ZILWO
tbAesnop oaes
VELEN DACHTEN DAT
ER GEEN MIJNEN LAGEN
HET WAS DE le NOVEMBER
55
planten - snijbloemen - aardewerk - bloemwerk
tevens grote sortering droogbloemen
f I I BLOEMENSPECIAALZAAK
<s>
BANGMAKERIJ" ZEIDEN ZE
JUWELIER - HORLOGER - OPTICIEN
SPORTPRIJZEN
Telefoon 23504, LEEUWARDEN
O/d Kelders 28
Eigen reparatie- en graveerinrichting
DEALER CITIZEN HORLOGES
goudenregenstraat 1
leeuwarden, tel. 26565
vervolg van pagina 53
Toch stroomde het bloed in
hun schoenen, maar dat wis
ten ze zelf nog niet Van
Dijk dacht, dat hij door de
luchtdruk na de ontploffing
in de iloot was beland en dat
hij nu natte voeten had.
Reitze leek er beter afgeko
men te zijn dan Dirk, die er
tegenop zag naar het huis van
zijn broer in de Delistraat te
lopen, maar de oudere en
sterkere Reitze sprak hem
moed in, ondersteunde hem
en hielp hem enkele malen
over hekjes en muurtjes heen.
Met angst in het hart, dat ze
toch nog door de Duitsers
zouden worden achterhaald
strompelden de beide jonge
mannen naar de Delistraat,
waar broer Geert van Dyk
Dirk direct naar binnenhaal
de.
Reitze wou niet mee naar
binnengaan en ging door
naar z'n vrouw in het Schop-
pershof.
Pas de volgende morgen
kwam de zwaargewonde Van
der Veen in het Diakonessen-
huds terecht in een bed naast
dat van Dirk van Dijk, die
daar de vorige avond al was
opgenomen.
Al in de nacht volgend op
deze dag bezweek Reitze van
der Veen aan zijn zware ver
wondingen.
Ook Simon Vlietstra kwam in
het Diaconessenhuis terecht.
Niet lang na het ontploffen
Vein de mijn waren er Duit
sers gekomen, die hem van
grote afstand toeschreeuwden,
"Nou Oebele, at dien ogen dan só-min wudde, must er toch es
met naar een optimist"
Waar kan de levensgevaarlijk gewonde Reitze van der
Veen de kracht vandaan hebben gehaald om z'n jonge
makker Dirk van Dijk nog op de schouder te kunnen
nemen om hem thuis te brengen? Enheeft hij
door zijn enorme wilskracht en grote moed in dit cri-
tieke uur het leven van Dirk van Dijk gered?
„Laat mie hier mar legge
ik kan niet meer", kreunde Van
Dijk, maar Van der Veen wil
de er niet van horen. Hij on
dersteunde z'n maat, tilde
hem nog over een hek heen
en sleepte hem mee naar de
Delistraat, naar het huis van
Dirk's broer Geert van Dijk
op nummer 9.
Het verzoek van Geert van
Dijk, die zelf ook onderdui
ker was, om met Dirk mee
naar binnen te komen, sloeg
Reitze af: hij wou naar huis
en strompelde op eigen be
nen verder naar het (nu af
gebroken) Schoppershof.
Letterlijk van top tot teen
onder het bloed kwam hij
daar zeker een half uur na
het ingaan van de spertijd
aan.
De dokter, die mevrouw Van
der Veen er bij haalde en die
intussen ook al bij Van Dijk
was geweest, zei de kwetsu
ren evenwel niet zo erg te
achten. „Ik vind, dat je er
lang zo slecht niet aan toe
bent als je kameraad" zei hij.
Maar na een onrustige nacht
werd toch besloten tot opne
ming in het Diaconessenhuis.
De daaropvolgende operatie
leerde chirurg Dr. J. A.
Brons, dat er geen hoop op
redding meer mocht zijn.
Kort na middernacht werden
mevrouw Van der Veen en
haar vader bij de patiënt ge
roepen.
Reitze van der Veen leek nog
geheel bij kennis te zijn.
Hij sloeg z'n arm om de
schouder van zijn schoonva
der en zei: „Straks gaan we
weer varen, opa!"
Weinige ogenblikken later
zonk hij weg.
De klok wees 1 uur, het was
de le november, het was de
27e verjaardag van Reitze van
der Veen
dat hij zich van het weiland
op het betonpad moest rollen.
Daarna haalden ze hem uit
het land en brachten hem
naar het ziekenhuis.
Wekenlang zweefde Simon
Vlietstra er op de grens tus
sen leven en dood, wetend,
dat hij zeker voor altijd ge
heel verlamd zou zijn.
Zijn nog dikwijls tegen Dirk
van Dijk uitgesproken hoop.
toch in ieder geval te mogen
blijven leven, zou niet in ver
vulling gaan. Na een niet te
beschrijven lijden kwam voor
hem op 11 februari 1945 het
einde, toen Dirk van Dijk als
enige overlevende op het
punt stond genezen het zie
kenhuis te verlaten.
Waarvoor Dirk van Dijk zelf
nog vaak had gevreesd ge
beurde niet: de Duitsers, die
toch van alles op de hoogte
moesten zijn verschenen nim
mer om de herstelde vluchte
ling weer in te rekenen.
Toch had de oorlog voor hem
nóg een onaangename verras
sing in petto: andermaal werd
hij door de Grüne Polizei ge
arresteerd en opnieuw op
transport gesteld; nu naar
een kamp in Wilhelmshafen.
Daar lieten de hechtingen van
zijn wonden los en moest een
nieuwe operatie volgen de
eerste van een reeks van zes;
de laatste operatie vond pas
enkele maanden geleden
plaats, zodat de heer Van Dijk
tot de dag van vandaag voort
durend pijnlijk aan de trage
die herinnerd werd.
Maar hij zal daar niet over
klagen, dankbaar als hij is,
dat hij de ramp heeft over
leefd. En (voor de eerste
maal!) weer eens een kijkje
nemend op de plaats, waar
twintig jaar geleden die ver
vloekte mijn ontplofte, ver
zacht hij na: „Waren we die
nacht toch mar in dat skipke
bleven
FRIESCHE KOE IJS
