'T KLEINE
KEAHTSJE
VIJF PLIESJES VLOGEN ER IN:
DE MOORDENAAR WAS EEN PAARD
AAN DE BREEDEPIAATS
WOONDEN KINDERDIEVEN
'T KLEINE KRANTSJE
MOEDERS WAARSCHUWDEN ERVOOR
WEET ALLES VAN BRILLEN EN CONTACTLENZEN
Leeuwarden, Nieuwestad 55 Harlingen, Voorstraat 63.
VOOR LEEUWARDEN EN DE WIJDË WERELD ER OMHEEN pagina 3
voor Leeuwarden en de
wrtjde wereld er om heen
Een uitgave van Fenno
Schoustra's Publicitelts-
kantoor
Verschijnt
twintigste
maand.
omstreeks de
van iedere
Administratie:
Friesch Dagblad, Voltastraat
7a, Leeuwarden
Abonnementenadministratie:
Postbus 858, 8901 BR
Leeuwarden, telefoon (058)-
987560.
Abonnementsgelden: Post
bank 2805901
Kopij voor "t Kleine Krantsje
sturen naar:
Vredeman de Vriesstraat 1,
8921 BP Leeuwarden.
Voor eventueel overleg over
de redactionele inhoud, tele-'
toon (058)-120302.
Abonnementsprijs
voor Nederland 29,- per
jaar voor het buitenland:
55,-per jaar.
Losse nummers, per post
bank besteld (2805901):
4,- voor 1 ex., 7,- voor 2
ex., 9,-voor3ex.
A
Het lidmaatschap van 't
Kleine Krantsje staat alleen
open voor lezers, die zich
door hun aanmelding ak
koord verklaren met de hier
navolgende 'leveringsvoor
waarden':
Het abonnementsgeld moet
vooruit worden betaald.
Op de 15e januari dient het
abonnementsgeld voor het
dan lopende jaar te zijn be
taald.
Geschenk-abonnementen
en abonnementen van le
zers in het buitenland moe
ten op de 15e december
van het voorafgaande jaar
zijn betaald.
Lezers, die zich niet telefo
nisch of schriftelijk, maar
per giro-overschrijving als
abonnee aanmelden, wordt
verzocht op het girostrookje
te vermelden:
Nieuwe abonnee.
Wie het abonnementsgeld
voor een ander betaalt,
dient duidelijk de naam en
het adres te vermelden van
de abonnee, voor wie wordt
betaald.
Adreswijzigingen moeten
minstens 10 dagen voor het
verhuizen schriftelijk worden
doorgegeven: Postbus 858,
8901 BR Leeuwarden.
Abonnementen, die niet
vóór 1 december schriftelijk
zijn opgezegd (postbus 858,
8901 BR Leeuwarden), wor
den automatisch verlengd.
CttPMII BBSS
Aan de oever van de Potmar-
ge, bij de buurt van Tulpen
burg, stond in vroeger jaren
een hok, waarin zich 's nachts
een nogal rumoerig paard be
vond.
Toen er eens een surveilleren
de politieman in de buurt
kwam, maakte een vrouw uit
de straat, die wel van een gein
tje hield, de agent er op attent,
dat er juist in het hok iemand
was vermoord: "het gestommel
van de moordenaar is nóg te
horen!"
De agent, zeker nog niet zo
lang in politiedienst, vond het
blijkbaar te gevaarlijk om er al
leen op af te gaan en ver
dween schielijk uit het beeld
om een kwartier later met vier
onverschrokken collega's terug
'a keren.
Het hok werd nu onmiddellijk
vakkundig omsingeld, maar aan
de herhaalde kreten: "Kom er
uit!" - "Handen omhoog!" werd
eenvoudig niet voldaan.
Wat wel doorging was het
vreemde gestommel van de
moordenaar, die de vijf stoere
agenten tenslotte herkenden
als een doodgewoon paard.
