Pianoles 1957-1964 en zovele musici
iCOVdLïT<)LA,SS
De tweede bekende die bij ons de piano
kwam bewonderen was de heer Louwrens
Eijgelaar (1885-1964). Hij woonde destijds
aan het Klein Schavernek 6, tegenover de
Rijkskweekschool, een plaats van waar
uit hij de toenmalig aanstormende cultu
rele elite van Friesland goed kon obser
veren. 'Ut is as sla ik op een ouwe wollen
deken', verzuchtte hij nadat hij tevergeefs
zijn pianistische kwaliteiten aan ons ten
gehore wilde brengen. Eijgelaar was een
muzikaal man die naast piano spelen zich
ook niet onbetuigd liet op de viool. Als
violist speelde hij jarenlang in Sinnema's
salonorkest. Tijdens het jaarlijkse Sinter
klaassprookje keken wij niet alleen naar
het podium, maar ook in de orkestbak
daarvoor of we Eijgelaar ook zagen. Eijge-
laar was een oom van café Eijgelaar bij De
Ossekop en de Uniabuurt.
13
Rients Faber In de ontwikkeling van de jeugdige mens speelt het toeval soms een grote rol. Als
mijn pake Aise Groeneveld begin 1957 voor een schoorsteenreparatie een rekening
had uitgeschreven in plaats van een piano te aanvaarden, dan zou dit instrument
ter beoefening van muzikale vaardigheden niet in mijn leven zijn verschenen.
Dat mijn moeder hierbij, toen deze onge
bruikelijke procedure voor verleende
diensten haar ter ore kwam, enige druk
op mijn pake heeft uitgeoefend, daarvoor
ben ik haar nog altijd dankbaar. Aanvan
kelijk kon het nieuwe en tegelijk bejaarde
meubelstuk zich koesteren in de warme
belangstelling van buren en vrienden.
Totdat enige Leeuwarder bekenden van
mijn pake, nieuwsgierig geworden door
zijn enthousiasme over de ruilhandel,
hun licht over de piano lieten schijnen.
Eigenlijk moet ik dit beter formuleren en
schrijven dat zij hun oor te luisteren leg
den. De eerste bekende was een klant van
mijn pake, Van Aken, pianohandelaar en
stemmer in de Grote Hoogstraat in Leeu
warden. Achteraf begreep ik dat voor zijn
geoefende oor de eerste aanslagen als een
willekeurig vibrerende dofheid moeten
hebben geklonken. Toch moet bij hem ook
onmiddellijk de gedachte door het hoofd
zijn geschoten: hier kan ik later nog wel
eens een piano verkopen. 'Het is aardig
foor de jonge om met te beginnen, maar
as-ie straks wat fedder komt met speulen
sal der toch wat meer klank in sitte mut-
te.' Het viel mij op dat Van Aken een soort
deftig vernederlandst Leeuwarders sprak,
maar hij sprak wel profetische woorden.
De piano, die eigenlijk al ongeschikt
bevonden was voordat de leerling zich
enige bekwaamheden had eigen gemaakt,
dempte het enthousiasme niet om met de
handen toe te slaan en de vingers op de
toetsen te leggen. Toch had de piano iets
unieks: hij vertegenwoordigde 19e eeuwse
vergane glorie van een Leeuwarder piano-
fabriek: merk Heinrich Schulze.
Hieke van der Wal achter de piano
Collectie Rients Faber
Ars est celare artem
(het is een kunst de kunst [de moeite die
het heeft gekost] te verbergen)
Het voorstel van mijn moeder om piano
lessen aan de Leeuwarder muziekschool
te gaan volgen, sprak mij wel aan. Het
gebouw stond aan de Nieuweburen. Ik
