'T KLEINE KEAHTSJE
i-n, de, fien
"X,
Makelaardij
en
Bedrijfs-
makelaardij
voorFriesland
VOOR LEEUWARDEN EN DE WIJDE WERELD ER OMHEEN
pagina 4
BOB SIDERIUS
Bob Siderius, over wie de vori
ge maand in 't Kleine Krantsje
werd geschreven, kenden veel
Leeuwarders in de eerste
plaats als badmeester van het
zwembad aan het eind van het
Juffersreedsje in Huizum.
In het begin van de dertiger ja
ren gingen we daar 's morgens
vroeg voor schooltijd heen. De
abonnementskaart werd een
voudig afgetekend met een pot
loodstreep door de datum. Dan
volgde er een snelle uitklederij
en een ploemp in het koude
water - de zomers waren toen
ook niet altijd mooi.
Tot half acht zwemmen, dan
snel en slordig afdrogen en
brood eten in het kleedhokje.
Alles even haastig, want om
kwart over acht moest je op de
schoolbanken zitten.
Dat was wel mooi en misschien
ook wel wat sportief, maar dat
het nou zo lollig was, nee, er
zaten ook negatieve kanten
aan. Je zat vaak steenkoud
met "dooie vingers" in de bank
en je was slaperig en suf fan
de haast. En de studie leed er
wel onder.
Maar Bob Siderius was daar
een fijne, rustige man, die mij
met zijn aanwijzingen betreffen
de de zwemtechniek behoorlijk
bijschoolde. Vele jaren nadien
ontmoette ik Siderius weer, nu
als brandstofhandelaar in de
Schrans op de streek van B. L.
de Witte, machines, in een oud
kerkgebouw, daarnaast kapper
Kindermans, dan de slagerij
Adema, Schumacher taxibe
drijf, vervolgens op de schei
ding van Schrans en Hollander-
dijk een smal pandje met
daarin het kantoor van de Ver
enigde Brandstof Bedrijven met
de heer Syb. Antoinè, Antoine
Bob Siderius, links, als bad
meester in het Huizumer
zwembad (foto: Collectie 't Klei
ne Krantsje/Fenno Schoustra)
Junior, Bob Siderius en nog ie
mand, van wie ik nu de naam
kwijt ben.
In het laatst van de zestiger ja
ren ging ook dit bedrijf op in de
Friese Brandstoffen Centrale
en in 1972 was het hele zaakje
dood. Als ik goed ben ingelicht
was Bob Siderius aangetrouw
de familie van de Antoines.
Leeuwarden W. D. Lijfering
SPELEN VOOR AAP
't Kleine Krantsje brengt ons
hier in Canada nog steeds veel
plezier. Ik zit vaak om grappige
dingen te lachen en lees som
mige verhaaltjes voor aan mijn
vrouw, die al te vaak onze
Leeuwarder (of Friese) humor
niet begrijpt.
Ook de foto's in de krant zijn
fantastisch en ze brengen mijn
jeugd, waarvan ik na twee en
veertig jaar in Canada niet zo
veel meer afweet, zo nu en dan
helemaal terug.
Toen ik in dit land aankwam
was ik zeventien jaar en je
moest hier maar aanpakken,
wat je kon krijgen. Mijn eerste
baan was in een kinderdieren
tuin om er voor aap te spelen.
Ik kreeg een mooi kostuum aan
en ik leerde net als Tarzan van
de ene tak naar de andere te
springen.
Ik werd zelfs zo goed, dat ik op
een goeie dag over het hek
heen vloog en in de leeuwen-
kooi terechtkwam. Toen dacht
ik, dat dit de laatste dag van
mijn leven was en in het Ne
derlands riep ik uit: "Here, help
mij."
Toen sprong er een brullende
leeuw op me af, boog over me
heen en zei in het Fries: "Wolle
jo je bek halde, oars reitsje wy
beiden üs baentsje kwyt."
Het gevolg was dat Sietze en ik
een pluimpje kregen en die
grap daarna nog regelmatig
moesten uithalen!"
Calgary Richard Oostra
KRACHTPATSER KLAAS
Bij ons woonde vroeger een
Klaas Postma, die als meel-
sjouwer werkte en een echte
krachtpatser was. Dat was een
lange man en hij had een heel
klein wijfje, dat Zwarte Jel werd
genoemd.
Klaas was zo sterk, dat hij te
gelijkertijd vijf zware zakken
meel kon sjouwen: een zak op
de rug, een zak in elke hand en
dan ook nog eens een zak on
der iedere arm.
Waar hij werkte hadden ze van
die zware Belgische paarden
en eens is het gebeurd, dat de
mannen met Klaas een bijzon
dere weddenschap aangingen.
Hij zou vijf en twintig gulden
kunnen verdienen rnet het optil
len van zo'n zware Belgische
knol.
Vijf en twintig gulden was in die
tijd zowat een vermogen en
Klaas was er dan ook als de
kippen bij om toe te happen.
