DIRK BEEKSMA VOLBRACHT
ELFSTEDENTOCHT AL ZEVEN MAAL
ALS KLEUTER OP 'T
NIPPERTJE GERED
LAATSTE
VERZOEK
VOOR LEEUWARDEN EN DE
WIJDE WERELD ER OMHEEN
MET PEN IN DE HEUP SCHAATSEN ALS DE BESTE
rDlRK, ~DE
DOORZETTER
J
VEERTIENDE JAARGANG
28-1-1978 NUMMER 306
DANKBETUIGING
'T KLEIHE KRANTS JE
Een optimale conditie - tja, dat
moet wel vreemd klinken in de oren
van hen, die weten, dat Dirk
Beeksma een paar jaar geleden nog
kampte met de narigheid van een
versleten heup en dat hij daar
zelfs aan geopereerd is ook. Maar
hij heeft zich formidabel van dat
euvel hersteld en hij rijdt weer een
schaats als in z'n jonge jaren.
Twintig jaar was Dirk. toen hij zich
voor de eerste maal waagde aan het
grote Elfstedenavontuur. Dat was in
'33 toen de tocht - voor de eerste en
laatste maal - al in de december
maand gehouden werd.
En die eerste moet ook de merk
waardigste in de hele reeks zijn
geweest, want op die zaterdag de
zestiende was het prachtig windstil
lenteweer met op z'n ergst maar een
paar graden vorst.
WEDSTRIJDRIJDER
Zeven jaar duurde het voor Dirk
Beeksma opnieuw in de Elfsteden
tocht z'n hart kan ophalen, maar
toen kwamen er liefst drie tochten
achter elkaar en het was in de oor
logsperiode, dat hij het aandurfde
als wedstrijdrijder van start te gaan.
In 1940 kon hij beslag leggen op de
31e plaats, in '42 eindigde hij met
een rijtijd van negen uur en een en
veertig minuten als acht en vijftigste
- winnaar Sietze de Groot deed toen
acht uur en vier en veertig minuten
over de race.
'Wat 1940 betreft beschouw ik me
zelf maar als negen en twintigste',
zegt Dirk Beeksma, 'want toen ik
achter de Prinsentuin bij de finish
arriveerde meende ik tussen het pu
bliek mijn vrouw te zien. Ik ging er
heen en toen reden me nog twee
concurrenten voorbij - en dat terwijl
die vrouw mijn vrouw niet ble^k te
zijn!'
ZWAARSTE TOCHT
De eerste naoorlogse Elfsteden
tocht, die van 8 februari 1947, vond
Beeksma de zwaarste van allemaal,
maar ook toen kon hij de voldoening
smaken op tijd bij de finish te zijn.
Ook de daarna gehouden tochten
van '54 en '56 volbracht hij moeite
loos en met die laatste prestatie
sleepte hij dus z'n zevende zilveren
kruisje in de wacht.
Het hadden er intussen acht kunnen
AI sinds mensenheugenis hebben we geen Elfstedentocht meer gehad en toch is de enige Leeuwarder, die deze-
supermarathon niet minder dan zeven maal heeft volbracht, een betrekkelijk jonge man, die nog geregeld op
schaatsen staat en die, zodra hij nog een kans krijgt, vast van plan is een greep naar het achtste kruisje te doen.
Vijf en zestig wordt hij op de een en twintigste maart, maar dat vindt hij geen leeftijd om zich te beschouwen als
een afgedane veteraan: onze abonnee, de heer Dirk Beeksma uit de Paulus Potterstraat is er klaar voor, jjs en
weder dienende, opnieuw als Elfstedendwinger in de slag te gaan. En - dat staat zo vast als een huis - bij goed
weer en goed ijs zal hjj hem weer uitrijden ook, want de conditie van deze bezeten sportman is optimaal.
Dit is hel spectaculaire verhaat
van een man met een onvoorstel
bare doorzettingskracht: Dirk
Beeksma, vijf en zestig jaar op
de eerste lentedag, werd een
paar jaar geleden aan z'n ver
sleten heup geopereerd. Hij
kreeg een pen in die heup en
vatte binnen de kortste keren zijn
oude hartstocht weer op en ging
op schaatsen staan. Nu schaatst
hij weer als de beste en dat zegt
wat, wanneer we weten, dat de
ze oudste zoon van de vroegere
wethouder van Sociale Zaken
van Leeuwarden al zevenmaal
de Elfstedentocht volbracht. Om
in conditie te blijven besloot hij
na zijn heupoperatie elke dag
een duik te nemen in het Van
Harinxmakanaal. En daar ging
hij mee door, ook toen het kou
der en kouder werd en zelfs
toen het winter werd. Met een
ijzeren staaf sloeg deze onver
zettelijke doordouwer toen het
ijs kapot, voor hij onverschrok-
\ken te water ging
zijn, wanneer de laatste Elfsteden
tocht van 1963 niet zo bar en boos
was geweest: nu hoorde Dirk
Beeksma niet tot het uiterst kleine
groepje van zeven en vijftig vol-
brengers van deze tocht; halver
wege moest hij de wapens strekken.
'Maar', zegt hij nu, 'dat mocht je
toch geen tocht meer noemen - als
je het mij vraagt had die nooit mo
gen doorgaan'
vervolg op pag. 7
Aan allen, die hulp hebben verleend
bij de redding van ons Zoontje bren
gen wij door dezen onze innigen
dank.
E. Beeksma
D. Beeksma-Andringa
Maandagmorgen om negen uur be
leefde een gedeelte van ons dorp
angstige oogenblikkenMidden in
de thans vrij breede vaart, zag men
een paar kinderhandjes en klompjes
boven het water uitsteken, 't Bleek
het tweejarig zoontje van den kaas
maker Beeksma te zijn.
Werd het onheil eerst alleen door
een paar vrouwen opgemerkt,
weldra waren er ook eenige mannen
aanwezig. De een boomde als de
weerga een praam naar de plaats van
't zinkende kind, een tweede pakte
den kleinen drenkeling en bracht
hem aan wal, waar een derde gereed
stond oordeelkundige armbewe
gingen toe te passen, die weldra met
succes werden bekroond.
De inmiddels ontboden geneesheer
vond de toestand bevredigend, maar
nog niet buiten gevaar. Een woord
van hulde aan de buren voor hun
snel en vastberaden optreden is hier
zeker niet misplaatst.
(1915).
Een laatste verzoek aan al die abonnees, die hun abonne
mentsgeld voor dit jaar 1978 nog niet hebben betaald, dit nu
zeer spoedig te doen.
ƒ21,- naar giro 98.10.62 t.n.v. 't Kleine Krantsje Leeuwarden.
Ook kan op kantoor worden betaald, maar dan uitsluitend van
dinsdag tot en met vrijdag, 's morgens tussen negen en twaalf uur
