GESPREKKEN OP
LEEWADDERS,
WAAR IS DIT?
'T KLEINE KRANTSJE
Uut ut ferre Australië is Bonne
Sera weer es in ut ouwe stee,
waar de son dizze seumer heel
wat uren maakt hèt. Der is nef-
fens hem heel wat feranderd.
Trouwes Us Mem is oek fer-
huusd en om ut stasjon is de
boel al soa feranderd. De man
nen hewwe oek nocht an
smoute praatsjes en dus is er
wel wat te lezen bij Tabe
Ruutsje, Lange Marten, Wiebe
Poatsje, Minne Mager, Fokke
Vutman en as seer, seer bie-
zondere gast Bonne Sera.
Minne Mager: Ik denk dat Fok
ke as ie komt, wat later weze
sal. Hij struunt de stad deur
met hem uut Australië. Bonne
Sera seit Sientje dan. Die binne
hier een week of wat. Dat hoor
je wel meer: even overwippe
naar 't ouwe land.
Lange Marlen: Ja, ik hoorde
suks fan meensen op Snakker-
buren. Hur fader wad daar bak
ker weest. Sitte al jaren in Au
stralië en nou even hier. Son
Bonne is oek niet jong meer,
mar goed, daar salie wij niks
fan segge. Wat seit Geert?
Sonnenborg?
Groate Geert: Nou, daar had
den wij ut laassen over, dat ut
afbraken was, en de meensen
overplant waren naar andere
plakken, foor soafer se der nog
waren, wik mar segge, sak mar
segge. Mar se gane daar al
weer an't bouwen.
Wiebe Poatsje: Se salie toch
niet soa idioat weze om eerst
"Och heden, nou nog 135 kilometer!"
VOOR LEEUWARDEN EN DE WIJDE WERELD ER OMHEEN
sien. En wat ik nog wel es sien
wu, is foetsie, pleiten, fut! Nim
nou alleen mar de winkels. Die
ouwe saken fan froeger. Loop
es over de Wurdummerdiek.
Wiebe: Jou kenne overal wel
lopen gaan. Ut Vliet, de Voor
streek foor un part, nim de Nij-
stad an beide kanten. Der bin
ne mar een paar saken, soa
seit mien ene swager dat dan
wel: die de tied fan de tand,
nee, de tan fan nou ja, jim
snappe ut wel.
Bonne: Kunde fan ons hadde
daar, in Australië dus, een oud-
Liwwadder troffen, die op 'e Nij-
stad woand had. Hij was nou
tachtig jaar wudden. Se noem
den sien "fan" oek, wat met
brug of burg. Ut hooide wat op
een graat kenaal. Sterk, Ik bin
die naam kwiet.
Fokke: Dat hewwe jou soms
met namen en gesichten. Op 'e
tillefizie: kiek daar is eh
Daar hew je hur fan eh seg
ut mar. En soms herken je de
stem, sonder ut gesicht. Ham-
pie Roeland seit Sientje dan.
Of Pietsje Diekstra.
Tabe: Ja, hur met die duudlijke
mon. Pia fan 't sjoernaal. Siet
altied wat boazer as hur fan
froeger. Just Maartje. En hij is
er oek al jaren bij. Nee, niet
Fred Tobber, nee Emmer. Die
is al jaren fut. Jopie Sielstra su
Sientje muskien segge. Joop
van Zijl. Die houdt altied tien
foor half negen op.
Bonne: Daar weet ik netuurlijk
niks fan. Ik weet wel dat ik een
tiedsje werom hier es uut ut
stasjon kwam, dat ik docht,
waar bin ik hier? Wat hewwe
se daar de boel feranderd. Mar
ut ouwe stasjon is nog krekt
geliek. Dat mut oek soa blieve!
Marten: Wielste een soat stas-
jons helemaal nij binne. Oek
gien wonder want de spoorwe
gen hewwe duzend jaar be
staan. Nee? Nog maar hon
derd. O, honderd en fieftig. Das
oek al een hele loop. Honderd
en fieftig jaar!
Minne: Ik weet nog wel as
groate jonge, dat mien broer
savus daansen gong in de
wachtkamers. Dat was flak foor
de oorlog denk ik. Ja, sien je
wel, in september negen-en-
dertig. Toen hestonnen se dus
honderd jaar.
Geert: Daar staat mij niks meer
fan bij. Wel dat er in die tieden
mobelesaasje was. Die Skelte
die hier wel es even anloopt,
had toen oek een pakje an. Ik
loof met een paar strepen op 'e
mouw.
Wiebe: Dat liekt mie stoef. Son
gochemerd is dat anders niet.
En een nuvere spreker. Soms
belt ie ouwe kunde op, die hij in
gien jaren sproken hèt. Och
here, seit ie dan, leve jou nog?
Das een skoft leden. En dan
begint ie te ouwehoeren.
Tabe: Mar se fertelden mie
oek, dat ie dat es met één uut-
hale su, en die kon die grappen
wél. En Skelte begon: och
here jonge, leve jou nog? En
toen brulde die andere: Nee,
hewwe jou de adfertensie niet
lezen? O nee, dou kenst niet
leze hé. En uut was ut!!
pagina 13
een knap gebouw af te breken,
en der dan een nij gefal del te
setten? O, wat woangen foor
ouwe meensen, en der sal ser
vies anboaden wurre?
Tabe Ruutsje: Soa hew ik ut
begrepen. En der is al weer
heid. Ik reed met mien dochter
in de auto deur de stad, en dan
sien jou nog es wat. Hele sjie-
ke, dure huzen op 'e hoeke fan
'e Pelikaanstraat en soa.
