tcu
Gr. Hoogsir. 23
'T KLEINE KRANTSJE
Jac. Tempel
Laat Uw Bont
werken maken
en repareeren
bij den vakman
Kleermaker
Bontwerker
Tel et. 6910
iüt
cte, fesen-
Makelaardij
Bedrijfs-
makelaardij
voor Friesland
VOOR LEEUWARDEN EN DE WIJDE WERELD ER OMHEEN
pagina 4
WAAR GEBLEVEN?
"Waar zijn ze gebleven?" las ik
boven een foto in't Kleine
Krantsje, waarop ik meteen ook
de gebroeders Tonny en Sjaak
Tempel ontdekte. Ik was bijna
veertien jaar, toen ik in 1941
mijn eerste baantje kreeg als
leerling kleermaker bij J. Tem
pel, kleermaker-bontwerker in
de Grote Hoogstraat - daar heb
ik ongeveer twee en een half
jaar gewerkt.
In die tijd maakte ik kennis met
de familie Tempel, mijn eerste
baas dus met zijn vrouw en
kinderen Tonny, Sjaak, Jelle en
Jellie, de dochter. Jelle kwam
door tragische omstandigheden
om het leven, maar ik hoop,
dat Tonny en Sjaak geabon
neerd zijn op het Kleine Krants
je (ja hoor! Red. K.K.), zodat ze
dit lezen en ik op deze wijze
mijn hartelijke groeten kan
overbrengen.
Wat mij opviel was, dat van al
len, die op die foto stonden, er
nog maar twee in Leeuwarden
wonen, maar door 't Kleine
Krantsje zullen ze nog wel con
tact hebben met elkaar. (Inder
daad, van de negen nog in le
ven zijnde heren op die foto uit
de vijftiger jaren zijn er zeven
geabonneerd, Red. 't KI.Kr.)
Het zijn alleen de jeugdjaren
geweest, dat ik in Leeuwarden
woonde. In 1947 werd ik opge
roepen voor de militaire dienst
en in februari '48 vertrok ik met
het S.S. "Volendam" naar Ne
derlands Indie, waar ik als ra
dio-telegrafist werkte voor de
verbindingstroepen. In juni
1950 landde ik als emigrant per
Skymaster in Australië.
Een maand later arriveerde de
rest van de familie Visser, mijn
ouders en mijn vier broers en
zusters. Door omstandigheden
ben ik zelf nooit meer terugge
weest. Ik zou mijn oude stad
nog wel eens willen zien, ik zou
er de weg nog wel weten en
het "leeuwaddes" zou ik ook
nog best kunnen spreken. Maar
ik ben hier tevreden met mijn
lot en maak het redelijk goed
met mijn vrouw Annie, kinderen
en kleinkinderen.
't Kleine Krantsje is hier altijd
welkom - we blijven er door op
de hoogte van hoe het vroeger
was en van het nieuwe, dat er
komt.
.mijn eerste baantje als leer
ling-kleermaker bij Tempel in
de Grote Hoogstraat.(Adv. coi-
lectie "t Kleine Krantsje/Fenno Schoustra)
EEN FAX...
Op de hoek van de Voorstreek
en de Wortelhaven zag ik een
kleine, donkere oude man. Pet
op, donkere bril, echt een ouwe
Leeuwarder.
Ik herkende hem onmiddellijk,
na hem jaren niet te hebben
gezien. Hij woonde vroeger aan
de Landbuurt op nummer 21;
althans zijn ouders woonden
daar en het was een van de
firma Giesing, schildersbedrijf.
Zijn vader beheerste de kunst
om de voorhangen van kermis
tenten van mooie vrouwen te
voorzien, Rubensachtige figu
ren. In Leeuwarden is er nooit
meer een opvolger voor hem
opgestaan.
