REKLAME DICKVANDERHEIJDE JR
LEEWADDERS,
WAAR IS DIT?
BEGRAVEN
'T KLEINE KRAHTSJE
STADSNIEUWS
VAN VROEGER
VOOR LEEUWARDEN EN DE WIJDE WERELD ER OMHEEN
pagina 1.5
adviesbureau voor reklame en publiciteit jozef israëlsstraat 6-10 058-124984
Dit is de nieuwe opgave voor onze fotoprijsvraag "Leewadders waar
is dit?" Oplossingen, uitsluitend schriftelijk, binnen veertien dagen
naar de redactie van 't Kleine Krantsje, Vredeman de Vriesstraat 1,
3921 BP Leeuwarden. Uitslag over vier weken.
Onder de abonnees, die ons het juiste antwoord geven, verloten wij
een exemplaar van het boekje "Leeuwarden - ach ja, zo was het...
met zestien zeer fraaie foto's van de stad uit een lang vervlogen tijd.
Foar de soafeulste keer binne
de brugmannen een nij jaar
binnenstapt. Se goechele wat
met de fier sifers fan 1991. Se
fermelde dat Greunshiem 25
jaar bestaat en gaan werom
naar de dertiger jaren, toen een
groepke muzikanten faak deur
de stad trok. En laat nou een
sekere Jantsje oek nog es met
sifers goechele, krekt as Tabe
Ruutsje, Lange Marten, Minne
Mager, Fokke Vutman en Groa-
te Geert.
Fedde Vutman: Negen-tien-
honderd-één-en-negentich
skrieve jou hast net soa as ne
gentien-honderd-negentien; al
leen de sifers wat in een ande
re folgorde. Ja, suks fient
Sientje uut; mar earlik is earlik,
sehètgeliek.
Tabe Ruutsje: En dat blieft de
folgende jaren oek soa. Alleen
as jou, laat es kieke, negen-
tien-honderd-acht-en-negentich
had hewwe, komt ut weer an
ders. Mar ja, hoe groat is de
kaans, dat wij daar hier over
prate?
Minne Mager: Ja, werachtich.
Acht-en-negentich liekt op ne-
gen-en-tachtich. Dat binne fan
die lollige dingen. Ik kan een
man, die is geboren op fier
april negentien-fier-en-feertich.
As se froegen naar sien ge
boortedatum sei die: fier keer
fier.
Lange Marlen: Fier-keer fier.
Dan su die man in het jaar ses-
tien geboren weze. O, fier fie-
ren achter mekaar. De fierde
fan de fierde fan fier-en-feer-
tich. Dus midden in de oorloch,
Minne. Nou ja, as der mar ge
noeg te eten in 'e huus was.
Groate Geert: Ja jonges, de
hap-hap daar draait alles om.
We mutte de Russen de winter
deurhelpe, en in Afrika mutte
se de seumer hale, en wielst
fergrieme se bergen geld an
fechteraasje en de boel fernie-
le, wik mar segge, sak mar
segge.
Tabe: Ik hew gister even met
Wiebe sien frouw praten. Hij
staat op een stuk of wat lijsten
om opnomen te wurren. Hij hèt
femilie in 'e Hofwijck, en kunde
in Erasmus. En ja, wat hewwe
dan nog meer?
Minne: Laas kike. Swetserhiem
soa as Skelte dan seit. En fan-
self Greunshiem. Hij had sien
mutten, dat ie daar in kwam.
Want die hewwe de hele
maand Jannewari feest. Ut be
staat, loof ik, f ieftich jaar.
Fokke: Nee, want dan su ut in
negentien-honderd-één-en-feer-
tich begonnen weze, en dat is
niet soa. Ut is fan na de oar-
loch. Jou hadden Sint-Antoon
en Sint-Joazef, en.Sonnen-
borch, en die hofjes, mar fer-
der. Wat seit Geert?
Geert: Een nichje fan mij werkt
daar, en soadoende weet ik,
dat ut fijf-en-twintich jaar is.
Soa as wij dan froeger songen:
over fijf-en-twintich jaar, sal ik
jou nog steeds beminnen. En
wij blijven jonge drinken! Feul
heil en segen, bufrouw.
Bufrouw: Ferrek, daar staat
Geert te wiespraten. Ja, ik bin
een end uut 'eVook. Ik su met
'e stadsbus, mar de sloege su
oek, en ik hew mien tied ter
praat. En ik wu gien twintich
menuten wachte. Dat ik docht:
lope Jantsje. Dou bist nog jong
Marten: Just Jantsje. Ik docht
al, ik kan hur. Ik hew hur faker
sien, mar ik ken hur niet tuus-
brenge. Bij wize fan spreken
dan. Mar nou hew ik je. Jantsje
fan 'e meziek seiden we dan.
Bin ik warm?
Jantsje: Toen ik nog in de sel-
de buurt woande as Geert hier,
hadden wij een akordéonklub.
Dan speulden wij wel bij feest
jes en soa. Oek es een keer bij
femilie fan dizze man. Jouw
suster was toen feertich jaar
trouwd.
Tabe: Akkordéon-meziek, dat
fien ik altied soa mooi. Hadden
je dan op 'e radio de Jantsjes
niet? En de Bello's, of de Pi
co's. Die mooie ouwe deunen.
Mien frouw krijt nog de tranen
in de ogen as se "Korenbloe
men blauw" hoort. En "Twee
reebruine ogen, die keken de
slager aan".
