FOTO UIT "FRISIA ILLUSTRATA"
ACHTHONDERDVIJFTIG OUD LEERLINGEN
OP REÜNIE MENNO VAN COEHOORNSCHOOL
VOOR LEEUWARDEN EN
E WERELD ER OMHEEN
RUIM ZESTIG JAAR GELEDEN...
TWINTIGSTE JAARGANG
5-11-1983 NUMMER 444
■TKLEINE KRANTSJE
Ruim zestig jaar geleden, in 1916, is deze foto gemaakt van het
oude Naauw in het hartje van Leeuwarden. Het maken van "pho
to grafische opnamen" was toen nog zo'n bijzonderheid, dat de toe
vallige passanten er allemaal voor in de houding gingen staan. Links
en rechts daarom hele rijen kinderen en volwassenen, slagers- en
bakkersjongens en wie weet wat nog meer. De fraaie afbeelding komt
voor in het pas verschenen eerste deel van "Frisia Illustrata", een
veelbelovend werk, dat in samenwerking met het Fries Museum
wordt uitgegeven door de Tille Leeuwarden en Waanders Zwolle.
Frisia Illustrata, over "Tien eeuwen Friesland, de Friezen en hun elf
steden", zal uit vijftien delen bestaan, waarvan het laatste eind vol
gend jaar verschijnt.
En dan gaan we met z'n allen in
een tent!
Niet met tien, twintig of vijftig,
nee met z'n achthonderd vijfti
gen drommen we in lange slier
ten de reusachtige tent binnen.
Sommigen wat timide, anderen
reikhalzend uitziend naar beken
den, die ze door middel van
uitgereikte gekleurde kaarten, al
dan niet zullen vinden. Het eer
ste wat opvalt, is het verschil
tussen deze mensenmenigte en
de samenkomst van lieden, die
met elkaar een nette cocktail
party bezoeken. Hier allemaal
unieke mensen met hun eigen
gezicht. Hier zijn we met z'n
achthonderd vijftigen onder el
kaar. Hier hoeven we geen faca
de op te houden. Geen gemasker
de gezichten, geen ondoordring
bare barrières. Allemaal jezelf
zijn, gewoon elkaar zeggen wat
er aan de hand is. En we hebben
elkaar heel wat te zeggen. Lo
pend door de straten, propvol
geparkeerde auto's, hoor je een
aanzwellend geroezemoes van
stemmen. Vlak naast de versier
de school staat de tem zich kreu
nend overeind te houden tegen
de razende zuid-wester-storm,
die er overheen beukt en soms
door kieren naar binnen floep-
flapt.
In de oude vervallen school is een
tentoonstelling knap opgesteld in
lokalen en gangen. Hier laaien de
emoties opnieuw op bij het zien
van zoveel materiaal, o.a. veel
foto's uit die lang voorbije tijd.
Ondertussen gaat de ontdek
kingstocht naar oude bekenden
door. Als je ze in groepen zou
willen verdelen is de groep tus
sen 55 en 65 jaar het grootst.
Soms sta je werkelijk stomver
baasd te kijken, als iemand zich
bekend maakt. Je ziet naar een
tengere, kalende man met pien
tere oogjes. Hij moet dus die
jongen, robuust, de langste van
de klas met een donkere haardos,
zijn!
Je ziet velen elkaar omhelzen.
Maar ook hoor ik: "Oh, kien, ik
skrok mie so pas dood. Daar
stond plotseling mien skoansus-
ter en we hèwwe al in gien dertig
jaar met mekaar praat".
En dan: "Dat Piet, ken je me
nog?" Nee, Piet doet z'n best
maar hij ziet het niet. Ze noemt
haar naam. "Ach ja", nu ziet Piet
het: "jou lieke op je vader" en
vlak daarop: "oek op je moeke
trouwens". "Ja", zegt ze "ik bin
eigenlijk een soort kruising".
En dan de mannen die over
voetballen praten, die zijn er
natuurlijk legio: "Weest nog, dat
we es een match annomen had
den op het landsje achter de Weg
naar Cambuur? Toen we daar 's
middags kwamen waren er oek
andere jonges, die een match
annomen hadden. Eerst hè' we
mekaar de huud volskolden en
toen binne we maar begonnen te
speulen. Zij van Oast naar West
en wij met önse bal van Noord
naar Süd, gewoan dwars deur
mekaar heen".
Er wordt zoveel verteld, dat je
tijd te kort komt om te luisteren.
Sommigen hebben echt moeite
met herkennen en doen dan maar
alsof en anderen worden hele
maal gek van al die herinnerin
gen en halen alles door elkaar.
Dan hoor ik iemand die het voor
gezien houdt en naar huis wil,
maar dat mag niet van haar
vriendinnen.
Na een koud buffet, dat allen
zich goed laten smaken, wordt de
avond besloten met een musical,
door leerlingen van de school
uitgevoerd.
Een kleurig, fleurig en vrolijk slot
van een opwindende dag.
Lochem Sara Boetes-Nicolai