LcovolF^£A.!€
14
Daarna keerde de populaire band van
John Barclay terug en bleef met enige tus
senpozen - afgewisseld met een trio geleid
door de 'hotsaxofonist' Johnny Reijmers -
tot maart 1938 in De Wintertuin. Opval
lend in die periode was een nieuw instru
mentarium waarmee 'vleugel, orgel en
harmonica gelijktijdig door één persoon
konden worden bespeeld' en dat de leider
zelf had geconstrueerd 'met behulp van
een stofzuiger die min of meer tot een
blaasbalg was omgevormd.' Nadat in
maart de zaak met O. Leeuwen weer een
nieuwe eigenaar had gekregen, engageer
de deze voor enkele maanden het Leeu
warder dansorkest van drummer Jack
Wetting - de Jack Wesdick Show Band -
met de gebroeders Wessel en Dirk Posthu
mus als goede solisten. Het orkest, dat
daarvoor met succes in dancing Benthem
op de Voorstreek had gespeeld, bleek
helaas niet in staat voldoende danslusti-
gen naar De Wintertuin te lokken.
Een opmerkelijke verschijning vormde de
swingband van Freddy Goldstein die van
af juli elke avond niet alleen voor vlotte
dansmuziek garant stond, maar tevens
met speciale attracties, zoals een dirigeer-
wedstrijd, prijsdansen en champagnewal-
sen, voor de nodige stemming zorgde.
Maar ook hun 'fransche accordeonwerk',
xylofoonsoli en vrolijke refreinzang kon
De Wintertuin niet voor een dreigende
sluiting behoeden. In september viel het
doek, werd de zaak verkocht en besloot de
nieuwe eigenaar Van Wanum, wiens
vader het legendarische Hotel Tabaris in
Den Haag beheerde, tot enige modernise
ring van het interieur.
Een nieuwe naam, een nieuw geluid
Op 3 november 1938 vond een verrassend
feest plaats aan de Tweebaksmarkt toen
dancing Lido haar poorten opende, waar
bij de muziek werd verzorgd door de
Entertainers van drummer en orkestlei
der Hans Feith. Dit beschaafd spelende
internationale orkest, dat die zomer nog
in de danszaal van het Palace Hotel in de
Belgische badplaats Oostende had gespeeld,
stond een maand lang garant voor goed
vertolkte, gevarieerde dans- en concert
muziek.
Dat er voortaan meer muzikale verras
singen konden worden verwacht bleek al
snel toen tijdens de volgende drie maan
den het kleine podium werd bezet door de
forse Jamaicaanse trompettist Joe Smith
en zijn uit Nederland afkomstige Cracker
jacks. Uitstekende muzikanten als de
saxofonist Jaap Valkhof en drummer
Frans Beekman, zorgden er voor dat de
danslustigen zich eens lekker konden uit
leven op de nieuwste dansmuziek. Trou
wens, de volgende band van de trompet en
gitaar spelende Mike Hidalgo telde ook
enkele pittige solisten, waaronder de
bekende Surinaamse tenorsaxofonist Kid
Dynamite en de swingende Amsterdamse
pianist John Parker. Bovendien vermaak
te Hidalgo zijn publiek met enkele vlot
uitgevoerde stepdances. Met deze keuze
liet exploitant Van Wanum zien, dat hij
door het engageren van gerenommeerde
orkesten de concurrentie met andere dan
cings in de stad gemakkelijk aan kon en
niet de mindere was van hotel Spoorzicht,
dat algemeen als 'de' dancing van Fries
land werd beschouwd. Anders dan eige
naar Castelein van Spoorzicht engageerde
hij geen wekelijkse variéténummers en
moest alleen aantrekkelijke dansmuziek
voor voldoende publiek zorgen. Zo kwam
in november 1939 het nog maar enkele
maanden oude orkest van bassist Frans
Wouters naar de Lido met accordeonist
John de Mol en gitarist Eddie Christiani
als de grote trekkers. Het orkest trad toen
regelmatig voor de VARA-radio op en dus
moest er dan een ruime en snelle auto
worden gehuurd die de vijf bandleden met
hun instrumenten naar de Hilversumse
studio kon vervoeren.
Hard werken
Hoewel veel muzikanten tijdens een der
gelijk engagement in een goedkoop pen
sion onderdak vonden of voor enkele
maanden in de stad een kamer huurden,
verbleven Eddie Christiani en John de
Mol op de bovenverdieping van de Lido.
Beiden huurden daar, zo vertelt Eddie