kouwe, skrale ein oktober herfstwien waaide
sü deurem hene. Daar waddenie al bije re-
tonde. Dat wadde wel sun bitsje de groatste
ellende die ie op sien weg teugenkomme kon.
Hij leed nameleks an un forrem fan dwang-
neuroase en must gehoor geve anne onfer-
klaarbere sirkeldrangdwanggang. Hij draaide
un tiedsje ron en ron en ron... hij wadde der
goëd fanaf just omdattie der niet fanaf kon.
Gelukkeg kwammer krekt un auto an die ie
fastpakke kon en sü un eindsje metriede.
Daar must ut spook, elk spook, troues wél
foor materialisere. watte?. nou ja, late we
mar gewoanweg sêge, anwezeg make, dat niet
alles deurem hene waaide, mar dattie, wat
beetpakke kon en sü meer. Dat kon overegens
oek weer niet té faak, dat kostte un soad
kracht, je wudden der om ut sü marres te
sêgen: meer doad as levend fan. Mar wat had-
denie nou weer ütspookt?. ging ie nou de fe-
keerde kan op? Nell mezzo del camin di
nostre vita. mar sü belezen waddenie niet en
ut hadde oek niks ütmaakt. De autemobelist
wadde oek mar un dooie sü te kieken, want
un Sneker... die niet bekend wadde inne gro-
ate stad en oek nog un ekstra rondsje fanne
saak futgaf foordat ie, foor oans spook in elk
gefal, de goeie kan opdraaide. En un Sneker
die ergens foor opdraait, waar foor dan oek
mar. ken nooit fekeerd weze. ohniettan?
Bije Noordebrug ankommen fonne fluorise-
rende ferskiening ut wel best, en wu feddes
lope of sweve. mar goëd. Behalve un enkele
auto wadde der fedder gien kiep te bekennen
op straat. 'Nou mut ik de Fiezelstraat mar in
en dan de Nijeburen op. dan rechtsaf de
Foorstreek en dan.', in gedachten saggie al
deure beslagene rüten fan sien ouwe fer-
troude hüske, toen ie wreed stoard wudde
in sien overpeinzings. Deun foorem ston
inenen un figuur in un felkleureg pak met
un enorrem bos road haar en op sien kop un
gekanstekereg, lulleg klein hoëdsje. Swart
omrande woeste ogens in un wit schminkt
gesicht en un freeslek, sjirurgies, metaalsta-
len of suks, grouwe, skerp ütsiende tannen.
Wat waddit?
Tja, un jaar niét bije levenden weest, nou
dan liepen je alweer un aardeg stuk achter,
ouwe. Oans spook üt'e Wybrand de Geest
straat hadde niet metkregen wat der em sü al
lemaal wel niet afspeulde, büten ut
begraafplak. Niet dat je daar nou rouweg om
weze musten. mar toch. de Soosjale Medija
drongen nog heultied niet erreg deur op ut
gemiddelde kerkhof. Oans spook wadde sü
krekt un echte Leewadder Horrorclown teu
gen ut lief lopen. eerlek seid, der deurhene
lopen hast, want hij wadde onnertussen niet
meer materialiseerd. sü as jumme onnertus
sen presies weute hoe en wat. Oans de Geest-
spook skrok fansellefs heulemaal niet en
wadde gien sprüt benauwd, hij wadde wel
wat wend sü deure jaren hene. De beide buur
mannen op ut begraafplak, derde klas, links
en rechts fannem, sagen der nou oek niet di-
rekt üt om over naar hüs te skrieven. Hij
sweefde mar eventsjes un bitsje omme rari-
teithapsnurker mette rooie neus hene. Ut
leek of dizze erreges op wachtte.
Inne ferte kwammen un man en un frou
achter un kienderwagen anlopen, der hup
pelde oek nog un meiske bij. Ut figuur in ut
pak haalde nou un heule groate kenonslag,
met lange lont tefoorskien en wü die ansteke.
Nou hadde oans begraafplakspook ut deur.
die kerel wadde gék, die must teugenhouden
wudde. met alle geweld. Hij mustem materi-
alisere en dat niet alleneg. hij sü em oek ma
nifestere mutte. siën late dus. Dat sü wel ut
ein fan sien frije aven betekene, want al sien
krachten süden ütputten weze dan. Hij sü te
rugsogen wudde naar sien begraafplakje. Nou
ja, dan folnd jaar mar naar de Wybrand de
Geeststraat. die sü fast niet sü mar futlope.
Hij perste al sien krachten bij mekaar, enne
fonkens en blauwege elektrisiteitsstraaltsjes
knapten, soëmden en rilletrilden. Oans
spook pakte de Horrorclown sien arrems fast
en draaide dizze met un krak, sunder moeite
üt'e kom en sag de onnertussen al skreeu-
wende en razende flapskünbewoaner liek
inne ogens en lietem eventsjes kieke naar
wat sien soort foor kwellings te wachten
stonnen in ut hiernamaals. ut wadde niet
best. toen lietie los. De Horrorclown draai-
denem tierend, büten sinnen om en mette ar-
rems slap naast ut lichem rendenie de
Fiezelstraat in en oek fut wudde oans Geest-
spook terugslurpt naar sien kouwe bedsje
tussen fier plankjes. Toen passeerde ut gesin
dat fan alles niks metkregen hadde. 'Niet feul
Horrorclowns op straat fenaven', sei de man
teugen sien frou üt un grapke. 'Hou op jü,
gekkehüs', sei de frou en sette de sokkens der
in.
Op ut begraafplak lei onnertussen oans
spook mette oogjes alweer toe. hij sliep.
beter addie in jaren deen hadde.
De entree van de Oude Begraafplaats aan de
Spanjaardslaan, 2012 Foto: Harrie Muis
Hij must nare Wybrand de Geeststraat, daar
haddenie altieten woand
