FRETE JIMME HELEMAAL NIET MEER"
VROEG VERBAASDE BAKKER SANNES
OPSPORING
VERZOCHT
'T KLEINE KRANTSJE
ZWEMMEN
LEREN
STADSNIEUWS
VAN VROEGER
VOOR LEEUWARDEN EN DE WIJDE WERELD ER OMHEEN
Een van de beste zwem
mers, die de provincie Fries
land heeft gekend, was
onze stadgenoot Chris
Doorenbos. Hij zag kans op
verschillende afstanden niet
minder dan negentien pro
vinciale titels bij elkaar te
zwemmen.
Drie jaar geleden, de vierde
juli 1992, was de laatste
dag van het in 1934 geo
pende Leeuwarder Overdek
te Zwembad aan het Jacob
Catsplein - daarna zou het
gestoten zijn.
Vanzelfsprekend behoorde
Chris Doorenbos bij de ge
nodigden, die er nog een
maal welkom waren. Je kon
er toen gratis nog een baan
tje trekken en op de galerij
kon je, ook alweer voor niks
en niemendal, iets nuttigen.
Met z'n oude kameraad
Jaap Rutgers trok Chris
Doorenbos er naar toe en
Jaap, die zijn zwemspullen
had meegenomen, zei, dat
hij nog wel even het water
in wou.
Voor de klapdeur, die toe
gang tot de zwemzaal gaf,
bleven de heren nog even
staan, voor Jaap zich zou
omkleden en voor Chris
naar boven zou gaan.
Op dat moment naderde er
vanuit de zwemzaal iemand
om deze gasten te anime
ren ook nog even een bad
te nemen.
"Tja,grapjaste Chris Door
enbos toen, "mijn vriend
komt wel, maar ik, ik kan
niet zwemmen.
"Nou,reageerde daarop de
animator, "dat kan u toch al-
tied nog tere? U mut niet
denke, dat u ooit te oud is
om zwemmen te leren I"
"Och, ik weet het niet.
antwoordde de oude water
rot Doorenbos.
Waarop de vasthoudende
Overdekteman maar niet
ophield om het nut en het
genoegen van het zwem
men bij de oude zwemkam-
pioen aan te prijzen.
"Je mutte vestandig weze,
man, leer oek zwemmen,
daar salie je nooit spiet van
krije. Let mar es op mien
woorden.
Mijn vader van de 'Mast-, Blok
en Pompmakerij' aan Camstra-
buren stond in vroeger jaren
vrijdags met een stand bij het
Beursgebouw aan de kant van
Mercurius. De artikelen, die hij
daar tentoonstelde, bestonden
hoofdzakelijk uit landbouwge
reedschap, zoals bargetroggen,
skopstelen, hooiharken, bien-
stokken, hooivorken, houten
emmers enz.
Op de hierbijgaande foto zien
we van links naar rechts twee
marktbezoekers, dan mijn va
der, en verder, iets naar achter
met de arm op zijn knie en de
hand onder het hoofd, Haije
Snoek, die toen bij ons werkte.
Dan weer twee bezoekers en
verder de stand van B. Huizin-
ga van de Eewal.
De manier waarop de uitgestal
de waren naar de 'merk' wer
den gebracht was op zich al
een fenomeen. De kar waarop
alles werd geladen bestond na
melijk slechts uit twee wielen,
een as en een tussenstuk, en
werd op een bepaalde manier
geladen. Het onderstel en de
lading vormden, op de juiste
manier opgebouwd, samen het
vervoermiddel. Het één ging
dus niet zonder het ander. Mijn
oudere broer en ik hielpen voor
schooltijd nog even om de zaak
over de Pylsteeg te duwen.
Tussen de middag brachten we
dan broodjes en krentestüten,
"en koffie fansels".
OVEREIND SETTE
Op zo'n vrijdag kwam ene La-
merus, een kaashandelaar, wat
aan de late kant naar de beurs
om te handelen, smeet zijn
fiets haastig tegen de muur,
gooide daarbij een stel stokken
omver, en zou naar binnen.
"Süden jou de boel niet eerst
weer even overeind sette?"
vroeg mijn vader, waarna La-
merus mopperend aan het ver
zoek voldeed. Bij zijn terugkeer
zei hij: "Jou hè geliek Miede-
ma, nim my niet kwalijk," waar
na die twee goede vrienden
werden en er bij ons thuis vaak
kaas werd gegeten, geleverd
door Lamerus.
Ook is het eens voorgekomen
dat een boer met zijn klomp
licht tegen een houten emmer
aanschopte om naar de prijs te
informeren. Wat mijn vader pre
cies zei weet ik niet maar het
was echt geen instemmend ge
luid, en een emmer is toen ook
niet aan die klant verkocht. Zelf
vakman zijnde had mijn vader
ook een diep respect voor het
vakmanschap van een ander,
in dit geval een kuiper. Wie
weet ik niet; er waren er toen
verschillende. Die emmers wa
ren van teakhout en bij mij
thuis in Eist (Utr.) waar ik elf
jaar heb gewoond, stond zo'n
prachtig stuk vakwerk al die tijd
naast de c.v. Je kunt er water
in doen en dan komt er geen
druppel uit. Zo dicht als een
pot. De emmer is nu al weer
zo'n kleine twintig jaar in ons
bezit en is nog steeds als em
mer te gebruiken. Niet achte
loos tegen aanschoppen dus.
