SC. LIONS '66
LeoVdlr^ LA.il
Driehoek met embleem
Collectie Walter Kromhout
Prikkeldraad en legaat
Kort na de oorlog - lang daarna trouwens ook
- was er een groot tekort aan sportterreinen.
Aan de Marnixstraat, waar een plantsoen was
voorzien, werd een sportveld aangelegd dat in
1948 door Leeuwarder Zwaluwen, een korfoal-
vereniging en een kaatsclub in gebruik geno
men werd. In 1974 werd dit de thuisbasis voor
Lions, zij het dat de trainingen niet alleen
daar, maar ook op het Bisschopsrak, het Fon-
teinland en de Magere Weide gehouden wer
den. Van het suteriche Bisschopsrak (regel
matig afgekeurde speelvelden), naar een veld
met verwarmde kleedboxen, meer douche
gelegenheid en een kleedkamer voor de
scheidsrechter. Verkoop van drankjes vond
plaats vanuit een garagebox.
Twee jaar later werd het nog mooier: een
aangekochte kleuterschool uit Sneek, werd
met inzet van de eigen leden gedemonteerd,
overgebracht naar het Marnixveld en vervol
gens omgebouwd tot een prima clubhuis dat
geopend werd door wethouder Klaas Weide.
Daarmee kwam wel een eind aan het gebruik
als clubhuis van café Trefpunt in de Kleine
Kerkstraat, sinds 1969 in eigendom van Mar
ten Mulder, leider van het toenmalige eerste
elftal. Volgens de Leeuwarder Courant een café
met een stamtafel, eenvoudige tafels en stoe
len, een kachel en onverbiddelijke meezingers
op de jukebox. Door de leden werden diverse
aansprekende namen voor het nieuwe club
huis gesuggereerd: 't is Mar nix, De kleine
Frieslandhal en Leeuwenkuil; het werd echter
De Treffer. De opening van het nieuwe club-
huis viel samen met het kampioenschap en
daarmee - voor het eerst - promotie naar de
vierde klasse KNVB. Maar adel verplicht: door
deze nieuwe status moesten de doelen 15 cm
hoger, het veld met een meter versmald, om
rastering rond het veld aangebracht én, niet te
vergeten, een wasbak en toilet in het scheids-
rechtersverblijf.
In 1985 werd De Treffer nog uitgebreid met
enkele bestuurskamers, door aankoop voor
ƒ1,- van het kleine clubhuis van Blauw-Wit.
Voordat de vergunning binnen was, was de
aanbouw al gerealiseerd, opnieuw op eigen
kracht.
Datzelfde jaar deed het bestuur bij de ge
meente het verzoek om een hekwerk aan te
brengen rond het sportveld. Dit naar aanlei
ding van het toenemende gebruik door buurt
bewoners van het veld als sport- en spel-
accommodatie, als brom- en crossfietsterrein
en - nog erger - als uitlaatplaats voor de hond.
De reactie van de gemeente was weinig opbou
wend. 'Lions heeft eerder serieus aanbod
gehad om gebruik te maken van de velden in
het Nijlan toen FVC verhuisde naar de Hem-
rik'. De gemeente voelde niets voor een uit
gave voor een hekwerk van ƒ45.000,-, maar
bleek wel bereid prikkeldraad rond het veld
aan te brengen. Toen MKV een jaar later ver
huisde naar het Nijlan, kon een deel van het
hekwerk rond het Fonteinland naar het Mar-
nixveld. Ook dat kon echter niet voorkomen,
dat het clubhuis in anderhalf jaar tijd maar
liefst negen keer door niet uitgenodigde gas
ten werd bezocht.
Oud-speler Bennie van der Baan denkt met
veel plezier terug aan de periode op het Mar-
nixveld. 'Regelmatig feesten en partijen en
barbecue, beginnend bij het clubhuis, meebe
wegend met de ondergaande zon en eindigend
rond de middenstip.'
In 1986 kwam opnieuw een verhuizing ter
sprake. Lions en MKV zouden gezamenlijk be
speler worden van een aan te leggen sport
complex Vierhuis, ten noorden van Bilgaard.
Die verhuizing ging niet door, de aanleg trou
wens ook niet. Gedreven door bezuinigings-
noodzaak wilde de gemeente in 1989 overgaan
tot verkoop van het Marnixveld en buiten ge-
bruikstelling van het Bisschopsrak. De LBVB
en Lions zouden moeten verhuizen naar
sportpark De Hemrik. Het verzet tegen die
plannen was groot. Het Lions-bestuur toonde
bijzonder weinig animo ('geen zin om daar te
voetballen'), de LBVB beschouwde een eventu
ele verhuizing als 'doodsteek' voor het be
drijfsvoetbal en wijkbewoners hadden
waarschijnlijk geen moeite met het vertrek
van Lions, maar wel met het verlies van het
sportveld.
Eensgezind stelden Lions en de LBVB de ge
meente voor om het Bisschopsrak te handha
ven en op te knappen. Vanuit de wijk werd ook
nog eens gewezen op het bestaan van een zo
genaamd legaat van een zogenaamde barones
die de grond 'om niet' beschikbaar gesteld zou
hebben onder de voorwaarde, dat deze alleen
gebruikt zou mogen worden als sportveld en
toegankelijk zou moeten zijn voor kinderen
uit de buurt. Een zoektocht in de archieven le
verde echter op, dat de grond in 1936 was ver
kocht aan de gemeente door vier Leeuwarder
aannemers. Het legaat en ook de barones ble
ken onvindbaar.
Clubhuis De Nieuwe Treffer
Collectie Walter Kromhout
