2. een brief van het hoofdbestuur van de Bond van
Nederlands Overheidspersoneel te Amsterdam, waar
bij in overweging wordt gegeven aan het gemeente-
personeel een Kerstgratificatie te verlenen.
B. en W. stellen voor deze brief voor kennisgeving
aan te nemen.
De heer Rutkens zou zich niet willen stellen achter
het voorstel van B. en W.. Hij gelooft, dat het goed is,
om er, misschien ten overvloede, nogmaals op te wijzen,
dat de situatie op het ogenblik zo is, dat van een mede
delen in de welvaart door de arbeiders geen sprake is.
Reeds geruime tijd heeft spr.'s fractie dit ingezien en
zij doet dit thans niet meer alleen. Ook een woordvoer
der en niet de eerste de beste uit de z.g. bonafide
vakorganisaties heeft een gelijk geluid laten horen als
de communisten in en buiten de parlementaire lichamen
steeds al lieten horen. Gezien echter het feit, dat de
Romme-reactie op het ogenblik het been stijf houdt en
halsstarrig weigert aan het verlangen van de arbeiders:
een nieuwe loonronde, te voldoen, moet het verzoek van
de bond ook gezien worden als een poging tot compen
sering van het feit, dat de arbeiders op het ogenblik
te weinig deel hebben aan de gestegen welvaart. Men
zou er goed aan doen, thans door de politiek, die Romme
steeds heeft voorgestaan en die hierop neer kwam, dat
de winsten en de prijzen steeds meer stijgen, maar dat
de lonen hiermede geen gelijke tred hebben gehouden,
zelfs schrikbarend ten achter zijn gebleven, een streep
te trekken en te besluiten, dit schrijven niet voor
kennisgeving aan te nemen, maar het in de beraad
slagingen te betrekken.
De heer Vellenga (weth.) ziet van het woord af.
Z.h.st. wordt besloten overeenkomstig het voorstel
van B. en W., waarbij de heer Rutkens aantekening
wenst, dat zijn fractie tegen is.
3. een brief van W. ten Have, Swammerdamstraat 57,
alhier, inzake huisvestingsmoeilijkheden.
B. en W. stellen voor deze brief ter afdoening in hun
handen te stellen.
De hear Van der Meer c.s. hawwe, as dit ütstel fan
B. enW. bitsjut, dat de rie net de gelegenheit krijt om
yn dit stik hwat to sizzen, der wol biswier tsjin.
De Voorzitter zegt, dat het hier om twee zaken gaat:
le. een kwestie van verdeling van woonruimte inge
volge de Woonruimtewet, die aan B. en W. is opge
dragen en ten aanzien waarvan de raad geen bevoegd
heid heeft; 2e. een klacht over de behandeling aan een
gemeentelijk kantoor.
Er heeft bij de adressant kennelijk een misverstand
bestaan. Hij is bij spr. geweest om zijn bezwaren tegen
die behandeling kenbaar te maken. Spr. heeft hem
toen gezegd: als U bezwaar hebt tegen de behandeling-
door gemeentelijke ambtenaren, dan lijkt het mij het
beste, dat U dat schriftelijk aan B. en W. (niet aan
de raad) bericht; dan zal het college die klacht onder
zoeken.
Het punt: optreden van gemeentelijke ambtenaren,
staat wel ter discussie voor de raad open. Alleen lijkt
het spr. toe, dat, wanneer de raad daarover zou willen
spreken, daarvoor nu in elk geval nog niet het stadium
is aangebroken, omdat ook B. en W. ten slotte in staat
moeten zijn, daarover een standpunt kenbaar te maken.
En dat is tot dusverre nog niet het geval. Vandaar,
dat spr. toch meent bij het voorstel om het adres in
handen van B. en W. te stellen ter afdoening, te moe
ten blijven.
De heer Pols hoort, dat de raad hier eigenlijk weinig
over te vertellen heeft. Spr. wil dat wel aannemen,
maar aan de andere kant is het zo, dat de brief asn
de raad is gericht en wanneer die nu ter afdoening in
handen van B. en W. wordt gesteld, hoort men er niets
meer van. Is het niet mogelijk, dat de raad er op een
of andere manier van in kennis wordt gesteld, hoe die
afdoening verloopt? Als een brief aan de raad is ge-
rieht, dient de raad dit toch ook te weten.