Op ander gebied trof je trou
wens ook vaklieden (en zo u
wilt: karakters) aan. Om te be
ginnen: Dames, de gardenier
van de Dokkumertrekweg,
kwam 's winters als de Ee dicht
was en er geschaatst werd, sa
men met Walon (de man van
de draai- en zweefmolen) in de
werkplaats om schaatshouten
te maken. De modellen werden
ruw op de lintzaag uitgezaagd,
waarna Dames zowel als Wa
lon er dan wel een linker- of
een rechterschaats van sne
den. Over Walon kan nog ver
meld worden dat hij met zijn
zoon Joost de draaimolen en
de prachtig mooie wagens
waarin alles werd vervoerd,
compleet met de echte schilde
rijen rondom de molenkap, zelf
heeft vervaardigd, 's Avonds
werd de draaimolen omge
bouwd tot zweefmolen.
Met Dames kon je lachen. Hij
had tijdens zijn werkzaamhe
den vaak een leuke grap te
vertellen en zelf maakte hij er
soms ook wat moois van, zoals
toen die keer op de Nieuwe-
stad bij het stoplicht. Een agent
controleerde of je fietsbel het
wel deed. Hij stak zijn hand uit
naar de bel van Dames en
kreeg prompt een tik over zijn
vingers. "Dat is mien bel en as
jou wete wulle of-ie het doet,
dan frage jou mij even of ik
even belle wul," zei Dames. Dit
deed de verbaasde agent en
aldus geschiedde. Dames bel
de even. Fietsbelcontrole, moet
je nu om komen.
Nog meer serieuze mensen die
hun werk ernstig namen waren
bijvoorbeeld Sake Lanting met
zijn vrouw, Sake, de melkboer
uit de Houtstraat. Wie herinnert
zich nog dat steegje naast hun
huis met die kleine gele steen
tjes? Daar kon je van de straat
eten: ze waren, wat we toen
noemden, 'skietskoan'. Hoe we
aan die uitdrukking kwamen,
weet ik niet meer, maar het
was toen het gezegde.
SEDERT ACHT JAAR HEEFT 'T KLEINE KRANTSJE
GEEN KANTOORUREN MEER. EVENTUEEL BEZOEK
AAN DE REDACTIE IS ALLEEN MOGELIJK NA TELEFO
NISCH OVERLEG: (058) 120302. CORRESPONDENTIE
M.B.T. DE REDACTIONELE INHOUD ALLEEN NAAR HET
ADRES VREDEMAN DE VRIESSTRAAT 1, 8921 BP LEEU
WARDEN.
En dan hadden we nog San-
nes, de bakker van de Trek-
weg. Aangezien wij van meer
bakkers het brood betrokken,
sloeg mijn moeder wel eens
een keer over en dan riep San-
nes in opperste verbazing naar
boven: "Frete jimme dan hele
maal niet meer?" Dat dit na
tuurlijk niet kwaad bedoeld was
behoeft geen betoog en het te
kent de gemoedelijke onderlin
ge verhoudingen die er toen
bestonden.
Nijp, de kruidenier uit de
Schrans, kwam met zijn bak
fiets. Hij kon trompetteren zon
der trompet, en als hij aan de
deur kwam deed hij dat dan
ook - zonder te bellen. Mijn
moeder wist dan: daar is Nijp.
Schitterend was dat.
Met deze ontboezemingen over
o.a. de buurt van Camstrabu-
ren ben ik dan nu aan het eind
van mijn Latijn. Ik zou het bij
zonder op prijs stellen als ie
mand door deze verhalen zich
soortgelijks uit die tijd weet te
herinneren; ik ben daar dan
ook erg nieuwsgierig naar.
Dieren
L. Miedema
Te omstreeks elf uur vanmor
gen brak een fel uitslaande
brand uit in de oude houten
krotwoningen bij de Poppe-
buurt. In een paar uur tijd werd
een negental woningen door
het woedende vuur vernield.
De oorzaak is vermoedelijk toe
te schrijven aan de... "goedwil
ligheid" van het gemeentebe
stuur!
Zeven woningen waren onbe
woond. Twee herbergden nog
twee huisgezinnen, die echter
door het gemeentebestuur in
een tweetal woningen aan het
Cambuursterpad zijn onderge
bracht, nadat de gezinnen ge
heel ontsmet zijn.
Vanmorgen is nu, omdat de
houten woningen broeinesten
van ongedierte waren en alzoo
een gevaar voor de algemeene
gezondheid opleverden in 't bij
zijn van verscheidene brand
weerautoriteiten de brand er in
gestoken.
(1930)
Onze abonnee mevrouw Adria-
na van Dam-Kortenoeven ver
zoekt opsporing van haar vroe
gere vriendin COOTJE
JONGSTRA, die we op de hier
bijgaande foto rechts zien zit
ten. "Toen deze foto in april
1956 werd gemaakt," aldus
mevrouw Van Dam, "zaten we
in de eerste klas van de
Kweekschool Mariënburg.
Steeds trokken we met z'n vie
ren op, maar op de dag dat de
fotograaf verscheen was Matty
van der Graaf ziek, zodoende
zijn we met z'n drieën, Adry
Kortenoeven links, Etty (Etje)
Damsma en Cootje Jongstra
dus. We hebben elkaar na mijn
verhuizing in 1957 nog wel
eens ontmoet en waarschijnlijk
woonde Cootje Jongstra later in
Drachten. Ik zie uit naar reak-
ties; mijn adres is Stationsweg
5, 2411 CK Bodegraven, tele
foon 01726-15753."
Oproepen voor deze rubriek
OPSPORING VERZOCHT
kunnen schriftelijk ingediend
worden bij de Redactie van
't Kleine Krantsje. De oproe
pen worden gratis geplaatst.
Deze service geldt alleen
voor abonnees van 't Kleine
Krantsje. Abonnees, die
hiervan gebruik maken, die
nen de redactie later wel op
de hoogte te brengen van
het resultaat van dit opspo
ringswerk.
