Wel en wee in de Veestraat
20
Kees Siccama Het vertrek van de Bleeklaan (zie mijn artikel Bodders aan de Bleeklaan in
Leovardia 14) naar de Veestraat nummer 5 luidde voor ons gezin een periode in
van gestage economische teruggang. De door de oorlog opgelopen schade aan
het verzendhuis Mercurius en de uiteindelijke opheffing ervan zorgde voor een
gevoelige inkomstenderving voor de filiaalhouder in casu mijn ouders. Mijn
grootvader van moederskant, bedenker en eigenaar van het postorderbedrijf avant
la lettre, was na gevangenschap in Duitsland niet meer in staat het bedrijf voort
te zetten. Wij vertrokken noodgedwongen uit het lege winkelpand en er kwam een
einde aan mijn observaties van het volle leven en de nijvere bedrijvigheid aan de
Bleeklaan.
Hoewel de Veestraat hemelsbreed bijna
grenst aan de Bleeklaan, belandde ik
in een andere wereld. Als eerste was er
het gebrek aan vrije woningkeuze door
de heersende woningnood. Voor de oorlog
bestond er een ruim aanbod van huur
woningen. Erna was het woningbestand
gekrompen door bevolkingsgroei, oorlogs
handelingen en sanering van krotten.
Een sociale woningwet was gecreëerd om
(te) ruim behuisden tot inwoning te ver
plichten. Een oudere weduwe moest door
deze wet haar rijtjeshuis aan de
Veestraat openstellen voor het drie per
sonen tellende gezin Siccama-Bouma. Ze
werd gedwongen maar bleef zich lijdelijk
verzetten gedurende de anderhalf jaar
dat wij er woonden. De kleine woning
werd ook figuurlijk vaak te klein voor ons
allen.
Voor het overige was het een stukje
straat met gewone mensen in gewone
huizen; een buurtje zoals zo vele,
vroeger. Vanaf de Groninger straatweg
loopt de Veestraat met een knik richting
Tjerk Hiddesstraat,waarbij rechts de 2e
en le Koestraat liggen.
Een monumentale lantaarnpaal
Er is een pocketboek over dit gebied
verschenen in 1988 bij de Friese Pers
Boekerij, geschreven door Diet Huber in
het Fries: Numer Alve, Koartswilige auto-
biografyske ferhalen. Nummer elf was in
de Koestraat. Het huis met dit nummer
bestaat niet meer na de renovatie van
het gebied rond 1980. Huber schrijft dat
de architect A. Baart Sr. het complex in
1920 heeft ontworpen. Opvallend zijn
de inbouwportieken in de Paardestraat
en de gemetselde muurtjes bij hoekwo
ningen. Ik herinner mij dat het muurtje
van Veestraat 7 meeboog met de hoek
en zeker een lengte had van tien meter.
Als u gaat kijken: ze zijn er niet meer;
neergehaald voor andere erfafscheidin-
gen. Evenals de geknipte ligusterhaagjes
tussen straat en voortuintjes. Diet Huber
merkt dat verlies ook op. In de dikke en
taaie anderhalve meter hoge heggen liet
je je achterover vallen. Het terugveren gaf
Uitsnede van de stadsplattegrond van 1943 ?net de omgeving van de Veestraat
