Het Huzumer zwembad tt ft 19 Jesse Wassenaar Het is wonderlijk hoeveel zaken uit het verre verleden weer geactiveerd worden door foto's en beschrijvingen. Zo riep het artikel van Chris Visser in Leovardia 18 de nodige herinneringen aan het Huizumer zwembad bij me op. Je reed erheen via de Badweg, die begon aan de Verlengde Schrans, recht tegen over de Gerard Terborchstraat. Naast het begin van de Badweg stond de mooie villa 'Gerike', gemetseld van gele steen en naar ik meen eind van de jaren twintig van de vorige eeuw gebouwd in opdracht van vee handelaar Jisk Koopmans. De villa droeg de naam van zijn dochter. Ik heb begre pen, dat hij voor de handel de boerderij gebruikte, die toen op de hoek stond van de Gerard Terborchstraat en de Verlengde Schrans. Het schoolplein en de tuin van de Ernst Casimirschool aan de Juliana- laan grensden eraan. De boerderij zal rond 1957 gesloopt zijn. Het was een hele afstand van huis naar het zwembad dus gingen we altijd op de fiets. Onder de snelbinders je opgerolde handdoek met zwembroek of badpak én in veel gevallen een blikken sigarendoosje met daarin de seizoenkaart waarop de dagen dat je zwom werden afgekrast, wanneer je het zwembad binnenkwam. Hoefeul graden? Maar voor het zover was fietsten we dus eerst de Badweg af, tussen kwekerijen en boomgaarden door. De Badweg was zo'n beetje semi-verhard met zwarte sintels en we moesten flink tussen de kuilen en gaten doorlaveren. Vaak kwamen we dan terugkerende groepjes tegen die al gezwommen hadden en dan was onze brandende vraag: 'Hoefeul graden?'. Het antwoord was meestal niet opwekkend maar je moet er wel bij aantekenen dat de werkelijkheid meestal ietsje meeviel, want de terugkerende groepjes pleegden meestal samenzwerinkjes: 'we sège dat ut 14 graden is!' Maar koud was het vaak ^riiiiriiiiiiniii ii iuiiim|é|. innniai uiiiinniairuii iikii mi: i' u uuriuij .ik. W E M B A D HUi; U M ABONNEMENTSKAART 1062 1 ONTVANGEN 589 w 'L L- CUWAiR ~'EM Lf l TPmïm ItclH 4||i ■*'-.{ PI n :-3uLJ b *1 .Sü K i'r.fc*t Twilri i-'.ir.T.J. z IIhhDkhUKAMi fcmulunin, *l(Mi 'Trallclvi Hn mni h*l i.- I1 Mrt. Mïl ruil .liai |ut ui, Aup Aj.e Sï|JI. y LH 1 i 1 i* IH L 1» a 17 2 i? 2 w 2 4? 2 L7 4 lts A ÜB A JA .1 Ift A 10 4 LP 4 19 4 10 •4- 4 LÜ 5 20 3 3D 3 2D c 2L> 20 0 21 G 2L b Irf- H- 3Ï 6 21 7 22 7 22 7 22 7 22 7 22 2J 8 -3ér- S Bi J4 35 U 24 9 >A y 2! 24 9 24 10 33 10 Z5 HÖ— 10 10 35 Lf as 11 II 11- ZG 11 211 l? tf.' 1* 37 12 ■er 12 Ï5 1J 27 IJ 2fc 13 22, 1.1 14 SS 13 2S '.4 29 14 14 20 14 S 14 2A Ld 50 13 3C1 lü .W IS 30 15 ..Hl .11 33 3J m iiiiiimiiniii i.iiiiiu li UtiLiiMi h iiiiairn in ii ii uiiiiur ii ii Bcradf Jé-jé kam-t ipiïdDupli. Atrm. wordt* E4IET üfifËgfwn. De voor- en achterzijde van de uit 1962 daterende seizoenkaart van Joukje Miedema wel, zeker in het vroege voorjaar, wanneer die 14 graden geen uitzondering was en menig jeugdige Huzumer klappertandend en lichtelijk blauw aangelopen de kleed hokjes weer opzocht. Zoals te zien is op de bijgaande afbeel ding van de seizoenkaart (gelukkig al die jaren bewaard door Joukje Miedema) was het zwembad open van mei tot en met september. De kaart kostte toen (in 1962) 2,50, wat toch een redelijk civiel tarief genoemd kan worden. Wanneer we dan bij het zwembad aan kwamen moest je eerst je fiets zien kwijt te raken tussen de enorme hoeveelheid fietsen die er tegen houten hekwerken gekwakt waren, om vervolgens vlak voor de ingang bijna platgedrukt te worden door een massa oprukkende jongens en meisjes. Het was namelijk van belang om in de voorhoede te blijven en als een van de eersten door het draaihekje te komen, want dan kon je nog kiezen uit de bad hokjes en met wie je daarin kon kruipen. Maar eerst werd direct na het passeren van het draaihek de datum van die dag doorgestreept. Na het binnenkomen volgde dus de run op de kleedhokjes die allemaal aan de lin kerkant waren. Er konden zo'n vier perso nen in, maar achteraan waren een aantal zogenaamde familiehokjes, daar konden wel tien of twaalf in. Gluurders in spé In tegenstelling tot de Overdekte bleven de kleren in het badhokje, dat alleen met een schuifje aan de binnen- of de buiten kant gesloten kon worden. Echt afsluiten was er niet bij en dat was in feite ook niet nodig want gestolen werd er niet. Verder was het vooral voor de dames zaak hun kleren wat strategisch aan de haken op te hangen in verband met het vaak niet geringe aantal gaatjes dat door onderzoe kende geesten in de houten tussenwan- Leova-r^^l

Historisch Centrum Leeuwarden

Leovardia, 2000-2018 | 2006 | | pagina 21