Ut mut nou gebeure, seun
UovxTÏU.
De folle maan ston met un fleureg
gesicht, sü skeen ut hast te lieken
in elk gefal, bovene stad Leewad-
den. Ut wadde un frijwat kouwe,
skrale ein oktober aven en herfstbladsjes
sochten overal draaiend en spiralend hur
weg... maar waarhene eileks? Terug anne
boom wadde gien moogelekhied. Sü wadde-
net met al ut leven: eén keer los fanne dage-
lekse hannel en wannel... konnen jou niet
meer terug, hoe graag je oek wille süden. Sü
as hierfoor al opmurken waddenet, hoewel
un bitsje fris, un heule heldere aven en de
manestralen beriekten de ferste, skiemerege
üthoekjes fanne stad mette skeve toren. Oek
ut ouwe begraafplak anne Spanjaardslaan
kwam der niet onnerüt. De graven, serken en
grafstienen, waarfan un soad skots en skeef
ferwaarloasd, sagen der in ut feejerieke
skiensel, suver frienelek üt. Fanüt'e, deur de
wien, in beweging brochte ritselende boom-
krünen, klonk nou en daan de skreeuw fan
un kraai, die niet goëd slape kon miskien. En
hee. wat fiel daar nou te belüsteren. ssst.
eventsjes stil. Ja. dat wadde ut gelüd fanne
wien. mar daar tussendeur. un bitsje fan
fedderop ut begraafplak. bije achterste rij
graven. konnen je nog wat fernimme en hoe
dichterbij je kwammen, hoe meer de gelüden
fanne omgeving nare achtergron drongen
wudden. Ut wadde un soart sacht skriëmen.
der sat heul düdelek een te gülen, dat kon ge-
woan niet anners. En ja hoor. Daar sat op un
graf un eiwitdeurskienende figuur met ut
heuft foorover bogen. We lüstere mar even
met nou?. foor ut gemak, nou we hier toch
binnen met sien allen. 'Euhuhuhuhu.
boehoehoehoe. waarom ik nou?. ik wil nog
niet doad. ik wü nog niet doad. ik haddenet
sü fijn en goëd. un warrem kacheltsje. alle
dagen soep fooraf en un puddinkje toe. wel
liswaar Aldi of Lidl. mar toch. ik wil weer
naar hüs. ik fien der hier niks meer an. en
die anneren hier sêge oek al nooit wat teugen
mie. mien froegere buren. jaah. daar kon
nen je teminste nogges met lache. mar nou
is ut genoeg weest. die ene aven in ut jaar
dat se je dan es frijaf geve. ik gaan fut fena-
ven. én. ik kom niet weer terug in dizze
dooie boël hiero.'
Nou minsen, jumme hore ut al, sü seid, sü
deen of hoe dan oek. En hoe siët suks der ei-
leks üt: un hast swevend, fluoriserend groë-
nachteg lichtskiensel en feddes niet
overdrieve. Der sat gién wit laken overhene
en oek hongen der gien rammelende kogels
en kettings an. in elk gefal fenaven wadde
net un frije geest. De frijhied lonkte foor un
tiedsje en eeflces later sweefde oans deultied-
spook deure poort naar büten, waar ut sü as
alle jaren weer fan sien levensdagen niet wist
hoeke kant ut nou op must. Hij, late we dat
der nou mar gewoan fan make, must nare
Wybrand de Geeststraat, en daar ken ik oek
niks an doën hoor, ik maak gien grappen.
stervende waar niet. daar haddenie nou een
keer altieten woand.
En oek al mene wij te weuten hoe un spook
of geest em foëlt of jüst dattie niks foëlt of
waarnimt, sü sit ut mooi niet allemaal. De
Anne Hendrik Berend Feddema
In de Nacht van de Nacht op zaterdag 27
oktober 2016 werden op diverse lokaties in
de stad evenementen gehouden, die het
best tot hun recht kwamen in het duister.
Zo ook een bijeenkomst op de Algemene
Begraafplaats aan de Spanjaardslaan, waar
door dichter-schrijver-schilder-musicus
Anne Hendrik Berend Feddema een speci
aal door hem voor deze gelegenheid ge
schreven verhaal in het Leewadders werd
voorgelezen.
Anne Feddema leest voor op de Oude Begraafplaats aan de Spanjaardslaan tijdens de vorige editie
van Nacht van de Nacht op 27 oktober 2016
