TWEEMAAL ZEVENTIG JAAR IN
DE VOLGENDE MAAND MEI
HYLKE MULDER EN BOEKHANDEL MULDER
ZONDER
VERDOVING
VREEMDE
GEWOONTE
pagina 5
Het is een populaire stadgenoot, die de volgende maand zeventig wordt: Hylke
Mulder, vooral bekend geworden door zijn Technische Boekhandel B. L. Mulder,
bereikt die leeftijd op de zesde mei. Tegelijk - merkwaardig genoeg(l) - met de
zaak, die zijn vader heeft opgericht, waarvoor hij zelf altijd heeft gewerkt en die nu
door zijn zoon wordt geleid. Want ook die boekhandel wordt de komende maand
precies zeventig. Wat dus betekent, dat de meimaand van negentien drie en
twintig voor de familie Mulder wel heel erg belangrijk is geweest en nu als zeer
memorabel mag worden herdacht.
Vader Bauke Mulder, in het
oude Leeuwarden niet minder
bekend dan z'n zoon Hylke nu,
was van huis uit technisch te
kenaar met een degelijke baan
bij de Tramweg Maatschappij in
Heerenveen. Die gaf hij zomaar
op om in het hart van Leeuwar
den een Technische Boekhan
del te beginnen en wel in het
pand in de toen nog smalle Pe
perstraat, waarin tot dat mo
ment een zekere Pranger een
drukbeklante tapperij had ge
had.
Hij opende die zaak, waaraan
aanvankelijk ook een leesbiblio^,
theek verbonden was (uitleen
tarief een dubbeltje per boek)
op de twaalfde mei 1923, pre
cies zes dagen, nadat het ge
zin Mulder was verblijd met de
geboorte van een welgescha
pen zoon. Die werd Hylke ge
noemd, naar grootvader Hylke
Mulder van het Tramstation
aan de Westersingel in Leeu
warden.
De jonge vader Bauke, die uit
hoofde van zijn vroegere vak
en ook dank zij zijn schoonva
der, de boekhandelaar Gerrit
Brouwer in Heerenveen, al veel
contacten had met kleinere
boekhandelaren in de provin
cie, pakte de zaken zeer ener
giek aan en annonceerde zich
op de ramen van zijn zaak met
de kloeke tekst: "Technische
Boekhandel En gros en En de
tail".
Zijn vestigingsplaats in de bin
nenstad van Leeuwarden moet
hem zo goed hebben voldaan,
dat hij van^iarte verhuisde naar
de overkant, toen de Peper
straat in 1935 werd verbreed
en de gehele zuidelijke gevel-
wand moest verdwijnen.
Niet lang daarna kreeg hij een
gouden tip van de architect An-
dries Baart Senior, die hem
verklapte, dat er een nieuwe
Middelbare Technische School
zou worden gebouwd op de
hoek van de Westerparkstraat
en de Molenstraat.
"As je nou goochem binne"
dacht Baart, "dan vestige jou
oek daar een saak onder het
oog van al die M.T.S. leerlin
gen!"
Zo ontstond het filiaal aan de
Westerparkstraat, dat door me
vrouw Mulder met een winkel
juffrouw werd gerund, terwijl er
een Sipke Douna voor tiental
len jaren in dienst kwam voor
het bedrijf in de Peperstraat.
Waar de energieke Bauke Mul
der veel profijt van trok, was
het uitgekiende systeem om
alle nieuwe leerlingen van de
M.T.S. hoogstpersoonlijk thuis
met een bezoek te vereren. Het
aantal candidaat-klanten, dat hij
hengelaar zijn hart kon opha
len.
In de zeventiger jaren werd de
vroegere Bakkerijschool aan de
Ruusbroeckstraat aangekocht
om als magazijn te dienen en
in 1980 besloot men de Techni
sche Boekhandel B. L. Mulder
om te zetten in een B. V.
Intussen had met zoon Arnold
Hylke Mulder Zeventig jeer. Foto:dickvanderheydejr.
daarna toch niet in zijn winkels
kreeg, bleef uitermate klein.
Jarenlang zou deze bijzondere
acquisitievorm gehandhaafd
blijven, tot de aantallen poten
tiële klanten op de technische
scholen in de duizenden be
gonnen te lopen en een per
soonlijke benadering gewoon
niet meer uitvoerbaar bleek.
