woning had twee ingangen waardoor een
kostganger in een afgescheiden deel van
de bungalow kon wonen met alle voor
zieningen.
In de tijd dat wij nog contact met haar
hadden, gaf ze ook aan dat haar erfenis
later gebruikt zou moeten worden voor
het stichten van een fonds waar jonge
musici stipendia uit zouden kunnen ont
vangen.
LiCOVac^t^i.2
37
Janny van der Wal, Leeuwarden
Het Sneekerdijkje
In Leovardia 37 schrijft Jan Verbeek over
het Sneekerdijkje, dat ooit de verbinding
vormde tussen Winiaherne (de Schrans)
en de Swette. Het is verdwenen tijdens
de aanleg van het spooremplacement in
1864. Verbeek zegt over het oudje dijkje:
'Thans is er niets meer.' Dat is niet hele
maal waar. Er is nog een miniem stukje
van over: het meest oostelijke stukje van
de Hollanderdijk, waar die aansluit op de
Schrans. Wie komend vanaf de overweg
rechtsaf de Hollanderdijk op gaat, ziet dat
deze ongeveer 15 meter voorbij het beeld
van Betje en Roosje Cohen, een knikje naar
links maakt. Het stuk tussen die knik en
de Schrans is het restant van het Sneeker-
dijkje. Trek je de as van dit stukje Hollan-
derdijk door naar het westen dan kom je,
dwars door het station, precies uit op de
Snekertrekweg. Dat is het tracé van het
oude dijkje. Tijdens de uitbreiding van het
stationsemplacement in 1886 is het over
gebleven oostelijke deel van het Sneeker-
dijkje tot aan de Hollanderdijk iets naar
het zuiden verlegd. Om mij onbekende
redenen is dit stuk van het Sneekerdijkje
toen omgedoopt tot Hollanderdijk. Eigen
lijk had dit min of meer oost-west lopende
stuk van de huidige Hollanderdijk dus
Sneekerdijkje moeten heten.
Tom Sandijck, Leeuwarden
Jitse van der Veen
Bij het foto-onderschrift op pagina 29 van
het vorige nummer zijn de namen van
Jitse van der Veen en Piet ten Thije per
abuis verwisseld. Bovendien is de naam
Ten Thije daar eenmaal foutief gespeld.
Daarvoor onze excuses.
De redactie
helder voor de geest hoe zij in haar grijs
groene Opel stevig door de stad reed.
Mijn grootouders waren aardige,
ondernemende mensen. Op de foto die ik
hierbij voeg staat het hele gezin afgebeeld
omstreeks 1920: grootmoeder Jantje de
Groot (1878), Trijntje/Tine (1910), mijn
vader Arjen (1902), grootvader Eeltje
(1877) en Hieke (1905).
Mijn grootouders hadden ook vaak kost
gangers, mijn vader en Hieke hebben zo
van een leraar de Duitse en Engelse taal
leren spreken. Het is dus ook mogelijk
dat een kostganger een pianoleraar is
geweest, die de belangstelling voor een
piano in het gezin aangewakkerd heeft.
Hieke van der Wal had zelf ook kost
gangers. Een die er in het bijzonder
uitspringt is Alfred Salten, dirigent van
het Frysk Orkest van 1955 tot 1968.
Direct na zijn aanstelling in 1955 is hij
eerst een jaar bij haar in de kost geweest
in de Ibisstraat. Hij zal zich niet direct
definitief met zijn gezin hebben gevestigd
in Leeuwarden omdat alles nog erg onze
ker was rondom het jonge Frysk Orkest.
Salten was een aangenaam gezelschap
voor Hieke en ze raakte erg van hem
gecharmeerd. Bij de familie verzuchtte
ze wel eens: 'Oh, ik had zo'n man moeten
ontmoeten, daar kan ik zo mooi mee over
muziek praten.' Toen Salten een piano-
stuk had laten liggen, studeerde zij dat
in een paar dagen in. Salten vond het
fantastisch. Later wenste hij haar ook
als pianolerares voor zijn kinderen.
In het verhaal van Rients Faber is per
abuis onderstaande alinea weggelaten
die mooi aansluit bij het verhaal over
het pianostuk dat ze voor Alfred Salten
instudeerde:
'Uit een verhaal dat nog leefde bij een
familielid in Californië bleek dat ze de
ambitie gehad heeft om concertpianiste
te worden. Die plannen evenwel werden
door de crisisjaren verstoord. Door die
zelfde malaise ging ook in 1934 het
S.O.L., het Symphonie Orkest Leeuwar
den, ten onder. Met dat S.O.L. heeft zij als
bespeelster van de cembalo meegewerkt
aan de uitvoering van Handels oratorium
Salomo door zangvereniging Concordia
in De Harmonie op 31 januari 1929. Het
is heel goed mogelijk dat Willem Zonder
land (1884-1974) haar vakopleider voor
piano is geweest. Hij was ook de dirigent
van het S.O.L.'
Tenslotte nog iets over haar verhui
zing naar haar nieuwbouw aan de Tylke-
dam. Ze had haar oude huis al verkocht,
terwijl het nieuwe nog niet klaar was.
Daarom heeft ze een tijdje in een caravan
op het bouwterrein gewoond. 'Dan kan ik
zelf toezicht houden', zei ze. De nieuwe