Er volgde een levendig gesprek
met deze huisschilder, die ik nu
ontmoette. Hij verwonderde
zich erg over deze moderne
tijd. "Ja meneer" zei hij, "de
zaak is groat wudden hoor! Mar
ja, ik pas er niet meer in. En
weet u wat er nou oek komen
is? Een fax! Ja, een fax, staan't
uut meneer Lijfering, staan't
uut!"
En tenslotte: "Ik hoop u nog
wel es weer te zien, adjus!"
Toen verdween hij weer in de
massa.
Leeuwarden
W.D. Lijfering
St. Marys, Austr.
Ab Visser
A.A. LEMMERS
De foto in 't Kleine Krantje van
het fabrieksmuziekcorps van de
Lijempf was een blijde verras
sing voor mij. Ik herkende op
de achterste rij, vierde van
links, mijn vader A. A. Lem
mers. U noemt in het onder
schrift de naam Lammers, doch
ik ben er bijna zeker van, dat
dit een drukfoutje is of een ver
keerd opgegeven naam.
U moet weten, dat mijn vader
enkele jaren op de Lijempf
heeft gewerkt en trombone
speelde. Mijn vader was een
enthousiaste muziekbeoefe
naar; hij heeft ook deel uitge
maakt van de muziekvereniging
Concordia en zat korte tijd bij
het Leeuwarder straatmuziek
corps onder leiding van de heer
Engelaar, door de Leeuwarders
"Scheefnekje" genoemd.
Er komen weer vele dierbare
herinneringen door 't Kleine
Krantsje naar voren; zo ook het
stukje van mevrouw Jenny
Boersma-van der Wijk, die in
de Bollemanssteeg recht tegen
over de Kalksteeg woonde. Wij
hebben met elkaar gespeeld en
mevrouw Boersma had, meen
ik, een zusje dat Gertie heette.
Ja, wat hebben we fijn ge
speeld daar bij het Bagijne-
klooster. Ik ontwaarde op de
foto de oude pomp, die altijd
betrokken werd in ons spel. We
maakten daar "ijsco's" van dik
ke modder en ik ruik in gedach
ten nog de muffe, vreemde
lucht van die pomp.
Vooral in de herfst deden we
"Diefje met verlos" en zongen
we: "Er zijn geen rovers in 't
bos." Spannend was dat! Als
kind van zes jaar wist ik al
haarfijn hoe sigaren werden ge
maakt in de werkplaats van
Hanke Visser in een van die
bouwvallige huisjes. Ik herinner
me nog, dat er een vaste trap
naar het zoldertje liep; in die
tijd iets bijzonders dacht ik.
Ook ik heb de heer Cladder ge
kend, doch alleen van de ijs
co's, die hij verkocht, ik meen
de voor één en twee centen.
Mevrouw Cladder kenden we
ook, een pittige tante, die op de
oudejaarsavond van 1926 over
leed. Haar begrafenis vanuit de
Kalksteeg staat me nog leven
dig voor ogen. Het verhaal ging
toen, dat zij zich in een borrel
tje had verslikt.
Tenslotte: ik hoop nog geruime
tijd van 't Kleine Krantsje te
kunnen genieten.
Leidschendam
J. G. Boer-Lemmers
ACCORDEONIST
SIGARENMAKER
In Grou kwam voor de oorlog,
al of niet in gezelschap van an
dere accordeonisten, iemand
die 'zwarte Flip' genoemd werd.
Kwam hij alleen, dan nam hij
een zanger mee. Hij behoorde
tot de vele sigarenmakers die
destijds werkloos waren gewor
den en voorzag toen als muzi
kant in zijn levensonderhoud.
Of hij uit Leeuwarden of uit
Sneek kwam kan ik niet zeg
gen. Is er onder de lezers ie
mand die zich deze man herin
nert en de juiste naam weet?
Zuldhorn T. B. Hoekema
PERKAMENTFABRIEK
Als een dochter van de heer J.
Dantuma las ik met veel ge
noegen het artikel over de Per-
kamentfabriek in Leeuwarden
in het januarinummer van 't
Kleine Krantsje.
