kun
nen schrijven over onze bele
venissen destijds met bijvoor
beeld dove Jelle Huizinga en
Rikus Doodkorte.
Overigens: mijn sluimerende ta
lenten als pianist zijn sluime
rende gebleven. Wel ben ik ge
lukkig verder gekomen dan het
bekende pianoconcert Opus
"Weet ik veel", Jan d'r leit een
kiep in 't water.
Dat was het dan.
Hunteburg C. Looienga
Het valt ons op, dat u de ver
maarde pianostemmer Sme
ding als "Poepeltsje Sme
ding" aanduidt. Dat deed
Ritsko van Vliet ook al. Toen
er ruim vijftien jaar geleden
in 't Kleine Krantsje herinne
ringen aan hem werden op
gehaald werd hij "Poepetsje
Smeding" genoemd en zelfs
ook "Poepke Smeding". Van
waar dit verschil? Graag ko
men wij in een volgend num
mer nog eens op deze zeer
bijzondere figuur uit het oude
Leeuwarden terug. Wie heeft
nog meer herinneringen aan
hem? En.wie beschikt
over een foto van deze stad
genoot, die een hele goede
vakman, maar ook een bij
zondere "appateling" moet
zijn geweest? Red.,,KLKr
Men schrijft ons uit Wommels:
Een handelaar in aardappelen
heeft een vreemd geval gehad
met een hond. Hij had een
hond, dien hij wel wilde missen,
omdat deze de gebreken des
ouderdoms begon te toonen.
Hij gaf hem met een schipper
mee, die het dier midden in het
Tjeukemeer (even benoorden
de Lemmer) wierp. Toch is de
hond na eenige dagen weer in
Wommels bij zijn meester te
ruggekomen.
Nu moet men weten, dat de
hond wel p.m. 20 minuten
gaans moest zwemmen om
den wal te bereiken en dat de
afstand van daar naar Wom
mels bijna de halve lengte van
Friesland bedraagt.
Voorts is het bijzondere ook
hierin gelegen, dat de hond wel
vele jaren in Wommels is ge
weest, maar nooit in dat ge
deelte der provincie, waar het
genoemde meer is.
Het trouwe dier zal als welver
diende belooning van zijn baas
een goeden ouden dag genie
ten.
(Maandblad "De Natuur" okto
ber 1889)
Een moeilijke vraag
„Kinderen, wij hebben nu ge
leerd, dat de aarde om haar ei
gen as draait en bovendien om
de zon draait"
Marietje: „Maar waar draait de
aarde dan omheen, als de zon is
ondergegaan, meester?"
Goede vergelijking
„De Jansens leven nog al ruim,
- het schijnt hen nog heel goed
te gaan, hè?"
„Ja, ze doen net als de kange-
roe's."
„Wat betekent dat?"
„Ze maken ook groote sprongen
met een leegen buidel."
Is dit even een grappig plaatje! Zo primitief zagen de vrachtauto's er een dikke
zestig jaar geleden nog uit; de foto is in 1924 gemaakt. Deze houten keet op
wielen onderhield een dienst tussen Heerenveen en Leeuwarden. Dat men in die
tijd ook al gevoel voor reclame had blijkt uit de tekst op de zijkant; ook op de
vrachtwagen, die er achter staat, zijn verschillende mooie emaille reclameborden
aangebracht. Vergissen we ons niet, dan wordt er nu door verzamelaars voor
dergelijke borden heel wat betaald. Zo zie je maar weer: mensen, gooi nooit wat
't Lokaaltje
„Hé, meneer, waar draaft u
heen?"
„De trein is vol, nu loop ik naar
het volgende station, daar stapt
iemand uit."
De toekomstige ster
Zangieeraar: „Juffrouw Smit, u
moet minstens vijf jaar inge
spannen werken om zóó te zin
gen als u het nü meent te kun
nen."
- -• ff ]f v:^ ,r,rJ fl