De heer Rutkens zegt, dat uit het schrijven van
adressant blijkt, dat hij van mening is, „dat hij ben -
deeld is door handelingen, die zijn gepleegd door h
Bureau Huisvesting. Ons is gebleken, dat adressant
in feite niet de enige is; slechts in zoverre is hij de
enige, dat hij een beroep doet op de raad, opdat de
zaak, die hij meent aan de orde te moeten stellen, al -
nog rechtgezet kan worden, eventueel door de raad.
Nu trekt de Voorzitter in twijfel, of dit stuk wel tin-
bespreking aan de raad kan worden voorgelegd. Wij
staan op het standpunt, dat, waar het hier betreft een
uitvoerende taak van een gemeentelijke dienst, het zeer
zeker ook tot de competentie van de raad behoort om
de gang van zaken bij deze tak van dienst te bespreken.
Voorts zouden wij ons willen aansluiten bij hetgeen
de heer Van der Meer reeds heeft gezegd, n.l., dat het
de raad eigenlijk niets zegt, dat het voorstel ter af
doening aan B. en W. in handen is gesteld. Immers,
B. en W. kunnen de argumenten van adressant als
niet juist beoordelen en in die geest ook de zaak af
doen. Dit betekent, dat bij adressant een gevoel van
onrechtvaardige behandeling kan blijven hangen. Bo
vendien heeft de raad toch zeer zeker het recht te we
ten, welke de mening van B. en W. in dezen en vooral
ook wat het verweer van de wethouder voor de Volks
huisvesting is. Daaruit zou de raad ook bepaalde con
clusies kunnen trekken en naar aanleiding daarvan
eventueel een besluit kunnen nemen. Wij zijn dan ook
niet voor het voorstel van B. en W. om deze zaak ter
afdoening in hun hsnden te stellen, als van hun zijde
niet te kennen is gegeven in welke geest deze zaak af
gedaan zal worden. Spr. heeft n.l. heel sterk de indruk
gekregen, dat de argumenten, die adressant naar voren
heeft gebracht en de feiten, die in zijn schrijven zijn
genoemd, niet geheel onjuist zijn.
Naar de mening van de heer Kamstra c.s. zou de
raad zich op heel gevaarlijk terrein begeven, wanneer
adressen als het onderhavige in openbare raadszitting-
zouden worden behandeld. Daarom kunnen zij er mee
accoord gaan, dat dit adres ter afdoening in handen
van het college wordt gesteld. Wel zou spr. speciaal
willen vragen, of B. en W. dit geval serieus willen onder
zoeken, maar dat zal altijd wel gebeuren.
De heer Wiersma zal zich, ook krachtens een besluit,
dat in zijn fractie is genomen, houden aan hetgeen de
Voorzitter zo pas heeft gezegd, n.l. dat de uitvoering
van de Woonruimtewet berust bij B. en W. Spr. zal
derhalve niet op het schrijven zelf ingaan. Wanneer men
het zo oppervlakkig leest, lijkt het een beetje eigen
aardig te zijn gegaan met het geval van de heer ten
Have en hij zou niet de enige zijn geweest in dat op
zicht. Terecht zegt de heer Rutkens (daar komt liet
althans op neer), dat de grote ontevredenheid, die in
de stad i.z. de verdeling der woonruimte bestaat
spr. zou daar zo meteen met verlof van de Voorzitter
nog even op terug willen komen een feit is, dat men
kan constateren. (De Voorzitter: Laat mij bij voorbaat
zeggen, dat ook dit een punt is, dat niet ter discussie
van de raad staat; daar moet U dus maar niet op in
gaan). Het zij spr. toch vergund; de sprekers, die voor
hem het woord voerden, hebben daar ook over gespro
ken. Adressant wijst er op, dat de tegenwoordige wet
houder van Volkshuisvesting hem 2 Va jaar geleden
heeft medegedeeld, dat het aantal kamers in het door
hem bewoonde huis in de Swammerdamstraat niet te
groot was voor zijn gezin. Het kan best zijn, dat de
heer Tiekstra toen een andere opvatting had. Als spr.
het wèl heeft, is in die 2,/2 jaar het aantal woningzoe
kenden gestegen met enige honderden, waardoor men
wel het plan kan hebben gehad iemand te heipep,, maar
dat dit onder de dwang der omstandigheden werd uit
gesteld.
