MET FENNO SCHOUSTRA OP PAD
KRIS KRAS DOOR DE STAD
'T KLEINE KEANTSJE
Vergissinkjes
Waagzicht
Honderdjarigen
Aardigheidje
VOOR LEEUWARDER EN DE WIJDE WERELD ER OMHEEN pagina 5
Leeuwarden is een stad vol
kleine bekoorlijkheden. Het
blijft een boeiende bezigheid
om ze op te sporen.
Het stationsgebouw met de hoge zolderverdieping, die niet bereik
baar zou zijn.
Een abonnee, de heer H. Smit
te Leeuwarden, berichtte mij
als antwoord op de vraag: 'Het
Gerechtsgebouw' en hij dwong
mij dus het Paleis van Justitie
te bellen, want je weet het
maar nooit. Uit de tijd dat ik
daar vrijwel dagelijks als recht
bankverslaggever kwam, herin
ner ik mij wel degelijk een trap.
die naar de bovenverdieping
ging, maar ja, die situatie zou
intussen veranderd kunnen zijn.
Maar nee dus; nog wel een
trap naar boven.
En dan kreeg ik nog een reac
tie van mijn zeer gewaardeerde
broer, die op de Canarische ei
landen woont en die vandaar
onder het motto 'niet gescho
ten, altijd mis' een gokje waag
de: de oude Waag öf het
Beursgebouw.
Maar het was dus het Stations
gebouw, een kind kan dat zien.
Hoewel, hoewel.Laat ik nou
toch voor alle, alle, alle zeker
heid nog even een bouwkundi
ge van de Spoorwegen hebben
gebeld en, potverdorie, wat
zegt me deze meneer? Hij
zegt: "Hoe komt u er bij, dat de
bovenverdieping van de Cen
trale Hal niet bereikbaar is?
Daar kunnen we komen via
een geveltrap en die zit als het
ware tegen de achtergevel aan
geplakt. Hebt u die niet kunnen
ontdekken? Nou, dan moet u
maar eens op de Hollanderdijk
gaan staan!"
En dat heb ik toen dus op
staande voet gedaan. En ja
hoor: van die plaats af kun je
nog net dat laddertje zien. Zo
zien we maar weer.
In het Friesch Dagblad las ik
onlangs een vreemd verhaal:
de politie zou, op zoek naar de
gestolen ambtsketting van de
burgemeester van .Franekera-
deel, gedregd hebben in het
Vliet ter hoogte van het Noord-
vliet Slot. Toen ik dat las wist ik
niet wat ik zag; het door velen
zo betreurde dempen van dat
aloude water op die plaats
heeft immers al vele jaren gele
den plaatsgevonden. Anno ne
gentiennegentig is het niet
meer mogelijk bij het Noordvliet
Slot iets in het water te kiepe
ren en dreggen op dat punt lukt
ook al niet meer.
Het misverstand zal wel zijn
ontstaan, doordat het allerlaat
ste stuk van het Vliet, waar
langs inderdaad nog water
loopt, voor het Noordvliet Slot
is aangezien. Maar het enige,
echte en onvervalste Noordvliet
Slot begon vroeger al bij num
mer 423 en wat verderop weer
het Noordvliet werd genoemd,
liep tot 571 door.
Ik kan me herinneren er nog
een jaar of twintig geleden een
officieel naambordje met de
aanduiding "Noordvlietslot" te
hebben gezien, maar dat bord
je is er nu niet meer. De naam
zal alleen nog voortleven bij de
oudere Leeuwarders.
Het was meen ik in hetzelfde
nummer van 't Friesch Dag
blad, dat ik de aankondiging las
van een binnenkort te verschij
nen nieuw boek over Friesland,
waarbij in de advertentie mel
ding werd gemaakt van een
"Elfstedentocht met vijf win
naars." Er stond een foto bij,
waarop we de vijf eerstaanko-
Dit was het Slot aan het Noord
vliet, waaraan de aanduiding
Noordvliet Slot ons nog altijd
herinnert. De naam heeft niets
te maken met het (tegenwoor
dige) eind van het Noordvliet.
menden van 1956 konden zien
finishen.
Maar, wat grappig nou, die Elf
stedentocht van 1956 is uitge
rekend de enige geweest,
waarbij geen enkele rijder tot
winnaar werd uitgeroepen! Die
vijf snelsten, die hand in hand
finishten, kregen de prijzen niet
- de Elfstedentocht van '56
kende in het geheel geen win
naar.
Ookeenvergissinkjedus.
Van Wieren
Na bijna zeventig jaar te heb
ben bestaan gaat er weer een
bekende winkel in Leeuwarden
verdwijnen: nog deze maand
houdt de juwelierszaak van
Klaas van Wieren in de Peper
straat er mee op.
Klaas van Wieren begon zijn
bedrijf in 1923 in een kleuter-
klein pandje in de Nieuwe Oos
terstraat, pal tegenover de Lu
therse kerk. Dat staat er nu
nog net zo; er worden tegen
woordig kleine curiositeiten ver
kocht.
