30
sequenties van werken, wonen en verkeer binnen dit gebied en in relatie tot de gehele stad
Twee jaar geleden heb ik al naar voren gebracht hoe ondoorgrondelijk en daardoor on
voorspelbaar de wegen van dit kabinet zijn inzake de vestiging van de Postbank. Duidelijk
heid hebben wij nu in elk geval over het gemak waarmee afstand genomen van de in het ver
leden gedane toezeggingen aan Leeuwarden. Wat rest is een toezegging dat Leeuwarden wordt
ontzien bij het terugbrengen van het aantal functies bij de Postcheque- en Girodienst en de
Rijkspostspaarbank. Ik hoop, mijnheer de voorzitter, dat het een kabinet is van andere sig
natuur dat deze belofte mag inlossen, want gezien de ervaringen die Leeuwarden heeft met
deze regering als het aankomt op het nakomen van toezeggingen blijft de dreiging: Giroblauw
fut met jou!
Niet gevraagd, maar wij dreigen het wel te krijgen, is de forse uitbreiding van taken
bij de Leeuwarder vliegbasis. Wat dat precies inhoudt, schijnt nog in nevelen gehuld. Hoe
wel het hier gaat om een rijksaangelegenheid, vind ik het verbazend dat het gemeentebestuur
bij het bekend maken van deze toch ingrijpende plannen op haar grondgebied, zelfs niet
over de nodige informatie beschikte. Nogmaals: de wegen van deze regering zijn en blijven
ondoorgrondelijk
De volumebeperking bij de sociale werkvoorziening geeft alle reden tot grote zorg.
Bovendien dreigen de toelatingscriteria zich noodgedwongen steeds meer te verschuiven van
sociaal-medische aard naar economische factoren. Het sociale van de sociale werkvoorziening
dreigt steeds meer te worden verdrongen door de noodzaak van een efficiënter aanpak. Na
tuurlijk heb ik niets tegen een efficiënte werkwijze, maar juist hier dreigen de mensen met
de zwaarste handicaps dan buiten de boot te vallen. Landelijk valt dit al te constateren. En
dit brengt nog een ander probleem met zich mee: deze mensen dreigen te worden doorgescho
ven naar een Dagvoorziening Voor Oudere gehandicapten (dvo). Een uiterst ongelukkige
en onaanvaardbare situatie voor zowel de "doorgeschovenen"die daar niet op hun plaats
zijn, alsook voor de bezoekers die daar wel horen. Ik vraag dan ook met klem aan het college
alert te zijn op de komende ontwikkelingen. Ik heb hiervoor een motie gemaakt, die als volst
luidt: s
Motie III.
"De raad van de gemeente Leeuwarden, in vergadering bijeen op
16 en 17 december 1985,
constaterende dat
- het volumebeleid van de regering in de sociale werkvoorziening
er in Leeuwarden toe geleid heeft dat de wachttijd voor plaat
sing van 12 maanden in 1984 inmiddels is opgelopen tot gemiddeld
15 maanden in 1985;
- de vrees gerechtvaardigd lijkt dat deze wachtperiode nog langer
zal worden,
overwegende dat
- deze sterke terugdringing van arbeidsplaatsen in de sociale
werkvoorziening ertoe zal leiden dat mensen niet geplaatst kun
nen worden als zij een (terecht) beroep doen op de Wet sociale
werkvoorziening
- dit tot gevolg heeft dat men noodgedwongen een beroep doet op
andere dagvoorzieningen voor (geestelijk) gehandicapten;
- dit des te meer klemt, omdat de wachtlijsten en wachttijden voor
deze voorzieningen dan nog meer onder druk komen te staan
- dit bovendien tot een uiterst ongelukkige situatie leidtomdat
een categorie mensen dan gebruik maakt van een voorziening
die beneden hun niveau ligt
besluit
er bij de regering en de Tweede Kamer op aan te dringen bij de
besluitvorming rond de herziening van de Wet sociale werkvoor
ziening de voorgestelde volumebeperking geen doorgang te laten
vinden.
De motie is mede-ondertekend door de heer Buurman.
Het afgelopen jaar heeft Leeuwarden een discriminatie-meldpunt gekregen. De wrange
tegenstrijdigheid is dat ik hier van harte mee instemde en tegelijkertijd diep geschokt was dat
discriminatie ook in Leeuwarden een gegeven is waar wij niet langer omheen kunnen. Eerder heb
ik al eens gesignaleerd dat in ons tolerante land tolerantie een luxe is die als een barometer op
en neer gaat met de economische conjunctuurMijnheer de voorzittergediscrimineerd wor
den betekent niet te worden aanvaard om wat je bent of zoals je bent en niet te worden
aanvaard stort iemand in een isolement.
Hoe moeilijk de samenleving degenen die men als "anders" ervaart accepteert is ook ge
31
signaleerd in de provinciale nota Psychiatrische Voorzieningen. Terecht heeft het college in
zijn reactie hierop gedeputeerde staten gevraagd iets te doen aan de negatieve beeldvorming
die er in onze samenleving heerst ten aanzien van (ex-)psychiatrische patiënten. Ik ben
echter van mening dat het college niet mag volstaan met deze doorschuiving, maar tevens
moet bekijken wat in dit opzicht ook op gemeentelijk gebied kan worden gedaan.
Eerder heb ik opgemerkt hoe moeilijk mensen in een ernstige crisis-situatie soms opge
vangen kunnen worden. Dit is ook in de Commissie voor Volksgezondheid en Maatschappelijke
Dienstverlening nog weer duidelijk geworden. Ik hoop dat wij voor dit schrijnende probleem
een spoedige en zo goed mogelijke oplossing vinden.
