WONDERLIJKE REIS
METEENVIGELANTE
ARTISTEN BIJ
SIP CASTELEIN
TELEFOON VOOR JOU.
UIT GROOTMOEDERS ANSICHTENALBUM
'T KLEINE KRANT5JE
IN DE TIJD VAN DE PAARDEKRACHT
VOOR LEEUWARDEN EN DE WIJDE WERELD ER OMHEEN
pagina 11
ters begon onder de naam Mr.
Rodi als sneltekenaar; trad veel
op de boten van de Holland-
Amerika-lijn op. Toen de Bio
scoop Theater Tuschinski in
1921 geopend werd, trad Rodi
Roeters als tussennummer op
en in het bijbehorende cabaret
La Gaité. Hier voor mij ligt het
programma uit 1921, prachtig
uitgevoerd in Jugendstil met
een danseres. Voor in het pro
gramma een kleurenfoto van
de lounche met het prachtige
gekleurde geknoopte Marok
kaanse tapijt, dat onlangs pas
vervangen is. Ook Fientje de la
Mar wordt in het programma
genoemd en Mr. Rodi deftig als
caricaturist.
Ja er traden wel 1e-klas artis-
ten en artistes op bij Sipke
Castelein.
Nu hoop ik maar, dat de ge
plaatste foto duidelijk is. Hier
staat Rodi Roeters tijdens een
openluchtvoorstelling en tekent
(sneltekent) de dichter-zanger
J. Speenhoff senior, die men
ook duidelijk met zijn puntbaard
herkent. De dochter Nel Roe
ters heeft de traditie van haar
vader voortgezet en treedt nu
nog als sneltekenares op!
Leeuwarden
Ritsko van Vliet senior
Historisch Variété Archief
Heel lang geleden, het was nog
in de tijd van de paardekracht,
moest een groepje Leeuwar
ders naar Stiens voor het bren
gen van wat "winterjoune-
nocht". Dat waren het
bestuurslid van Ten Kate, Jan
van der Werf, die daar zou
voordragen en drie jonge ke
rels, die hem muzikaal zouden
begeleiden, de violisten Willem
Klomp en Piet Sinnema, de cel
list Leendert Sinnema en de
pianist Meine Kaastra.
De reis er naar toe werd ge
maakt met een vigelante van
een bekende stalhouder uit de
stad. Helaas konden daar maar
vier mensen in, zodat een van
de vijf met de fiets moest vol
gen. En jammer was het ook,
dat een van de portieren van
het rijtuig niet bleek te sluiten -
dat moesten de passagiers tij
dens de gehele reis dus vast
houden.
In Stiens gearriveerd begaven
de Leeuwarders zich naar de
bovenzaal, terwijl de koetsier
zich wel in de gelagkamer zou
vermaken; hij wou daar het ein
de van het optreden van de he
ren afwachten.
De terugreis werd dus ook
weer met de vigilante gemaakt,
maar helaas: de koets was
nauwelijks onderweg of het
peerd bleef als een ezel staan.
"Mankeert er wat aan, koet
sier?" vroegen de inzittenden.
Maar de koetsier gaf geen ant
woord.
Piet Sinnema, de man, die
volgde op de fiets, besloot toen
het paard bij de bek te nemen
en inderdaad lukte het hem de
zaak weer op gang te krijgen.
Maar even later bleef het peerd
verdorie alweer stokstijf staan.
"Mankeert er wat aan, koet
sier?"
Weer geen antwoord.
Andermaal pakte Piet Sinnema
het paard bij de bek en ja hoor,
daar ging het weer.
Tot de inzittenden tussen Brit-
sum en Cornjum de schrik van
hun leven kregen, toen de vigi
lante plotseling de berm in
schoot en pal voor een sloot tot
stilstand kwam.
Ijlings vlogen onze stadgeno
ten met hun instrumenten naar
buiten, uiteraard met de nodige
krachttermen in de richting van
de koetsier, die roer- en spra
keloos op de bok bleef zitten.
Ook nu nam Piet Sinnema het
dier weer bij de bek, maar niet
zodra stond de koets weer op
de rijweg, of die knol zette de
sokken erin en vloog met een
rotgang..richtingStiens!
Er zat toen voor de achterge
bleven passagiers weinig an
ders op, dan te voet naar huis
te gaan - een hele tippel nog.
Zo kwamen zij in het holst van
de nacht in Leeuwarden terug,
waar zij het niet anders dan be
hoorlijk achtten de vrouw van
de koetsier te gaan waarschu
wen wat er was gebeurd - zij
zou zich over haar nog steeds
niet teruggekeerde echtgenoot
ongerust kunnen maken.