Bij het gereedkomen van de
nieuwe winkelgalerij in de Pe
perstraat, na het verbreden van
deze straat in 1935, verhuisde
Klaas van Wieren hierheen.
Ook zijn neef, de boekhande
laar Willem van Wieren, vestig
de zich toen op deze plaats.
De Leeuwarders van die dagen
spraken toen van 'Klaas Klokje'
en 'Willem Boekje'.
Beide Van Wierens zijn later in
het bedrijf door hun zoons op
gevolgd. De boekhandel van
Van Wieren is al eerder geliqui
deerd en nu gaat de juweliers
zaak van Van Wieren dus vol
gen. De firma Beenmode komt
aanstonds in deze laatste zaak.
(Beenmode zit op dit moment
nog aan de andere kant van de
Peperstraat).
Ik weet niet wie het ooit is op
gevallen, maar achter in de
zaak van Klaas van Wieren be
vindt zich een fraai glas-in-
loodraam met de afbeeldingen
van beide zaken, die deze ju
welier in onze stad heeft ge
had. Een afbeelding dus van
de oude zaak in de Nieuwe
Oosterstraat en een afbeelding
van de huidige zaak in de Pe
perstraat.
"O nee, nee, nee, dit laat ik
hier zeker niet zitten," verleide
de heer Van Wieren me, toen
ik hem er naar vroeg. "Dat
raam haal ik er uit, wanneer ik
straks vertrek."
Dan moet ik ook het verdwijnen
melden van een bekend hore-
cabedrijfje in de stad. Het café
restaurant Waagzicht aan de
zonzijde van de Nieuwestad
heeft z'n deur voorgoed geslo
ten. Dat zat er al enige tijd wat
aan te komen, maar nu is het
dan zover. Als ik het wel heb,
dan zal de echtgenote van de
eigenaar van het pand er een
zaak in damesmode gaan ves
tigen - die eigenaar is de heer
Jan Riedstra, zo langzamer
hand een zeer bekende figuur
in de stad.
Aan de horecabestemming van
het pand is dus een eind geko
men en er zuilen, met mij, wel
meer mensen zijn, die dat be
treuren. Je hoefde er bepaald
niet zo nu en dan binnen te lo
pen om de aanwezigheid van
een cafeetje op deze plaats te
waarderen. Ondernemingen als
deze geven aan een straat
toch altijd een bepaalde gezel
ligheid; zeker, wanneer ze ook
nog van terrasjes zijn voorzien.
Het petit restaurant Waagzicht
is heel lang een kleine oase
van gezelligheid geweest. Ve
len zullen zich Gerrit Fierstra
nog als exploitant herinneren
uit een tijd, toen het cafeetje It
Fêste Doel werd genoemd. De
laatste maanden werd Waag
zicht geëxploiteerd door Catri-
nus van der Velde, die we eer
der leerden kennen als de
uitbater van het restaurant La
Spunta aan de Eewal; nog eer
der is hij onder andere gerant
in het vermaarde hotel De
Kroon geweest.
Wie gaat winkelen in de stad
kan er twee nog zeer vitale
honderdjarigen tegenkomen.
In de eerste plaats is dat de
firma Flottow-Voss op de hoek
van de Peperstraat en de Wir-
dumerdijk. Die kon het vorige
jaar al het feit herdenken, dat
ze precies een eeuw geleden
in Leeuwarden gevestigd werd.
Het bedrijf is in feite nog veel
ouder en het begon indertijd in
pnze provincie in Sneek.
Dan bestaat de boekhandel
van Van der Velde aan de
Nieuwestad dit jaar ook precies
een eeuw; het was in 1892 dat
deze zaak op precies dezelfde
plaats werd opgericht.
De firma Flottow-Voss feliciteer
ik graag alsnog, de boekhandel
van Van der Velde feliciteer ik
nu alvast. Beide van harte pro
ficiat dus!
De vorige maal heb ik als een
'Aardigheidje' de vraag gesteld
welke lezer van 't Kleine
Krantsje mij zou kunnen vertel
len van welk bekend gebouw in
Leeuwarden de zolderverdie
ping in het geheel niet bereik
baar is. "Er is gewoon geen
trap, die het betreden van de
bovenste verdieping mogelijk
maakt," zo wilde ik alle nieuws
gierigen wakker schudden.
Om nou eerlijk te wezen, ver
wachtte ik een stroom van ant
woorden op die vraag, maar
wat gebeurde er? Er kwam
niks, helemaal niemendal. Er
kwam althans geen enkele in
zending binnen met het ant
woord, dat ik had verwacht: de
centrale hal van het Stationsge
bouw. Die heeft immers een
vier of vijf meter hoge zolder
verdieping en hoe je ook naar
boven kijkt en waar je ook gaat
staan, nergens zul je een trap
ontdekken, met behulp waar
van je die zolder kunt bereiken.
