Dames, heren en jeugd .geachte aanwezigen.
Allereerst wil ik u uit naam van Veronik Gunther bedanken voor
uw komst.
Het is geweldig dat, terwijl iedereen dit zo laat te weten is gekomen,
nog zo'n mooie groep mensen hier aanwezig is.
Ja, soms gebeurt het dat je een persoon ontmoet en samen met hen. of haar een
stukje oploopt op het levenspad.
Je weet vaak niet eens meer wat de eerst ontmoeting is geweest.
Geleidelijk ontstaat er contact.
In ons geval is dat het naar de kleuterschool gaan van dochter Iris geweest
Van de Fedde Schurerwei via de doorsteek naar de Euterpestraat en dan langs
het huis van Veronik
Ze vond het prachtig..Iris de ene keer een staart, de andere keer twee en
iedere keer andere strikken in het haar. En dan die poppige kleertjes.
Poppen. Veronik's lust en haar leven. Een hele verzameling zat op de bank of
hing aan de muur. Netjes gerangschikt, alles met zorg gedaan.
Veronik Gunthergeboren in 1923 of 1926. Dat weten we niet precies.
Nu dus 75 of 76 jaar. Opgroeiend in Berlijn. Enig kind. Liefdeloze moeder
Te weinig bescherming daartegen van haar lieve vader
Ze heeft me eens een verhaal verteld waar je stil van werd. Je had daarna de
neiging om haar nog meer te verwennen. Hoe mensen af en toe met elkaar
omgaan, het is niet te geloven.
OorlogstijdHongerdorst. Bommen op Berlijn. Nachtenlang schuilen. Dagen
gevangen zitten onder een huis. Pas na eer. poos ontdekt worden. Overdag
slaap inhalen, wat uiteraard niet lukt. Na al die jaren was een nacht
doorslapen nog moeilijk en zat Veronik al weer vroeg in de kamer op het ver
trouwde plekje achter het raam.
Jaren in Osnabruck. Getrouwd, maar niet gelukkig. Geen kinderen...
Naar Nederland toe in 1976. Al vroeg weduwe. Tonend in Heechterp, werkend op
het industrieterrein, bij het centrum voor vakopleiding tot aan het pensioen
Verhuisd naar het Valeriuskwartierwaar Veronik al weer zo'n 15 jaar woonde
Opgenomen in de gemeenschap. Een kringetje vrienden en vertrouwelingen om
haar heen. De zwaai-oma. Voor velen is ze dat, de zwaai-oma. Alles hield ze
in de gaten. Sociale controle over de hele buurt. En als het haar niet
zinde, dan zei ze er wat van. Vaak was dat wel nuttig, maar soms ging het
ook wel wat te ver.
Hoeveel kleedjes Veronik wel niet gemaakt heeft. Vele mensen heeft ze daar
blij mee gemaakt. Eerst een patroon uitzoeken en dan fanatiek aan het werk.
Soms vergat ze dan te eten. Ontdekte dan..0, is het al zo laat
De kaarten die Ellie voor haar maakte, met reliëf, die vond ze prachtig.
Grote orders bestellingen. In de zomer al bezig met de kerstkaarten.
Niemand werd vergeten. Iedereen kreeg wat. Ook zelfgebreide sokken. Lekker
warm voor in bed.
pagina 1
Ook al was Veronik alleen, ze wilde nooit de Kerst of oud en nieuw bij
kennissen doorbrengen. Velen hebben haar dat gevraagd, maar dat weigerde ze
pertinent. Alleen de heilige avond voor kerst, de 24e. Die werd altijd bij
de familie van der Leij doorgebracht. Handenwrijvend op de si_oel wachtend op
wat komen ging. Je kunt wel raden wie de pakjes onder de kerstboom verdeelde
Van de doden niets dan goeds. Dat is een gezegde. Maar dat doet in dit geval
geen recht aan dit verhaal. Dat verschillende mensen na verloop van tijd het
contact temperden of verbraken is te begrijpen, .vaut naast de lie.e kant vai.
Veronik was er ook een moeilijke. Ze kon mensen soms sneu behandelen.
Ik weet daar ook het mijne van.
Die liefdeloze jeugd, de armoede in de oorlogsjaren en het ongelukkige
huwelijk hebben Veronik gevormd tot wat ze uiteindelijk is geworden. Iemand
die precies wist wat ze wilde, met uitgesproken ideeën. De oude, kapotte
kleding kon best nog wel. De nieuwe pantoffels die Sinterklaas voiig jaat
gaf, staan nog keurig in de doos onaangeroerd
Veronik had oog voor de natuur. Kijkend naar de ïuchten, luisterend naar
welke vogels nu weer actief waren, wist ze feilloos het weer te voorspellen
Prachtig, die kwakende kikkers, een hemels geluid.
Ten dode opgeschreven planten vingen bij haar een tweede leven aan.
En dan .katten. In de kamer hing een foto van Veronik als kind, een kat de
tanden poetsend. Ook de zwerfkatten in de buurt konden bij haar terecht.
Een zorg voor de toekomst. Wie neemt dat nu over
Haar eigen kat: Pipi. 13 jaar oud geworden, gestorven aan kanker op 24
september van dit jaar. Nu haar trouwe maatje er niet meer was hoefde het
voor Veronik ook niet meer
Het grootste gros vertrouwelingen was op dat moment elders. Op vakantie in
Schotland, in het AMC te Amsterdam en, ik meende een ander op Texel.
Toen ik haar de zondag na thuiskomst uit Amsterdam bezocht, trof ik een
uitgemergeld vogeltje aan. Voor haar hoefde het niet meer.
Met pappen en nathouden, beginnend met sapjes, fruit en vla kwam er weer wat
leven in. Na een poosje weer warm eten en al die tijd voorzien van bood
schappen door de buren en diverse anderen. De kat dood en Duitsland 2 ver
dwenen. Steeds weer iets leuks uit haar leven weg...
Toen kwam wat ik noem de griep. Grote zorgen. Ze wilde met niemand contact.
Nam zelf wel weer contact op. Ik mocht haar niets meer brengen. Wie bevoor
raadde haar nu nog Gelukkig, de buren. Die namen op bestelling boodschap
pen voor haar mee
Woensdag 28 november 2001. Een dag die de aanwezigen hier niet licht zullen
vergeten. Kortsluiting in de onderdeken. Zelf proberen de smeulende deken te
blussen. Water halen in de keuken, raam open. En dan gaat het mis...
Zelf 112 bellen...Dan al bedwelmd? Blijven zitten in de kamer...
Gerard Spoelstra maakt zijn beneden-buurmeisje wakker en trapt vervolgens de
voordeur bij Veronik in. Met blote voeten. Hij moet het met een ziekenhuis
opname en operatie bekopen. Een heldendaad. Ik hoop dat in de toekomst de
aandacht ook naar hem uitgaat.
pagina 2
