DEPOSSEGELMERK
INVROEGERJAREN
F. POPMA Lzn
'T KLEINE KRANTSJE
WETE JIMME NOG WEL?
WOON- en
BEDRIJFSMAKELAARDIJ
CAFENEUF
alle onroerend-goed zaken betreffende
Makelaardij voor FRIESLAIMD
Harlingersingel 23
hoek Harlingerstraatweg
Leeuwarden Tel058 -121480
VOOR LEEUWARDEN EN DE WIJDE WERELD ER OMHEEN
*vele referenties.
Benno. Foor ons jonges daar
om de anduding blonde Benno
en swatte Benno. Krekt as met
de gymnastiekleraren De Jong.
Swatte De Jong fan de rieks
h.b.s. en rooie De Jong fan de
Ulo.
DELANGEPIEP
Even terug naar de Langepiep.
Ut geheel gaf un gesellege
drukte in die tied. D'r was oek
niks gien kwaad bij met dat
cent-niks. Maar ja, dat hiette op
un gegeven moment gokken en
na sofeul jaren mocht dat in
eens niet meer. Oek mocht de
merk niet meer op 'e Lange
piep plaats fine. We moesten
ferhuze naar 't Saailan. Stom
me streek netuurluk. 1e. Weg
gesellegheid op 'e Nijstad en
2e ut trok op 't Saailan jonges
an die niks fan possegels hew-
we musten, maar die streepke
gooie gongen bij de boomkes.
Jimme wete miskien wel, un
streep op 'e modder trekke met
een vierkantsje erachter in 't
midden fan de streep. D'r is
nog un tiedsje weest, dat er se-
garebapdsjes ferhandeld wud-
den en dat je gien possegel
meer sagen. En as d'r al es
eentsje was met possegels,
dan dachten je, wat mustou
hier nou. En soa bloedde de
saakdoad.
Fetrouwend un kleine bijdrage
levert te hewwen foor un stukje
geskiedenis fan Luwadden,
waar dan netuurluk ons Kleine
Krantsje ut plak foor is.
Chris Doorenbos.
(Vervolg van pag. 13)
de Bonifatiuskerk, waar hij zijn
auditorium tot ontroering
bracht. Ook als pianist blonk
hij, in later jaren, uit.
Vaste stamgasten probeerden
het zo nu en dan van baas
Westra gedaan te krijgen, dat
de jonge Anton beneden kwam
zingen in de gelagkamer, maar
daar voelde de caféhouder
nooit zo veel voor. Wel ver
toonde Anton zich zo nu en
dan beneden, maar dan om er
te spelen op een van de biljarts
- hij moet ook een heel be
gaafde biljarter zijn geweest.
In 1938 liet de firma Slauerhoff
voor een uitbreiding het oog
vallen op het oude café Neuf
en zie, toen kwam er plotseling
een eind aan de jarenlange ge
zelligheid op deze plaats. Au
gust Westra verkocht zijn zaak
en begon een slijterij in de Ek
sterstraat, die later nog door
zoon Anton is voortgezet.
En nu is er dus, behalve die
oude inscriptie in de vloer van
het gangetje, niets meer over
van die oude zaak. Augustinus
en Hendrika zijn er niet meer,
de kinderen Annie en Anton
zijn er ook al niet meer en de
enige kelner Postma, eens "het
huismeubel" van Neuf, wel, die
zal er ook wel niet meer zijn.
Een en vijftig jaar is het nu im
mers ook alweer geleden, dat
het Grand Hotel Neuf zijn deu
ren definitief sloot.
Toen 't pleinafslutend gebouw
d'r nog niet was hè 'k se wel es
staan sien. Achter bij V D.
Mannen met tassen vol stok-
boeken waarin husten posse
gels. Met un pinsetsje anpakke
netuurluk, want anders ken je
se beskadege. Katalogussen er
bij. Op dat gebied is er oek
nogal wat feranderd. Want dan
docht ik an de tied doe't wij nog
jonges waren. Op 'e Langepiep
was 't feul geselleger. Dat was
nou echt un possegelmerk.
Stokboeken? Wat waren dat?
