LEEWADDERS,
WAAR IS DIT?
'T KLEINE KRANTSJE
09$4
WAT EEN STANK...
VOOR LEEUWARDEN EN DE WIJDE WERELD ER OMHEEN
pagina 11
GEEN HANDEN
Toen ik zo'n jongen was, was
er een strijd tussen twee domi
nees over de vraag: "Heeft de
slang in het paradijs gespro
ken, ja of nee?"
De ene dominee, dat weet ik
nog, was Van Geelkerken, de
naam van de andere herinner
ik me niet meer.
De een beweerde dus dat de
slang gesproken had, de ander
meende, dat de slang in Eva
had gesproken.
Men heeft toen ook de mening
van een Rabbijn gevraagd. Zijn
antwoord luidde: "De slang kan
onmogelijk gesproken hebben,
want die heeft geen handen."
Hunteburg L. Looienga
FRAAI GRACHTENPAND
Het fraaie grachtenpand, dat
onlangs in Uw prijsvraagrubriek
naar voren kwam, zou voor mij
niet moeilijk te vinden zijn ge
weest. Ik heb dit pand namelijk
eens van buiten geschilderd.
Het moet ongeveer in 1939 zijn
geweest, dat mevrouw Polman,
die daar toen woonde, opbelde
en menende mijn vader aan de
lijn te hebben, opdracht gaf tot
dat flinke karwei.
Wat ik bij het bekijken van de
door U afgedrukte foto meteen
weer haarscherp voor de geest
kon halen was het afhalen van
de windwijzer, die opnieuw ver
guld moest worden.
De vorige zomer heeft er zich
op een camping in de omge
ving van Leeuwarden een ver
makelijk voorval voorgedaan. In
de buurt van de camping waren
boeren zodanig aan het "gie
ren", dat een doordringende
stank de bewoners van de
kampeerplaats noodzaakte de
deuren van de caravans pot
dicht te houden.
Nu wilde het toeval, dat juist op
dit moment een bekende be
woonster van de camping een
bezoek ging brengen aan an
dere bewoners. En van deze
dame wist iedereen, dat zij zelf
altijd een doordringende par-
fumlucht verspreidde.
Van de buren, bij wie zij nu op
bezoek kwam, blonk de man
niet bepaald uit door een ge
voel voor tact. Want op het mo
ment, dat buurvrouw de deur
van zijn caravan opende en hij
direct de ontzettende stank van
mest in zijn neusgaten kreeg,
riep hij verbijsterd uit: "Och
meens, wat stinke jou vandaag,
doen de deur asjeblieft su
gauw mogelijk weer dicht, mar
dan wel anne buten kant!"
De botte opmerking viel uiter
aard niet in goede aarde en het
heeft weken geduurd voor de
vroegere goede verstandhou
ding in ere werd hersteld.
Leeuwarden J. Wouda
Via een ladder in de goot kwa
men mijn vader en ik op het
zinken dak. Vervolgens werd
een kleinere ladder tegen het
gootje van het zinken dak ge
zet. Ik moest deze ladder te
genhouden, waarna mijn vader
omhoog klom, het dakje bereik
te en op kousenvoeten naar de
stang kroop, het ondereind van
deze stang vastpakte en zich
omhoog hees, zodat hij de
windvaan kon bereiken.
Die werd daarna uit de stang
gelicht, waarna de moeilijke te
rugtocht met de loodzware
windvaan kon beginnen. "Dat
was een moeilijk putsje" zucht
te hij, toen hij veilig en wel bij
mij terugkeerde op het zinken
dak. Nóg hoor ik hem dat zeg
gen.
Enschede S. D. Postmus
SCHOENMAKERSPERK
Het Schoenmakersperk was
voor mij het middelpunt van de
wereld. Mijn grootvader K. van
der Veen en zijn compagnon
de heer Algra hadden daar een
zaak in koloniale en bakkers
waren. Krenten en sucade en
allerlei andere vreemde zaken,
die heerlijk roken, van ver kwa
men en op grote bascules wer
den afgewogen, om dan op
een handkar naar de bodedien
sten op het Oldehoveplein te
worden weggebracht door mijn
heer De Ruiter, die daar een
hele sjouw aan had.
De heer Algra en mijn opa
stónden te schrijven aan een
hele hoge lessenaar, en ze
hadden mouwtjes aan hun on
derarmen, ik denk tegen het'
slijten of de inkt.
Mijn vader was reiziger voor
deze zaak, en ging naar alle
bakkerijen om de bestellingen
om te nemen door heel Fries
land, en zelfs toen de Afsluitdijk
klaar was, naar Wieringerwerf,
dat was een heel eind fut!
Een paar huizen verderop was
een Roomse school, met non
nen, en alleen meisjes, en nog
wat verder van het Schoenma
kersperk was de Put met de jo
denbuurt, dit waren voor mij al
lemaal vreemde werelden,
ongeveer jaren dertig.
De toegang tot dit middelpunt
van al deze werelden was het
pontje van Zwerver, voor een
nutske zette hij je over de
gracht, heerlijk om dan met je
hand het water te voelen! Later
nam mijn vader de Firma Otte-
ma over en noemde die toen
't Vergulde Anker". Daarna
kwam de oorlog, en toen waren
er geen koloniale waren meer.
