Het laatste hoofdstuk gaat over mijn relatie met net CDA, mijn partij. En de toekomst
van gemeente en politieke partijen.
Zo kan ik twee vliegen in een klap vangen: ik hoef geen lang betoog te houden, ik
vergeet niemand en mijn frustraties hebben een plaats gekregen. Reacties komen
pas later en dat geeft mogelijkheden voor een ieder te roddelen.
Maar....
Wil ik dit eigenlijk wel?
Is dat nou de manier om politiek te bedrijven, om nu zo afscheid te nemen?
Aan de ene kant wel: ik haal de pers en dus krijg ik bekendheid. Maar welk effect
heeft dat op elkaar? Achterklap is in ieder geval niet MIJN manier van praten,
tenminste dat wil ik zoveel mogelijk voorkomen.
De krant van vandaag is immers de verpakking van de kattenbak voor morgen. En bij
Omrop Fryslan weet je nooit hoe ze het interview verknippen.
Dat is niet tot opbouw van de gemeente Leeuwarderadeel.
Wanneer je deel uitmaakt van het gekozen bestuur van deze gemeente dan wil je
toch graag dat ae club goed en actief in het nieuws blijft. En niet steeds rollebollend
over straat gaat. Het is me niet gelukt dit twee jaar geleden te voorkomen.
Dat is ook niet ten voordele van de werknemers en bestuurders zelf van deze
gemeente. Ik heb steeds geprobeerd om, ondanks verschillen, iedereen in zijn of
haar waarde te laten. Ik weet het: alleen door positief kritisch door te vragen heb ik
geprobeerd te ontdekken of iet echt belangrijk is of niet.
Een het beschadigt uiteindelijk ook mezelf. Zo'n reactie van: nou, Cees moest aan
het einde van deze periode nog even zijn gram halen. Want hij wilde wel graag
wethouder blijven.
Maar het zal niet zo zijn: om de keuze niet op het CDA te laten vallen wordt daar de
reden aan geplakt dat het college een te groot CDA gehalte krijgt. Nou, degene die
deze reden gebruikt had dat ook twee jaar geleden, toen er een nieuwe wethouder
aantrad, kunnen gebruiken. In mijn ogen is dat een "reden voor het moment".
Waarom kun je niet gewoon eerlijk zijn en zeggen wat je vindt.
En zulke discussies lossen naar mijn mening niets op: nee, ze beschadigden
mensen. Dat gebeurt in de politiek te vaak. Kan dat nou echt niet anders?
Mijn drijfveer om in de politiek te gaan is geweest om dienstbaar te zijn aan
partijstandpunten en de gemeente te besturen door vooral te zorgen voor mensen
die niet hard schreeuwen maar geholpen moeten worden in hun achterstanden en
met hun vragen. En ook om betrouwbaar te zijn: wat je belooft, ook doen!
Omdat ten diepste het niet gaat om mij maar om de gemeenschap te dienen. Dat heb
ik geprobeerd vanuit het christelijk geloof en vanuit die overtuiging te werken en met
mensen om te gaan. Het is me de afgelopen vier jaar gegeven daaraan inhoud te
geven voor aiiedag en nu komt daar, voor korter of langer in een wethoudersfunctie,
een eind aan. Er zullen weer nieuwe uitdagingen komen, dat ligt in Gods hand en dat
is vertrouwd en zeker. Al snap ik niet altijd wat de bedoeling is, het komt uiteindelijk
goed.
Ofwel: wat ik zondag belijd moet maandag tot en met zaterdag te zien zijn.