Dus trokken zij bij haar aan de
bel, eenmaal, tweemaal, drie
maal. Tot de deur op een zui
nig kiertje openging en de he
ren hun verhaal konden doen.
En van wat ze toen te horen
kregen kwamen ze perplex te
staan.
"Och heden, da's oud nijs," zei
de vrouw, "dat he'k al su vaak
metmaakt."
En pats - daar ging de deur
dicht.
Er zijn mensen, die maar geen
kans zien om ergens op tijd te
komen. Ondanks de goede wil
komen ze overal te laat, er
helpt geen lieve moedertje aan.
Zekere stadgenoot Tj. van der
Z., een onderwijzer, kwam "al
tijd" te laat op school, tot ver
maak van de leerlingen, maar
tot ergernis van de andere leer
krachten, die hem vaak genoeg
op zijn tekortkoming wezen.
Tenslotte spraken twee van zijn
collega's de heeren F. de B. en
D. van der M. af, dat ze Van
der Z. toch eens te pakken
zouden nemen.
Toen die weer eens hijgend en
proestend het schoolplein be
trad, gaf de een met een hand
gebaar een seintje, dat de col
lega in aantocht was, waarna
de ander snel een telefoon
nummer draaide.
'Telefoon voor jou" was dan
ook het eerste, wat de heer
Van der Z. te horen kreeg, toen
hij de gang opstormde.
En aardig achter adem nam hij
de hoorn ter hand.
"Met wie?" zei hij nog. "Bij de
gongslag is het negen uur vijf"
klonk het nuchter.
Nu eens een reuzensprong ma
ken naar het jaar 1941. Deze
keer geen foto uit de plakboe
ken van Pension Hager, maar
een van de beroemde gooche
laar en sneltekenaar Rodi Roe
ters.
Op een avond in het koude
voorjaar van 1941 zag ik hem
in "Spoorzicht". In de krant las
ik de bekende advertenties van
"Spoorzicht", omgeven door
zwarte blokjes, een soort her
kenningsteken, en wat las ik
daar - er zou een goochelaar
optreden.
Nu moest ik altijd op maandag
avond naar de Ger. Jongelings
vereniging wat wel tot half
twaalf duurde, en men mocht
toen nog tot twaalf uur op
straat, ik dacht, dat is mijn
kans. Niemand van de daar
aanwezige leden kwam bij mij
thuis, en kon dus niets verra
den, want dit mocht men thuis
nooit weten. Als ik dan zie wat
tegenwoordig allemaal kan en
mag, dan waren wij nog een
soort heiligen.
En wat zag ik, met mijn slecht
geweten, een charmante man
in smoking, die de prachtigste
goocheltoeren deed. Geld uit
de lucht plukken; de munten
kwamen in een champagne-
koeler. Nu bezit ik meerdere
van deze apparaten. Toen, in
de oorlog, was men rijk, als
men als goochelaar zoiets be
zat. In 1939 begonnen, genoot
ik met volle teugen, ook van
een glaasje port, wat toen naar
vijftig cent kostte.
Als tweede nummer trad Rodi
Roeters als sneltekenaar op, in
een soort costuum, dat Rem
brandt gedragen moest heb
ben. Prachtig. Het publiek
mocht een paar kruisjes op het
bord zetten, en dan zeggen wat
er getekend moest worden.
Men koos voor twee wielrijders
(hardfietsers zeiden wij in die
tijd!), die met elkaar in botsing
kwamen op de wielerbaan.
Prachtig wat Rodi Roeters daar
van wist te maken. Na zijn laat
ste optreden was het al laat en
ik spoedde mij te voet door de
late sneeuw naar huis, waar ie
dereen al in diepe rust was.
Wat ben ik achteraf blij, dat ik
soms zo gezondigd heb en
deze dingen niet gemist heb,
want van deze uitgaanswereld
is niets meer over! Rodi Roe-
Op deze prentbriefkaart uit Grootmoeders Ansichtenalbum is de 1e Korte Houtstraat afgebeeld, een straat in het vroegere
IJsbaankwartier. Van alles wat we hier zien staan er nu geen twee stenen meer op elkaar. Alleen al wat oudere
Leeuwarders kunnen nog een herinnering hebben aan deze hoek van de stad, die eens zo volkrijk was. Wie de uitgever
van deze kaart is geweest weten we niet: behalve die geschreven tekst op de voorzijde komt er geen letter op voor.