Hij stapte de stal binnen, kroop
onder zo'n paard en drukte het
hele achtereind van dat beest
omhoog, alsof het een zakje
aardappels was. Vijf en twintig
gulden verdiend dus, zomaar in
één klap!
Leeuwarden
"Ja!" antwoordde hij kort en
krachtig.
Daarop vroeg ik "Waar must
dan heen?", waarop hij duide
lijk agressief reageerde: "Wat
hest dou daar met te maken?"
Nou, toen had ik het niet meer,
maar ik kon hem met veel
moeite aan het verstand bren
gen, dat er twee halte's tegen
over elkaar lagen, zodat de
bussen elk een kant opgingen.
Toen zei hij: "Ik mut naar het
Saailand en waar ik vedder
heengaan gaat jou gien blik
sem an."
Waarop ik hem kon zeggen,
dat hij aan de verkeerde kant
van de weg stond. Genadiglijk
kreeg ik toen toestemming hem
naar de andere kant te brengen
om daar op het vertrekbordje
voorde buste kijken.
Deze gang van zaken ging z'n
verstand wel duidelijk te boven.
Maar ik kon hem uit de brand
helpen door te vertellen, dat er
over precies tien minuten een
bus verscheen, die hem naar
het Zaailand zou brengen.
Daarna was deze vreemde
kostganger me blijkbaar totaal
vergeten, want mijn vriendelijke
afscheidsgroet werd geen en
kele reactie waardig gekeurd.
Leeuwarden
J. Wouda
Klaas de krachtpatser en Zwar
te Jel - fijne mensen waren
het.
W. Kramer
SCHOORSTEENVEGERS
Enige tijd geleden konden en
kele oude werkboeken yan de
schoorsteenvegersfirma Delea
gered worden. In deze werk
boeken, waarin vele Leeuwar
der families en bedrijven ge
noemd worden, zijn veel
wetenswaardigheden na te
gaan.
Om een en ander voor het na
geslacht te bewaren heeft de
familie besloten deze werkboe
ken aan het gemeentearchief
van Leeuwarden over te dra
gen.
Daar de boeken lang geen
kompleet beeld geven van wat
de Delea's (en andere Italiaan
se schoorsteenvegers) in vroe
ger dagen betekenden, willen
wij hierbij graag een oproep
plaatsen om iedereen, die
eventuele foto's, artikelen,
anekdotes, geschriften, vermel
dingen in andere archieven en
zovoort heeft, deze beschik
baar te stellen (eventueel
copieën) zodat een zo'n kom-
n
Leeuwarden, Nieuweweg 7-11
tel. 058-131215*
pleet mogelijk archief kan wor
den samengesteld.
Reakties graag naar de redac
tie van 't Kleine Krantsje of
naar ondergetekende.
Hardegarijp Bob Delea
VERSIERING
BURMANIAHUIS
U heeft gelijk: niemand van de
nu nog levenden kan de oude
stins die u in een vorige Kleine
Krantsje afbeeldde, ooit met ei
gen ogen hebben aanschouwd.
Het nieuwe Burmaniahuis zal
eenzelfe lot ondergaan en om
de herinnering aan de "Alge-
meene Friesche" levendig te
houden, stuur ik u hierbij een
foto van het kantoor, zoals het
er uitzag, toen koningin Juliana
in 1948 een bezoek bracht aan
Leeuwarden.
Ik ben nu drie en tachtig jaar,
maar ik kan me nog goed her
inneren, dat mijn man opdracht
kreeg van de "Friesche" om als
kweker de trappen en het bor
des te versieren, omdat de ko
ningin een bezoek aan de stad
zou brengen.
Tja, dat is alweer lang geleden.
Ook in en om Achter de Hoven
is veel veranderd, nadat wij in
1960 naar Amersfoort zijn ver
huisd.
't Kleine Krantsje haalt veel din
gen naar boven, waardoor je
geest weer op volle toeren gaat
draaien. Ik zou het K.K. dan
ook voor geen goud willen mis
sen. Ik dank u hartelijk voor het
initiatief, dat u destijds hebt ge
nomen en waaruit 't K.K. is ge
boren.
Almelo
Mevr. G. Boetes-Bakker
VREEMDE KOSTGANGER
Komend uit het postkantoor
zag ik op de Tweebaksmarkt
een enigszins eigenaardig ie
mand staan, opvallend zowel in
kleding als uiterlijk. Met een erg
luide stem vroeg hij aan iedere
voorbijganger "Hoe laat komt
debus?"
Waarschijnlijk vanwege zijn
voorkomen was er niemand,
die op die schreeuwende vraag
reageerde - iedereen liep ge
woon door.
Hoewel ik de padvindersjaren
al lang achter de rug heb kreeg
ik toch medelijden met deze
"stem des roependen in de
woestijn" en ging naar hem toe
met de wellicht overbodige
vraag "Must stou met de bus?"
De prachtige versiering van het bordes van het Burmaniahuis voor
het koninklijk bezoek in '48.