NAARZEE
Intussen had de opgroeiende
zoon Hylke het nog niet in z'n
hoofd gehaald te zijner tijd ook
in vaders zaak te gaan. Hij
volgde een opleiding tot Werk
tuigbouwkundige, droomde
over lange zeereizen en kwam,
naarstig op weg naar de we
reldzeeën, al in het bezit van
een monsterboekje.
Toch zouden zijn ambities van
richting veranderen en na de
oorlog kwam hij, na het verwer
ven van verschillende vakdiplo
ma's, toch in het ouderlijke be
drijf en wel als filiaalhouder in
de Westerparkstraat. Daarbij
niet weinig geholpen door zijn
vrouw Jip Jansen, die zich
eveneens in het vak bekwaam
de, bouwden* de Mulders hun
bedrijf aanzienlijk uit en in 1963
kon vader Bauke de onderne
ming verlaten om een riant ge
legen huis te betrekken in Slo
ten, waar hij vooral als verwoed
de derde generatie Mulder zijn
intrede in het bedrijf gedaan en
drie jaar geleden kwam het mo
ment, waarop Hylke op zijn
beurt op zijn lauweren kon
gaan rusten.
VOLGENDE GENERATIE
Met alweer een volgende gene
ratie Mulder aanstormend op
de achtergrond laat het zich
aanzien, dat de Technische en
Wetenschappelijke Boekhandel
B. L. Mulder in Leeuwarden en
wijde omgeving nog heel lang
een begrip zal blijven.
Maakte vader Bauke Mulder
zich in onze stad ook nog erg
verdienstelijk als voorzitter van
de befaamde Nieuwe Leeuwar
der IJsclub én als praeses van
de Visclub Onderlinge Vriend
schap, zoon Hylke Mulder zou
zich vooral onderscheiden in de
wereld van de kegelaars. Hij is
jaren bestuurslid geweest van
de verenigingen T.O.P. en Acht
om de Lange en is nu nog
voorzitter van de club met de
fraaie naam Rooi 'm.
Verder was hij ook een van de
oprichters van het Noorder
Boekhuis, dat later opging in
het Centraal Boekhuis in Cu-
lemborg. Maar dat waren weer
activiteiten, die in het verlengde
lagen van zijn dagelijkse werk
en vielen niet onder de vrije
tijdsbesteding, waaraan hij zich
nu, zeventig jaar oud, met heel
z'n hart kan wijden. Zoals aan
zijn grote hobby, het schilde
ren, waarbij hij tot zeer verdien
stelijke resultaten komt.
Op de jaarvergadering van de
Noord Nederlandse Water
sportbond in negentienvieren
vijftig maakte de Leeuwarder
tandarts-valkenzeiler Max Breu-
ning bezwaar tegen de ge
woonte van veel zeilers om niet
aan alle kampioenswedstrijden
mee te doen. Sommige zeilers,
die geen kans meer maakten,
bleven aan de wal liggen en de
man, die al kampioen was, be
sloot maar niet meer aan de
laatste wedstrijd mee te doen.
Reglementair kon men deze
heren niets maken, maar Max
Breuning stelde voor om die
zeilers, die op een of meer
kampioenswedstrijden verstek
laten gaan, uit te sluiten voor
het volgende jaar. Hij had dit
nog niet gezegd, of er klonk
een stem vanachter de be
stuurstafel: "Dat is trekken zon
der verdoven!"
Waarop Max Breuning repli
ceerde met de opmerking, dat
een dergelijke behandeling ook
nog wel eens heilzame gevol
gen kon hebben.
In vroeger jaren heeft er aan
het Noordvliet een vermaarde
botenverhuurster gewoond, die
Marcusaal werd genoemd. Zij
heette Aal en de naam van
haar man was Marcus, van
daar.
Van Marcusaal werd vaak ver
teld, dat zij er een eigenaardige
gewoonte op nahield. De roei
en zeilbootjes, die zij had, ver
huurde ze dikwijls twee keer.
Wie dan als eerste kwam om
met het bestelde bootje van
wal te steken, kon dat pas
doen na een dubbeltje extra te
hebben betaald. Kwam daarna
de ander, die ook had besteld,
dan kon er grote commotie ont
staan.
