\dC0VOLv}i^L,U
24
De Middenstandsraad deed suggestie tot
vestiging in het Aldlan; een suggestie die
door het gemeentebestuur serieus werd
opgepakt.
Initiatiefnemer Albert Heijn was inmid
dels bezig met nieuwe plannen voor zelf
bedieningswarenhuizen, waarvan er
mogelijk een in Leeuwarden zou moeten
komen. 'Maar dan hebben we niet genoeg
grond op het Marnixterrein. Dan hebben
we 2 ha nodig, 5000 m2 voor het warenhuis
en 15000 m2 voor de parkeerruimte.' Ook
merkte een woordvoerder van het bedrijf
fijntjes op dat de mobiliteit van mensen
zo groot is, dat men niet koste wat kost
aan Leeuwarden gebonden is. Eind 1969
maakte Albert Heijn het plan voor een
zelfbedieningswarenhuis aan de Aldlans-
dyk/Tijnjedijk bekend. Het beoogde ter
rein was weliswaar in beeld voor de ves
tiging van gebouwen voor brandweer en
reiniging, maar halverwege 1970 stelde
het college van b&w aan de raad voor om
de gronden voor ƒ700.000,- te verkopen
aan de NV Albert Heijn. Tegelijk werd het
voorstel gedaan om het terrein hoek Min-
nemastraat-Voorstreek (voormalig hotel
De Nieuwe Doelen) voor ƒ150.000,- aan te
kopen ten behoeve van verdere ontwikke
ling van plannen voor de binnenstad. Het
geplande gebouw voor de reinigingsdienst
zou aan de Greunsweg worden gebouwd.
Albert Heijn zelf zorgde voor een ontslui-
tingsweg van het warenhuis naar de Tijn-
jedijk. Aansluitingen op de Aldlansdyk
en de toekomstige weg naar de Hemriks-
polder waren namelijk niet toegestaan.
De raad stemde in met de transactie, met
kanttekeningen bij 'de te goedkope grond'
en enige zorg over wegvloeiing van koop
kracht uit het centrum.
Miro
Het zelfbedieningswarenhuis zou de naam
Miro krijgen; niet Albert Heijn omdat die
aanduiding teveel aan voedingsmiddelen
deed denken. De nadruk in de Miro zou
namelijk komen te liggen op de non-food
artikelen. Het assortiment zou bestaan
uit maar liefst 18000 artikelen. Dat neemt
niet weg dat de supermarkt in de Miro de
grootste van het noorden zou worden. Het
duurste artikel werd de kleurentelevi
sie, het goedkoopste een doosje punaises.
Directeur C. Govers van Miro NV: 'De
consument zal onder één dak nagenoeg
De Vivo supermarkt aan het Cambuur-
plein in 1969
alles vinden. Men winkelt in een onge
bonden sfeer van zelfbediening, waarbij
men uiteindelijk centraal afrekent. Men
houdt van ronde prijzen, moeilijke reken
sommen worden vermeden. De klanten
service gaat ver: er zullen gratis openbare
telefoons en toiletten aanwezig zijn, men
kan informatie krijgen over de artikelen,
personeel zal behulpzaam zijn bij het
wegbrengen en inladen van de aankopen
die aan de kassa voor de klant worden
ingepakt. Miro geeft geen krediet maar
accepteert wel gegarandeerde bank- en
girocheques. Ook geldt er een afbetalings
systeem voor grote aankopen. Rondom
zullen dienstverlenende elementen wor
den gegroepeerd, zoals een snackbar, een
gelegenheid om koffie te drinken en een
benzinestation.'
Het kolossale pand met een lengte van
100 meter, werd ontworpen door architec
tenbureau ir. A. Bonnema en gebouwd in
1971. Er was ruimte voor 600 auto's op het
parkeerterrein. Zo'n 170 mensen kwamen
op de loonlijst. Wel zouden de AH-win-
kels aan de Schrans en aan de Nieuwe-
stad gesloten worden. Op 22 maart 1972
werd Miro Leeuwarden geopend door Atje
Keulen-Deelstra, die in 45 seconden (haar
gemiddelde 500 meter-tijd) zoveel moge
lijk speelgoed mocht grijpen ten behoeve
van een kinderrevalidatiecentrum.
Even wennen voor de klanten was het
verbod om boodschappentassen mee de
winkel in te nemen. Die moesten bij de
ingang worden afgegeven in het 'tasbo-
center'. Ook was het even slikken dat er
geen zegeltjes gekocht konden worden.
De AH-leiding was daar duidelijk in: 'Stel
je voor dat een klant met een kleurente
levisie van ƒ1850,- de zaak uit wil; we
kunnen toch geen 1850 zegels uittellen?'
De Miro zou van 8.30 tot 18.00 uur open
zijn. Bedrijfsleider Andriessen: 'Veel te
kort, jammer. De auto's komen immers
pas 's avonds beschikbaar.'
Bij de opening gaf burgemeester Brand-
sma aan dat de Miro Leeuwarden als
koopstad accentueert. Ir. A. Bonnema
bood namens alle bouwers een fontein
aan. 'Die moet op zondag ook maar spui
ten', zei Bonnema. De Miro-directeur vond
dat prima, 'maar dan moet de zaak ook
maar op zondagen open.'
Na enige tijd bleken de verwachte nade
lige gevolgen van de komst van de Miro
voor de gevestigde middenstanders erg
mee te vallen. Op langere termijn bleek
de oorspronkelijke formule minder aan
te slaan. De non-food artikelen werden
teruggebracht, de inrichting meerdere
malen aangepast, nieuwe formules opge
nomen (bijvoorbeeld Marca), vierkante
meters toegevoegd en AH weer in de naam
opgenomen.
Niet onvermeld mag blijven de zeer
sterke vulploeg van eind jaren zeventig
met onder anderen: Melle Gosliga, Men-
no Tuik, Peter Huig, Rob Olling, Walter
Kromhout, Jack de Vries, Krijn Olthof (na
twee dagen ontslagen na een dutje in een
winkelwagen), Jan-Paul Bergkamp, Paul
Beres, Wim Kuipers, Tabe Hoekstra, Dirk
Ganzinga en Jan-Willem Beek.
Maxis
Op het voormalige CAF-terrein aan de
Snekertrekweg werd in oktober 1994 door
burgemeester Apotheker een vestiging
van het winkelconcern Maxis geopend.
Daaraan ging een langjarige juridische
strijd tussen projectontwikkelaar Donjon
en de gemeente vooraf. De gemeente ver
zette zich eind jaren tachtig nog tegen de
vestiging van een grote detailhandelszaak
buiten het centrum. Door de stedelijke
knooppuntstatus, het verwachte werkge
legenheidseffect (plus 200) en de ideale
ligging nabij de openbaar vervoerstations,
brokkelde dat verzet meer en meer af.
Maxis werd een winkel met een vloerop
pervlak van 5000 m2, met een parkeerga
rage en een opslagloods. Naast een super-
marktdeel was er een kledinggedeelte en
een electronicazaak. Gemikt werd op zo'n
5000 klanten per week.
Apotheker kreeg bij de opening een
cheque van ƒ5000,- en schonk deze, enigs-