Hoewel de minister nog geen definitief besluit heeft genomen over de toekomstige status
van het museum Het Princessehofis het moedgevend dat de Tweede Kamer zo unaniem een
opwaardering heeft bepleit. Moedgevend is eveneens dat de minister op zijn aanvankelijk af
wijzende houding lijkt te zijn teruggekomen. Een bezoek van de minister aan dit museum met
zijn unieke keramiek-eollectie voor hij in januari hierover een beslissing neemt zou hem, naar
mijn gevoel, helemaal over de streep tillen ten gunste van Het Princessehof.
De ongeregeldheden in de Schoolstraat in september maakten duidelijk dat hetdoor uit
blijven van sneller politie-optredennooit meer mag voorkomen dat mensen genoodzaakt zijn
hun huis te ontvluchten. Dat bovendien de eigenaar van de gedwongen verlaten panden
moedwillig vernielingen kon aanrichten aan deze huizen, zonder daarvoor door het college
op de vingers te worden getikt, vind ik een beschamende zaak!
In eerdere beschouwingen, mijnheer de voorzitter, is het pleinafsluitend gebouw onder
werp van gesprek geweest. Merkwaardig genoeg geeft dat wat in het beleidsplan daarover
nu wordt gezegd daar geen reden toe. Het zijn juist de drastische wijzigingen die het beleids
plan verzwijgt die mij hiertoe dwingen. De wethouder was immers al in een zo vroeg stadium
op de hoogte van de gewijzigde plannen die de o zo beproefde combinatie MAB/Aegon voor
stond, dat het beleidsplan hierover niet mocht zwijgen. Sterker nog: persberichten lieten
weten dat de wethouder voor de raad op 1 april zijn beslissing hierover nam al wist dat de
plannen zouden wijzigen. Dat zou betekenen dat de wethouder, of het college, bewust infor
matie achterhield. Als dat het geval is, noemen wij dat met een eenvoudig Nederlands woord:
misleiding! Nu even terug naar het beleidsplan dat spreekt over het van start gaan van dit
project in de tweede helft van 1986, over een goed half jaar dus. Maar het rept vreemd ge
noeg met geen woord over de letterlijk fundamentele wijzigingen. Is het de bedoeling dat deze
verzwijgende tactiek ertoe moet leiden dat de raad straks onder het argument tijdsdruk zich
gedwongen voelt een beslissing te nemen over ingrijpende veranderingen die in feite al vóór
1 april waren bekokstoofd?
Mijnheer de voorzitter, met de vaststelling van de concept-nota Drugsbeleid kan een
aanzet worden gegeven tot een samenhangend drugsbeleid. Met name het nijpende probleem
van huisvesting drugsverslaafden zal de komende periode om een oplossing vragen.
Leek met het moeizaam van de grond tillen van de centrale registratie de aanzet gegeven
tot een beter toewijzingsbeleid, er moet helaas nu al worden geconstateerd dat een van de
corporaties is afgehaakt. Te hopen valt dat alle partijen zich weer onder één noemer scharen
in het belang van alle woningzoekenden in Leeuwarden.
Met name in de sector volkshuisvesting is het gegeven van de toenemende vergrijzing
van onze samenleving een factor waar de laatste tijd beter op wordt ingespeeld. Dat in het
beleidsplan voor net eerst een paragraaf demografische ontwikkelingen is opgenomen geeft
duidelijk aan dat wij alert moeten zijn op de ontwikkelingen in alle beleidssectoren.
Mijnheer de voorzitter, ik heb al aangegeven hoe lek dit dekkingsplan is voor de komen
de periode 1986-1990. Ik ben ervan overtuigd dat er niet aan te ontkomen valt drastisch te
snijden in het bestaand beleid. Mijn partij heeft dit al enkele jaren naar voren gebracht.
Een lek dekkingsplan presenteren als structureel sluitend betekent alleen maar een verschui
ven in de tijd. Met andere woorden, de enorme problemen over de verkiezingen heen tillen.
De nieuwe raad wacht de zware taak van politieke afweging en keuzes maken.
Mijnheer de voorzitter, alle voorgaande jaren begon ik mijn bijdrage in de algemene be
schouwingen met een woord van dank en waardering aan het adres van onze ambtenaren. Ik
wil daar nu mijn laatste bijdrage mee besluiten. Door de lijstsamenstelling van mijn partij, is
het niet zo waarschijnlijk dat ik in de nieuwe periode als raadslid terug zal komen. Het wer
ken vanuit een, in mijn geval, eenvrouwsfractie is zwaar en tijdrovend. Ik stel het op prijs
om hier en nu te zeggen dat door de vriendschap en de welwillendheid van de ambtenaren en al
mijn mede-raadsleden het mogelijk was te functioneren zoals ik heb kunnen doen. Het werken
als raadslid heeft mij veel voldoening gegeven, het heeft me ook geleerd dat niet het raads
lid de prioriteiten kan stellen, maar dat het de burgers zijn die hem of haar hebben ingehuurd
de prioriteiten te bepalen. Dat geeft nog wel eens tijdnood. Maar het is juist het contact met
de burgers die voor een raadslid, naar mijn gevoel, het meest essentiële onderdeel uitmaken
van het raadswerk. Ik dank iedereen en ik hoop dat de komende periode voor Leeuwarden
en al haar burgers een goede tijd mag worden.