De vrouw, die de oorzaak was
van deze stoutmoedige politie
actie, had zich toen al uit de
voeten gemaakt - andere
nieuwsgierigen, die intussen uit
de buurt waren toegesneld, be
grepen uren later nóg niet, wat
hier nou precies aan de hand
was geweest.
Want daarover werden ze door
de mopperend afnokkende poli
tiemannen niet ingelicht...
In het aardige huisje nummer 3 aan de Breedepiaats, naast de vroegere smederij van
Sterk, hebben ooit drie exentrieke vrouwtjes gewoond, die door hun omgeving als "De
Kienderdiefkes" werden aangeduid. Moeders waarschuwden hun kinderen ervoor: "Denk er
om, kom er niet inne buurt, daar woane de Kienderdiefkes!"
De Kienderdiefkes waren drie
zusters, allen ongetrouwd, wier
wat aparte gedrag er aanleiding
toe gaf, dat ze verschrikkelijk
door de lieve jeugd werden ge
plaagd. Dat moet in die goeie
ouwe tijd de gewoonste zaak
van de wereld zijn geweest.
GEEN VLIEG...
Terwijl de dames Broersma,
Cornelia, Catharina en Johan
na, zelf geen vlieg kwaad de
den, kwam het herhaaldelijk
voor, dat van hun huisje de rui
ten werden ingegooid. Cornelia,
die de financiën beheerde,
werd tijdens het tellen van de
centen dikwijls door glasgerin
kel opgeschrikt, Catharina
moest haar huishoudelijke ar
beid ook telkens onderbreken
om verschrikt naar de deur te
snellen en wanneer Johanna in
de buurt boodschappen deed,
waren er ook altijd wel belha
mels, die haar plaagden.
Het gesar liep tenslotte blijk
baar zo de spuigaten uit, dat
de dames, die toen al rond de
zeventig waren, besloten tot
een list: een van hen, stellig de
meest kordate, stelde zich op
achter de deur in afwachting
van het onvermijdelijke mo
ment, dat er weer werd gebeld.
En ja hoor, het duurde niet lang
of ze hoorde alweer gescharrel
voor het huis en op het zelfde
moment, dat er hard aan de bel
werd getrokken, opende zij de
deur, pakte de jeugdige deur
tjebeller bij z'n kladden en
sleepte hem naar binnen toe.
De hele bende buiten trok toen
in optocht naar het huis van het
slachtoffer om zijn moeder te
waarschuwen. Die kwam de
jongen direct ophalen en kreeg
hem na de nodige verontschul
digingen ook inderdaad weer
mee. Maar hij zou het nooit
weer doen, nooit weer, enzo
voort enzovoort.
WAARSCHUWINGEN
Het gevolg was wel, dat de drie
dametjes met hun mooie gou
den oorijzers op van dat mo
ment af de Kienderdiefkes wer
den genoemd en dat de jeugd
werd gewaarschuwd er niet in
de buurt te komen.
Of er aan het jammerlijke ge
plaag toen inderdaad een einde
kwam weten we niet; wel is het
bekend, dat de vrouwtjes er
nog jaren hebben gewoond.
Maar in 1906 besloot de oudste
van de drie, Cornelia, te verhui
zen naar een andere woning in
de stad; pas twaalf jaar later
zou ook Johanna dat doen.
En toen zag Catharina, om er
verder alleen te wonen, blijk
baar ook geen gat meer in: nog
geen drie maanden na het ver
trek van haar zuster Johanna,
vertrok ze naar Zeist - zij was
toen al drie en tachtig jaar.
Sindsdien behoefden er in ie
der geval geen jongens en
meisjes meer gewaarschuwd te
worden voor de Kienderdiefkes;
toch zouden de meest afschu
welijke verhalen over de vrouw
tjes nog lang worden doorver
teld.
Op de foto zien we de Breede
piaats uit de tijd van de Kien
derdiefkes. Die woonden in het
huisje links naast de smederij
van Sterk.
