Lcovor}
3
waren groot. Willem zou toch eens stad
houder moeten worden van de Neder
landen. Dus werden overal voortdurend
contacten gelegd om invloedrijke lieden
voor de prins te winnen. Wat dat betreft
steunde Anna haar man volledig.
Het Stadhouderlijk Hof
Het Stadhouderlijk Hof was het centrale
punt van het culturele leven. In 1709 was
het ingrijpend gemoderniseerd naar aan
leiding van het huwelijk van Johan Wil
lem Friso en Maria Louise, de ouders van
Willem. Daniël Marot, de bekende archi
tect uit die tijd, nam die verbouwing voor
zijn rekening. Het gebouw kreeg toen meer
een barok-classicistische stijl. Overigens
met onze ogen van nu, was dat op zichzelf
wel jammer, want daarmee verdween de
oorspronkelijke prachtige gevel die in de
Friese Renaissance-stijl was gebouwd.
Hadden Johan Willem Friso en Maria
Louise vooral het exterieur aangepakt,
Willem en Anna veranderden grondig het
interieur. Zo kwamen aan de linkervleu
gel van het gebouw geheel andere privé-
vertrekken van de prins en prinses. Anna
kreeg een grote slaapkamer, die Willem
geheel in het lievelingsgroen van Anna
had laten schilderen. Daar was Anna niet
van op de hoogte, dus toen zij in Leeuwar
den voor het eerst arriveerde, trof ze een
slaapkamer aan geheel in haar favoriete
kleur. Dat gold ook voor de gordijnen, en
zelfs voor het bed. Haar ledikant was zo
groot, dat het vanuit Londen niet mee kon
en daar werd het zelfs verkocht. Willem
had de maten laten opnemen en precies
zo'n bed in Leeuwarden laten maken en
dat stond voor haar klaar!
Het is bekend dat Anna op een erg
hard matras wilde slapen. Toen een keer
op doorreis in een herberg overnacht
moest worden, kwamen ze er achter dat
de bediende had vergeten om haar eigen
matras mee te nemen. Anna kwam toen
op een veel te zacht matras te liggen.
Terstond sleepten Willem en Anna dat
matras op de vloer en daar begaf Anna
zich toen ter ruste, terwijl Willem in bed
bleef. Hij vertelt daar smakelijk over in
een brief aan zijn moeder.
In de tijd van Willem en Anna had het
Stadhouderlijk Hof maar liefst 72 vertrek
ken. Helemaal achter in de tuin kwam
nog een balzaal, want bij muziek hoorde
ook dans. En achter die balzaal kwam nog
de Engelse kapel, want Anna bleef haar
Anglicaanse geloof trouw. Die extra vleu
gel, met balzaal en kapel, was helemaal
de tuin in, zelfs met een zuilenrij, maar
later helaas geheel weer afgebroken. Er
was zelfs een binnenhof, want vanwege
de lichtinval had men daar een open
ruimte gecreëerd. Maar met de afbraak
van balzaal en kapel werd dat binnenhof-
je, omdat het niet meer nodig was, weer
teniet gedaan.
Willem en Anna hadden ook nog een
eigen kamer, hun kabinetje. Daarin hin
gen veel familieportretten, 63 in totaal.
En er hingen 23 krijttekeningen die door
Anna zelf waren vervaardigd. Want Anna
tekende en schilderde ook. Er is in de col
lectie van de huidige koninklijke familie
nog een enkel schilderij bewaard geble
ven. Haar grootste creatieve hobby was
ivoorsnijden en borduren. Ze reisde ook
graag, steeds vaker ging ze met haar man
op stap. Zo kon ze veel leren van andere
streken en volken en vooral talen.
Anna verveelde zich nooit. Een Engelse
hoveling, Lord Hervey, schreef dat Anna
erg vroeg op stond, vele uren alleen was,
maar dat ze altijd bezig was. Door haar
grote zelfdiscipline had ze een druk dag
programma. Mensen ontvangen deed ze
amper, dat was haar al gauw teveel. Maar
als de plicht riep om een ontvangst te
houden, deed ze dat wel keurig, zoals het
een prinses betaamde. Er was wel eens
een ontvangst aan het hof en dan sprak ze
enkele ogenblikken met de gasten en dan
trok ze zich terug in haar eigen kamers.
De prinses maakte zich overigens zo niet
geliefd en al gauw was er sprake van dat
men haar hooghartig vond. In zekere zijn
was dat ook het geval, want ze stond er
op, dat ze als een koninklijke prinses beje
gend werd. In Friesland was men haar
schoonmoeder, Marijke Meu, gewend, die
sociaal en benaderbaar was.
Muziekstad
Maar dan was er natuurlijk altijd nog
de muziek. In Leeuwarden heeft ze de
grandeur van het Londense muziekle
ven gemist. Ze moest afscheid nemen
van haar lievelingscomponist Handel, die
tevens haar leermeester was. Ze vroeg nu
ze in Leeuwarden was dan ook voortdu
rend aan haar zusters om muziek op te
sturen. Ze zette haar verzameling van een
muziekbibliotheek voort, die ze in Londen
al was begonnen. Bij haar dood in 1759
is die collectie geïnventariseerd, maar
helaas is deze verzameling sedertdien
spoorloos verdwenen.
Al op dertienjarige leeftijd was Anna
gecharmeerd van muziek. Toen ging ze
met haar zusjes naar concerten in de Sint
Paulscathedral, waar Handel zijn orgel
concerten ten gehore gaf. Anna werd al
snel leerlinge van deze hofcomponist en
ze leerde klavecimbel spelen. In haar tijd
werd ze dan ook een gevierd klavecim
belspeelster. Ze musiceerde elke dag in
het hoforkest in Londen. Toen Willem in
1733 voor het eerst zijn opwachting kwam
maken om zijn aanstaande vrouw te ont
moeten, liet ze hem wachten, omdat ze nog
samen met haar orkestje musiceerde.
Handel was ook verrukt van zijn leer
linge, die hij de 'bloem onder de prin
sessen' noemde. Als huwelijksgeschenk
bood Handel het echtpaar zijn Concerto
Grossi opus 3 aan en hij had een orato
rium gecomponeerd, dat speciaal voor dit
huwelijk werd opgevoerd: II Parnasso in
Festa. Ook was er een speciaal lied gecom
poneerd, This is the day, waarvan Anna
de woorden had gedicht.
In Leeuwarden was Anna aangewezen
op de familie Riehmann, die al een gene
ratie eerder aan het Hof was gekomen.
Jan Frederik Riehmann werd een gevierd
/fpfig
ïft i f.i rtiA-rrTft! r.-ir
OU., v ifi fi.i.- T7 ,S T V-'* -/t.V ffi t-TAV/V,,.
C 'a UiA-naJ
's J it dit
/j yifi* CiLTLtfï/s ti'cf'fA n'tt*
ü-TÉIÏ1 4-. 4-4
-ê. rSLT L iTV U 4i - /l i. 4:
f r. fii
*4 Usui L" iTVi Vn toCtJ fWI ff fFct
De doopinschrijving van prinses
Carolina op 10 maart 1743
LOL.,