Gedurende de oorlog woonden
wij in het pand op de hoek van
de Eewal en de Minnemastraat,
naast de clichéfabriek van de
heer Vos uit Zwolle, waar mijn
man leerling was en de heer
Frans Popken bedrijfsleider.
Na de oorlog kocht Vader de
Grote Bontekoe, waar hij trom
melvellen en perkament ver
vaardigde. Omstreeks 1957
verplaatste hij de Perkamentfa-
briek naar Steenwijk.
Wij emigreerden in 1966 naar
New Zealand, waar wij met
veel plezier 't Kleine Krantsje
lezen, dat ons door mijn
schoonzuster wordt toege
stuurd.
Auckland
D. E. Flameling-Dantuma
BOOK OF RECORDS
Ongeveer tien jaar geleden is
het mij gelukt de goede, mooie
en beste stad Leeuwarden in
het bekende "Guiness Book of
Records" geplaatst te krijgen.
Van mijn schoonouders ontving
ik toen een boek, getiteld "De
Geschiedkundige Beschrijving
van Leeuwarden" door W. Eek-
hoff, uitgegeven in 1846 en
daarin vond ik een opgave van
"Ruim 200 verschillende spel
lingen van den naam der stad
Leeuwarden". Ik telde ze op en
kwam tot een totaal van 225.
Ik heb er fotocopiën van ge
maakt en deze opgestuurd
naar Engeland. Een jaar lang
hoorde ik er niets meer van,
maar toen bleken ze zowaar in
de nieuwe editie van het Re
cord Book te staan.
Zojuist heb ik de editie van dit
jaar gezien en ja hoor, al die
namen van de Friese hoofdstad
staan er nog steeds in.
In deze nieuwste uitgave wordt
ook melding gemaakt van een
Engelse plaatsnaam, maar die
komt maar tot 161 spellingen.
Dus: we staan nog steeds aan
de kop!
Auckland N.Z.
J. K.Thomassen
SOLLICITATIES...
In vroeger jaren heb ik veel
plezier gehad van de Vakantie
ontspanning, zowel op Sonnen-
borgh als op de Wilhelmina-
baan. Maar ik heb er ook nog
n
en
Leeuwarden, Nieuweweg7-11
tel. 058-131215*
een heel eigenaardige herinne
ring aan.
Toen ik in de zevende klas van
de Sint Vitusschool aan de
Speelmansstraat zat was het
hoofd van onze school en tege
lijk onze meester J. A. Swart
daar secretaris van.
Op een zekere zomermiddag
liep hij met een grote doos
langs de schoolbanken en gaf
iedere leerling een flinke hand
vol brieven. Toen we die brie
ven openden, bleek het dat ze
sollicitaties bevatten naar de
positie van leider/leidster van
Vakantieontspanning.
Wat mij toen stomverbaasd
deed staan en wat ik nooit ver
geten ben, was het indrukwek
kende aantal diploma's en qua-
lificaties, die in deze brieven
werden genoemd. Dat er zo
veel studies en examens nodig
waren om een stel rot jochies
te begeleiden naar de Groote
Wielen, de Prinsentuin of de
Leeuwarder Bioscoop, kon ik
gewoon niet geloven. Maar we
zaten toen natuurlijk wel in de
moeilijke crisis- of depressieja
ren.
Meester Swart had een heel
eenvoudige oplossing voor het
verwerken van die enorme
stroom sollicitaties. Hij begon
namen voor te lezen en we
herkenden velen ervan als lei
ders en leidsters uit vroeger ja
ren. Hun brieven werden apart
gehouden en de rest verdween
eenvoudig in de prullebak.
De velen, die toen vergeefs
solliciteerden, en er nooit meer
wat van hoorden, weten nu,
hoe het met hun aanmelding is
gegaan...
Auckland, N. Z.
J. K. Thomassen
-
'ijite-' -
De leiders van de Vakantieontspanning op de Wilhelminabaan
gefotografeerd. (Foto: Collectie 't Kiene Krantsje/Fenno Schoustra)