Minne: Das foor lui met een
best inkommen. Een dik pus-
joen. Poeh, poeh. Wat seit
Tabe? Ja, dat klopt. Us Mem
staat daar nou oek op 'e hoeke
fan 'e Massumerdiek, Siet over
't water naar de Oldehove.
Roept fan boeh as de klok
slaat. Klein grapke.
Tabe: Mar nou alleen nog maar
de halve uren hew ik hoord,
anders wurdt ie skor. Of is 't
een sij? En de meeste boatsjes
binne al weer fut. Daar hèt heel
wat leid. En die bouwerij op ut
plak fan ut Djakkenessenhuus
is oek nog niks weerd.
Fokke Vutman: Hallo, hallo, wie
swetste hier so? Tabe netuur
lijk. Kiek es an, Bonne, de
goudploeg is kompleet. Dou
kenst se allemaal. O, dizze
Geertesteert niet. Nou, die is
niet krompen deur de leeftied,
siestwel.
Bonne Sera: Even uutruste. Die
Fokke sleept mie overal hene.
Mar ja, der is oek heel wat te
Dit is de nieuwe opgave voor onze fotoprijsvraag "Leewadders
waar is dit?" Oplossingen, uitsluitend schriftelijk, binnen veertien
dagen naar de redactie van 't Kleine Krantsje, Vredeman de Vries-
straat 1,8921 BP Leeuwarden. Uitslag over vier weken.
Onder de abonnees, die ons het juiste antwoord geven, verloten
wij een exemplaar van het boekje "Leeuwarden - ach ja, zo was
het.met zestien zeer fraaie foto's van de stad uit een lang
vervlogen tijd.
Bonne: Skitterend, sukke fieten.
Dat mis ik wel es bij ons. Dat
smoute Liwwadder praat. As je
dat leuk fertale konnen, su dat
nog meer toeristen trekke as
tropiese swemming-poels of
nog meer leeks, ja meren.
Geert: Hew ik goed begrepen,
dat se der over denke de Hem-
penser kusten uut oek land on-
derlope te laten. Meren om
Liwwadden heen? Of binne dat
nuvere anslagen fan één of an
dere nuteling, wik mar segge,
sak mar segge.
Tabe: Ik loof dat B. en W. dat
self uutfonnen hewwe. En ik
loof dat se op andere plakken
suks oek uutheve wille. Dan is
der faak te min geld bij de ge
meente, en dan smiete se 't in
't water. En een nij kammenet
sal oek niet foor elven skiete as
ut om waterstaat gaat bij Hem-
pens.
Fokke: Soa hoorde ik in de
stadsbus één seggen teugen
de sjuffeur: Hewwe se dij al
fraagd foor menister? Dat
meens fan Smit gaat toch fut.
Seit die sjuffeur: och, ferkeer
su wel gaan, mar de waterstaat
hé? Mut ik oek nog deurlere
foor brugwachter!!
Vlga.
Leeuwarder echtpaar C. is al
tientallen jaren zeer gelukkig
getrouwd, maar politiek nog al
tijd volstrekt tegengesteld. Haar
maakt het niks uit, Joop den
Uyl of Wim Kok, zij stemt
P.v.d.A. En hem is het om het
even wat Hans Wiegel en Joris
Voorhoeve doen of laten, hij
stemt V.V.D.
In elke verkiezingstijd lopen de
spanningen ten huize C. toren
hoog op, omdat man en vrouw
maar niet kunnen nalaten el
kaar te overtuigen van hun ge
lijk en ongelijk. Het is de enige
tijd, waarin de heer en me
vrouw C. elkaar bij wijze van
spreken naar het leven kunnen
staan. En opmerkelijk is het al
leen, dat de verkiezingsbiljetten
van beide partijen bij de familie
C. nog niet naast elkaar voor
de ramen hangen.
Broederlijk bij elkaar blijven wel
altijd de beide oproepkaarten
voor de verkiezingen - die wor
den onveranderlijk achter de
klok op de schoorsteenmantel
gezet in afwachting van het
grote moment.
Op de morgen van de dag van
de verkiezingen, deze maand,
besloot mevrouw C. al vroeg
naar het stemlokaal te gaan.
Dat trof zij als uitgestorven aan
- alleen de drie heren achter
de tafeltjes zaten gereed voor
het verrichten van hun plicht.
Om de tijd te doden hadden ze
kennelijk een gezellige boom
opgezet; ze hadden het ge
woon druk met elkaar.
Mevrouw C. overhandigde nu
de eerste man haar oproep
kaart, waarop een volgende de
vraag stelde: "Bent u mevrouw
C.?" "Inderdaad," antwoordde,
naar waarheid, mevrouw C.
Toen kreeg zij een stembiljet
en mocht zij haar stem uitbren
gen. P.v.d.A. natuurlijk. "Wat
dacht je anders?" voegde ze
haar man verbeten toe, toen zij
terugkeerde naar huis.
"Dan zal ik nu ook maar even
gaan," zei haar man, "de
V.V.D. zal m'n stem nu meer
dan ooit nodig hebben."
Toen pakte hij de overgebleven
kaart van de schoorsteenman
tel, bekeek die en schreeuwde
fel: "Maar hoe kan dit nou, dit
is jouw oproepkaart!"
En na een bijna slaande ruzie
werd het duidelijk, dat mevrouw
C. de verkeerde kaart had in
geleverd en dat de kans om te
stemmen voor meneer C. dit
maal verkeken was.
"Maar hoe hebben die sufferds
dat dan niet gezien," vroeg de
heer C. zich nog tierend van
woede af. Maar het gaf alle
maal niks meer. Eén ding was
nu zeker: de V.V.D. had een
stem gemist.
