ZEER IN
ITEI
Rl
ESSANTE
V
ROE
GE
R
E FOTO
'T KLEINE KRANTSJE
BEEKSMA NIET MEER
IN ELFSTEDENSTRIJD
FRAAI JUBILEUMBOEKJE
VOSSENPARKWIJK
GROENTE IN DE GRACHT
NU TOCH TE OUD...
VOOR LEEUWARDEN EN DE WIJDE WERELDSER OMHEEN
pagina 8
Een bloeiende Leeuwarder
wijkvereniging heeft zojuist
haar gouden jubileum kunnen
vieren. "De Vossenparkwijk -
De Toekomst" bestond precies
vijftig jaar. Een van de activitei
ten, die met deze feestviering
gepaard gingen, bestond uit het
laten verschijnen van een kloek
gedenkboek over "Verleden,
Heden en Toekomst" van de
Vossenparkwijk.
Dat is een bijzonder stuk ge
schiedschrijving geworden,
meer dan honderd pagina's dik
en waarin onder andere aan de
orde komen "De wijk in wor
ding, de wijk als monument",
"sport en accommodaties",
"onderwijs", "kerk", "handel
en bedrijvigheid" en "verkeer
en vervoer".
De commissie, die dit aantrek
kelijke werk heeft samenge
steld en die bestond uit de
buurtbewoners Henk van den
Berg, Rindert van Buren, Tine
ke Doele, Walter Kromhout,
Elezine van Riesen en Michiel
Roding, is een klein half jaar
enthousiast aan het werk ge
weest om het van veel foto's
voorziene boek tot stand te
brengen.
De uitgave, die natuurlijk elke
bewoner of oud-bewoner van
de Vossenparkwijk zal willen
bezitten en aan een ander ca
deau kan doen, is voor een ci
viel prijsje nog verkrijgbaar bij
de heer R. J. van Buren,
Spieghelstraat 3, telefoon
2133394.
Hedenmiddag om ongeveer
half twee had de negentienjari
ge M. Brada, wonende in de
Huizumerlaan en berijder van
een met kistjes salade en kom
kommers beladen transportfiets
ter hoogte van de Romkeslaan
het ongeluk met zijn voet van
een der trappers te glippen.
Het gevolg was, dat hij de
macht over zijn stuur kwijtraak
te, waardoor de fiets - Brada
had de tegenwoordigheid van
geest om er tijdig af te springen
- in de gracht daar ter plaatse
reed. Hulpvaardige handen
brachten het vehikel ras op het
droge, hoewel eenige schade,
door de bedorven groente, niet
uitbleef.
(1932)
Er kan werkelijk geen winter
voorbijgaan, of stadgenoot Dirk
Beeksma staat als een van de
allereersten op het ijs. Terwijl
de meeste mensen in de stad
nog niet eens in de gaten heb
ben, dat het vriest, verschijnt
deze drieste doordouwer waar-
empel alweer op de obligate
foto in de krant: "Schaatsers
slaande benen uit!"
Ook kan er geen winterperiode
komen, of deze super-enthou
siaste schaatser ziet alweer
reikhalzend uit naar een nieu
we Elfstedentocht - hij kan zich
geen groter plezier voorstellen,
dan het bedwingen van de
Friese elf steden.
Toch heeft Dirk Beeksma een
dezer dagen iets opvallends
gedaan. Hij liet zich, als lid van
de Vereniging De Friesche Elf
Steden, overschrijven van de
wedstrijd- naar de toerklasse.
Aan een komende elfsteden-
wedstrijd doet hij dus zeker niet
mee; hoogstens kan het een
toertocht worden.
De reden van dit voor deze su
per-sportman zo aan- en ingrij
pende besluit?
Wel, dat hij zo langzamerhand
ietwat op leeftijd komt: nog een
paar weken en hij zal drie en
tachtig worden!
Eigenlijk onvoorstelbaar is zijn
besluit om het pas nu wat kal
mer aan te gaan doen. Want
een twintig jaar geleden lag
nog een van zijn heupen in el
kaar en toen al leek het schaat
sen voor hem helemaal tot het
verleden te behoren.