In skriften plakt of hooguut self
in un skrift reepkes deursichteg
papier vastlieme. Foorganger
fan de stokboeken.
En dan de hannel. De meeste
segels wudden fan eigenaar fe-
wisseld met "cent-niks". De ko
per gooide dan un cent om
hoog en de fekoper moest dan
rade of ut "kop" of "luw" was.
Kop was de kant waar de 1 op
ston en de andere kant was
dus luw. Die er dan oek op-
ston. Je kon as fekoper dus un
cent fediene of niet. En de ko
per soms un possegel foor niks
krije. De in de ogen fan ons
wat duurder liekende segels
wudden fekocht foor cent-niks-
misrade. Had de fekoper niet
raden op wat foor kant de cent
neerkomen was, dan mocht ie
't nog un keer prebere. Dubbe
le kans dus. Nog wat duurder
liekende segels kostten twee
cent-niks. En dan kwam cent-
/cent-niks. De koper had dan in
ieder gefal één cent. En de
kans op twee. Bij twee cent-
niks oek wel, maar cent/cent-
niks gaf de sekerheid op één
cent. Nou, feul fedder ging 't
oek al niet. Ja, miskien bij de
tiedelijke Luwadder inwoaner
Johnny Mühlbach, een foor ons
wat vreemde vogel. Die ging
nog wel es naar Amsterdam,
waar ie dan driehoekjes van
met nam. Nou, dat waren ne
tuurluk seldsame.
LOTTERIJEN
En dan hadden je de lotterijen.
Oek ferskillend. Eén cent de
lot, al of gien altied pries. Eén-
tsje had altied een "dure" lotte-
rij. Twee cent de lot en niet al
tied pries. Mar die had dan oek
mooie segels. Hij woande in de
"Fegeet mie niet", un bloeme-
saak op 'e Tünen. 'k Hew altied
meend dat ie Van der Meulen
hiette, maar ik kan daar mis
met weze. Dat altied pries leek
mie wel es wat. Ik sette in un
skrift, op afstand, de getallen 1
tot en met 50, kocht bij Bern-
des op 'e hoek fan de Bagie-
nesteeg waar nou Rolf in sit
een envelop met 50 segels foor
un kwartsje. Plakte die segels
dan in ut skrift en ging weer
tussen de jonges. In un sigare-
doaske had ik de lotten. En
dan roepe: "Wie wil lotte, één
cent altied pries". At je geluk
hadden kwamen er al gauw
detteg centen uut de lotterij. At
na un poaske d'r nog gien
hoofdpriezen uut waren hadden
je al gauw, dat se twiefelden of
die nummerkes wel in ut doas-
ke saten. En dat sal heus wel
es gebeurd weze. Ik fon nog es
wat uut. Met ut maken fan lots-
jes namen je één of meer felts-
jes uut un skrift en begonnen je
te nummeren tot sofeul priezen
d'r waren. Fan boven naar on
deren. Met tussenruumte ne
tuurluk. Nou, jimme wete oek
wel, dat de eerste regel niet di-
rekt bovenan begint. Er is daar
dus wat meer blanco. Bij ut
vouwen fan de lotsjes moest
dat dus oek te sien weze. 't
Was op un sundagmiddag, gien
merk, en we waren met wat
jonges op 'e Spanjaardslaan.
En nou weet ik niet of ut sich
foor 't huus fan blonde Benno
afspeulde of wat fedder op,
mar d'r was één jonge met un
possegellotterij. Foor mieself
nam ik de proef op de som
niet, maar biede mien diensten
an un ander an. "Sal ik nou es
un hoofdpries foor dij er uut
hale". Soa seit, soa deen. Ik de
lotsjes besien en ik pikte er één
tussenuut. De jonge, die ut lot
betaald hadde, maakte ut lotsje
open en ja hoor, tweede pries.
Al gauw kwam toen de vraag,
hoe hestou dat? Of ik ut feteld
hew ja of nee, ik weet ut niet
meer. Even uutleg. D'r waren
twee asjetekten Gros in Luwad
den en beiden hadden un soan
LidNVM