Wel surrogaten, waar de bak
kers mee moesten werken.
Het Schoenmakersperk was
toen een wereld apart, heel
vroeger. Misschien zitten ook
voor andere lezers hier nog
herinneringen aan.
Heerenveen
Nelly Ann Oosterhagen-
Kuipers
GOVERT FLINCKSTRAAT
De huidige bewoners van het
pand Govert Flinckstraat 13
zullen zich waarschijnlijk niet
bewust zijn hoe deze straat er
in 1930 uit zag. De nummers
13 en 14 waren toen de laatste
huizen voorde weilanden.
Toen ons gezin daar neer
streek vanuit het zuiden des
lands woonden wij dus tegen
de weilanden aan. Heel in de
verte stonden de boerderijen
op het Nijlandsdijkje.
Onze overbuur was de gepen
sioneerde postbeambte Zijlstra.
Later werd deze gevolgd door
de fam. Beeksma. Regelmatig
kom ik bij het zoekplaatje in uw
Krantsje tegen de naam van D.
Beeksma. Dan denk ik: zou dat
Durk Beeksma zijn? Broer van
Fetse, Gerrem en Sipie. Deze
hebben daar gewoond tot wij
weer naar Brabant vertrokken.
Gerrem (of Gerben) was van
mijn leeftijd, nu zeventig. Hij
had een prachtige krullebol.
Leeuwarden: geen jaar sla ik
over of ik kom er tenminste één
keer en dan voor een week
lang. Heb de stad zien veran
deren zoals Breda is veran
derd. Beide plaatsen, zoals ik
het zie, zijn er niet mooier op
geworden.
Maar Leeuwarden is zo positief
indringend geweest in mijn
jeugd dat je het mooie toch
blijft zien. Goeie herinneringen
heb ik aan het jongenskoor van
de Bonifatiuskerk onder leiding
van de heer Jack Bos. De Mat-
theus Passion in de Grote Kerk
waar wij als jongenskoor luister
bij mochten zetten.
Met enkele jongens moesten
wij een lied instuderen voor de
feestavond van de opening van
de R.K. kerk in Huizum (Joh.
de Doper). Het liedje over de
waarde van een gulden. Nog
ken ik het van buiten.
Niet altijd gingen wij naar de
kerk in Leeuwarden of Huizum.
Vader wandelde graag en bij
goed weer liep hij met drie
zoontjes naar Wijtgaard. He
laas is die mooie kerk er niet
meer. Toen wij daar een paar
keer waren geweest liet de
koster aan vader weten dat hij
na de dienst even in de pasto
rie moest komen. Wij jongens
moesten in de kerk wachten.
Het was echter niet voor lang.
De pastoor dacht aan een ge
zin dat zich nog niet had aan
gemeld als nieuw parochiaan.
Zeer verwonderd over zoveel
wandelliefde kreeg vader de
complimenten.
Wandelen!! Ik denk dat Gerben
Beeksma wel eens mee is ge
weest. Zaterdag 's middags via
de Boxumerdam, Boxum, Dei-
num en via Marssum, Leeuwar
den, Huizum.
Later heb ik in de auto met mijn
vrouw deze route nog eens ge
reden. Het bleek toen voor
wandelaars toch een hele tippel
te zijn!
Breda Harry Graauwmans
In de zomer van 1907 kwam Jean Louis Pisuisse, die toen
nog journalist was, samen met zijn collega Max Blokzijl, op
het idee als straatmuzikanten door het land te trekken. De
herinnering aan hun opzienbarende optreden bleef bewaard
in de vorm van een boek "Avonturen als straatmuzikant".
Wie had, bij het lezen van dat geschrift kunnen denken, dat
het leven van beide auteurs gewelddadig zou eindigen?
Jean Louis Pisuisse werd later een zeer gevierde cabara-
tier, die op het hoogtepunt van zijn carrière werd vermoord.
In 1927, toen hij zeven en veertig was, schoot een van de
leden van zijn eigen gezelschap de jonge Tjakko Kuiper,
hem, samen met zijn vrouw, dood in het parkje van het
Rembrandtplein in Amsterdam. En Max Blokzijl, geboren in
Leeuwarden, ging later in de politiek - als een vuige land
verrader hield hij in de laatste oorlogen zijn beruchte ra
diopraatjes. Hij werd daarvoor tot de zwaarste straf veroor
deeld en in 1946 schoot een vuurpeleton hem dood. Zo
kwamen de gezworen vrienden, Jean Louis Pisuisse en
Max Blokzijl, beide gewelddadig aan hun eind.
Dit is de nieuwe opgave voor onze fotoprijsvraag "Leewadders
waar is dit?" Oplossingen, uitsluitend schriftelijk, binnen veertien
dagen naar de redactie van 't Kleine Krantsje, Vredeman de Vries-
straat 1, 8921 BP Leeuwarden. Uitslag over vier weken.
Onder de abonnees, die ons het juiste antwoord geven, verloten
wij een exemplaar van het boekje "Leeuwarden - ach ha, zo was
het met zestien zeer fraaie foto's van de stad uit een lang
vervlogen tijd.