Maar dank zij een ijzeren wils
kracht en wie weet waardoor
nog meer kwam Dirk Beeksma
er weer helemaal overheen en
begon hij opnieuw te schaatsen
als de beste. Zelfs na een
tweede heupoperatie peinsde
hij er nog niet aan z'n schaat
sen voorgoed in het vet te
doen. Alleen kon hij het slechts
betreuren, dat deze noodzake
lijke ingrepen precies plaats
vonden tijdens het plezier van
de beide laatste elfstedentoch
ten.
Anders zou hij zeker het totaal
aantal volbrachte elfsteden
tochten op het respectabele
aantal van negen hebben
gebracht: van negentien drie en
dertig tot en met drie en zestig
was hij altijd van de partij en
reed hij de marathons moeite
loos.
Wat hij tussen de bedrijven van
die beide operaties door nog
wel kon volbrengen was het rij
den "met een losse heup" van
een elfstedentocht op de fiets
en ook van dat evenement is
deze Dirk Beeksma een beetje
kierewiet. De laatste keer, dat
hij fietsend langs de Friese elf
steden reed, deed hij dat voor
de vijf en dertigste maal
Alzo: een elfstedenman als
geen ander, zo mogen we hem
nu wel betitelen!
Een van onze abonnees, de heer A. Holwerda, verraste ons met deze zeer interessante
foto van het oude Leeuwarden, waarvan hij niet wist op welk punt in de stad deze was
gemaakt. De plaat was ooit te voorschijn gekomen uit de nalatenschap van zijn grootmoe
der en de opname moet zijn gemaakt door zijn oom, de heer Rein Faber, een bekende
stadgenoot, die in assurantiën deed. Maar waar precies? Wel, er bestaan of bestonden niet
veel plaatsen in het oude stadscentrum, die hiervoor in aanmerking komen en zo gingen
onze gedachten direct uit naar de omgeving van de Bollemansteeg, waar we ooit een
conglomeraat van dergelijke steegjes en slopjes en gangetjes konden vinden. De fotograaf
zou gestaan kunnen hebben in de nu al lang verdwenen Kaiksteeg en hij zou de lens van
zijn camera gericht kunnen hebben op het tegenover de Bollemansteeg liggende Hof-
straatje, waardoor hij dit bijzonder aardige doorkijkje vereeuwigde. Deze veronderstelling
bleek juist te zijn, toen we de situatie ter plaatse opnamen met de foto in de hand.
Weliswaar is intussen vrijwel alles verdwenen of veranderd wat we op deze opname zien,
maar het hoekhuis van de Bollemansteeg en het lelijk geamputeerde Hof straatje bestaan
nog steeds, al is ook het pand niet meer precies, zoals het vroeger was. Maar door het
opmeten van de muurpartijen en het vergelijken met maten van de foto, moesten wij toch
concluderen, dat deze historische plaat inderdaad hier is gemaakt. Oudere Leeuwarders die
in hun jeugd in deze omgeving hebben gewoond, zullen zich de ideale speelplaats herinne
ren van dit punt. Vooral voor het verstoppertje spelen kon je je geen mooiere situatie
wensen, omdat je van hieruit letterlijk naar alle kanten kon wegvluchten. Het Hofstraatje,
waarin we dat vrouwtje zien staan, maakte achter haar een bocht om tenslotte weer op de
Bollemanssteeg uit te komen en door de Kaiksteeg kon je door nauwe doorgangen in het
Bagijneklooster komen, waarna verschillende steegjes de mogelijkheid boden te ontsnap
pen naar de Grote Kerkstraat en de Bagijnestraat. Vrijwel niets is er nu meer over van dit
dorado voor de jeugd van weleer. Alleen de Rochebrunesteeg in de Grote Kerkstraat is er
nu nog, maar daar zullen nu geen spelende kinderen meer doorheenjagen, vrezen we:
helaas, helaas die tijd is voorgoed voorbij.