Fokke: Soa trokken, ik denk
midden dertiger jaren de Del-
grosso's deur de stad. En ja,
Anton Stek was der oek bij. Op
'e akkordéon. En Fraans Terp
stra op 'e saksefoan. En een
fiolist, die later in 't Fries Orkest
speulde. Sietse, Sietse, nou
seg ut mar.
Minne: As 't niet de Haan is,
sal ut de Graaf weze. Siest
wel: Sietze de Graaf. Hij woan
de bij mien broer in 'e buurt. Ik
sag em wel es lopen met sien
kistje. Dus die speulden froeger
feul met mekaar?
Fokke: Ja, dat heugt mie wel.
Middus fietsten wij as MULO-
jonges uut skoal weg achter
hun an. Ik sien se nog staan te
speulen daar onder bij de Kel
ders. En dan gong die kleine,
hoe hiet ie nou, ja ik loof Gallé,
der wel bij singen. Fan die
Swarte Sigeuner, en al soa
meer.
Geert: Dat is foor mien tieden.
Mar dizze Jantsje en hur kam-
meraadskes konnen der oek
wat fan. Ik sien jou nog staan
in ons wiekgebouw. Met Circus
Renske en.de Postkoetsga
lop, en dan an it end soms een
zekere van der Meer. Song die
dan niet ut "Dokkumer lokaalts-
je"?
Jantsje: De saai sat er op te
wachten. De seretoanemeester
roop dan: Ut is hast an ut laas-
te nummer toe. En dan brulde
de saai: wie oek weer? Wie
oek weer? Wij willen van der
Meer. En dan kwam ie. Toen
oek nog met jouw femilie, de
Lange.
Marten: Hé, gien skellerij hier
hé. O, jou dochten dat dat mien
"fan" was. Elkeen sei de
Lange. Ik hiet fan Marten. En
ja, ut was mien suster en de
man. Feertich jaar trouwd. Das
beter as feertich jaar in 'e
woestijn.
Geert: En hij was er oek, die as
ie een paar slukjes op had, fan
"Katinka" begon te roepen.
"Katinka fan die kleine kroket
ten", skriwde-ie-dan. O, dat is
Marten ontkomen wik mar seg
ge, sak mar segge.
Marten: Ik weet nog wel dat
een wat ouwere frouw bij
Jantsje-en-die kwam en die
froeg of se Sarie Marais oek
speule konden. En dat gebeur
de, en die frouw song dan bij ut
refrein: O, breng mij terug, bij
Aaltsje van der Brug. Dat was
son slaapstee in 'e Butterhoek
hé? Mar ja, wie weet dat nog?
Jantsje: Meensen fan ons leef-
tied hé. Ik bin geboren op één
September 1919. Dat skrief je
in sifers: één-negen-één negen.
As ik ut beleef bin ik jarig op:
één-negen-één-en-negentig.
Dus één-negen-negen-één. Is 't
niet lollig? O, jim waren self
oek al an 't goechelen weest.
Mar nou mut ik fut. En ho, nog
alles wat menselik is hor!!
Vlga.
Nadat de politie vernomen had,
dat iemand aan de Bank van
Leening alhier een zoo goed als
nieuw rijwiel wilde beleenen,
werd een onderzoek ingesteld.
Inderdaad was daar wel een rij
wiel gebracht, doch aangezien
men daar de zaak niet vertrouw
de, werd het niet ter beleening
aangenomen. De aanbieder was
intusschen verdwenen, doch
werd door de politie in de stad
opgespoord en aangehouden.
Na verhoor bekende de man,
zekere R. E. bankwerker, gedo
micilieerd te Groningen, die daar
eerst eenige weken geleden uit
de gevangenis was ontslagen,
het rijwiel te Groningen te heb
ben gestolen. De man werd, na
dat proces-verbaal was opge
maakt en het rijwiel is beslag
genomen, heden overgebracht
naar Groningen ter beschikking
van de politie aldaar. (1931)
(Vervolg van pag. 13)
kerkhof van Huizum plaats, dan
hoorde je tot in de verre omtrek
de klokken luiden; voor de be
trokken familieleden altijd weer
een ontroerend geluid.
Wat een verschil, zo'n begrafe
nis van vroeger met die van nu.
De houten wagens zijn vervan
gen door luxe auto's en de dra
gers van nu stappen in een
volgauto en laten zich zo ver
voeren naar de begraafplaats.
Een paar maanden geleden
sprak ik een goede kennis, die,
nadat hij in de vut was gegaan,
zich verdienstelijk maakte als
drager bij een Uitvaartvereni
ging. Die had ook al moeite
met het zoeken naar geschikte
mensen, die er voor voelden dit
werk te doen. Wat deze kennis
vertelde was niet hoopgevend.
Hij voorzag problêmen, wan
neer niemand er zich voor zou
melden.
Hij deed toen ook een beroep
op mij en zei: "Zeg Rinze, jou
binne oek nogal een nette per-
soan, is dit niks voor jou?" Ik
heb mij daar toen een beetje
van afgemaakt. Maar toen ik
thuis kwam bleef de zaak me
toch bezighouden. Vroeger
kende iedereen op het platte
land de burenplicht, bij vreugde
en rouw. Toen werd dit werk
ook door de naaste buren ge
daan.
Soms waren de kleren voor de
dragers dan te groot of te klein
en de kleding werd dan net zo
lang gebruikt, tot het gewoon
niet meer kon.
Intussen zijn de gelederen van
die Uitvaartvereniging weer wat
aangevuld en hoef ik mij niet
zo schuldig meer te voelen.
Maar ik moet er niet aan den
ken, dat er ooit nog eens geen
dragers beschikbaar zouden
zijn.
Leeuwarden
Rinze van der Heide