Spr. sluit zich aan. bij diegenen, die deze zaak .niet
verder in een openbare raadsvergadering willen behan
delen. Alleen zou hij er nog aan willen toevoegen en
hij hoopt, dat- de Voorzitter hem dit toestaat dat
uit dit geval ook weer blijkt, dat de toestand in Leeu
warden langzamerhand hachelijk en onhoudbaar wordt
t.o.v. de woonruimtevoorziening. De door spr. genoemde
stijging van het aantal woningzoekenden is mede een
gevolg van de migratie, d.w.z. van de vestiging hier
ter stede van hen, die uit de provincie komen. Spr. doet
I een ernstig beroep op alle mogelijke autoriteiten (en
I hij twijfelt er niet aan, dat ook B. en W. hun best zul-
I len doen), ook op het college van Gedeputeerde Staten,
I om alle mogelijke middelen aan te wenden, dat Leeu
warden, wat het bouwvolume betreft, bij de tegenwoor-
I dige gang van zaken aan zijn trekken komt.
De heer Van der Veen meent buiten de orde te zijn,
als hij ovér de verdeling der woonruimte zou spreken.
Hij zal het dus niet doen.
Hij heeft zich, toen hij dit schrijven las, ook afge-
I vraagd, of het wel juist was, dat het aan de raad was
I geadresseerd. Blijkens het schrijven zou dit gebeurd
I zijn op advies van de burgemeester. Spr. heeft gedacht:
H Hoe is dit mogelijk? Wat voor kant zou er aan deze
zaak zitten, die spr. blijkbaar nog niet ontdekt had.
Zou het misschien zijn, dat de burgemeester een be-
roep mogelijk acht op een civielrechtelijke overeen-
I komst, die gesloten zou zijn tussen de gemeente en
I een burger, terwijl de gemeente de voorwaarden niet
I is nagekomen? Dat gaat buiten de Woonruimtewet om.
I Een civielrechtelijke overeenkomst t.a.v. een gemeente-
woning zou inderdaad aanleiding kunnen zijn om deze
H zaak in de raad te bespreken. Nu wordt voorgesteld,
het adres ter afdoening in handen van B. en W. te stel-
H len. Maar dat is niet helemaal bevredigend. De raad
kan op dit ogenblik niet over deze zaak spreken, omdat
hij er niets van weet. Zou hij tot een uitspraak willen
komen, dan heeft de raad voorlichting nodig. Hij zou
het verzoek dus om prae-advies in handen van B. en W.
willen stellen.
I Spr. heeft het vroeger, bij een begrotingsbehandeling,
al eens uitgesproken, dat hij in een geval als dit, dat
een request tot de raad gericht wordt, sterk behoefte
gevoelt aan een commissie voor verzoekschriften. Het
zou toch, zo dunkt hem, pleizieriger zijn, wanneer za-
ken als deze door een raadscommissie, die de raad van
voorlichting zou kunnen dienen, zou worden bekeken.
Het lijkt spr. goed, dat de raad overweegt, of het niet
nuttig is, zo'n commissie in te stellen. Nu die er niet
is, vraagt hij zich af, of het niet goed is, dat de raad
deze zaak zal behandelen. Al de kwesties, die met de
woonruimtevoorziening samenhangen, treffen de bur-
gerij in een zeer ernstige behoefte en juist onbekend-
heid doet de neiging ontstaan de zaak met wantrouwen-
de ogen te bekijken. Spr. gelooft dan ook, dat het juist
is, dit adres in het openbaar te behandelen. Het kan
de burgerij alleen maar vertrouwen geven. Zij kan zich
trouwens tot de raad wenden en waarom zou men,
wanneer de zaak zo ligt, niet de gelegenheid te baat
nemen om het adres in het openbaar te behandelen?
I Spr- ziet daar slechts voordeel in. Doet men dit niet,
I dan werkt men alleen maar mee aan de vergroting van
de afstand tussen de burgerij en de gemeentelijke over-
I heid. Die afstand is te groot en men moet alles doen om
deze kleiner te maken, wil het gemeentebestuur het
I contact met de burgerij niet verliezen.
Spr. zou dus dit verzoek ter fine van prae-advies in
I handen van B. en W. willen stellen.
De Voorzitter moge om te beginnen herhalen, dat bij
de adressant blijkbaar een misverstand is ontstaan over
wat spr. hem gezegd heeft. Hij is een tijdje geleden
I hij hem op het spreekuur geweest en heeft zich toen
I willen beklagen, in de eerste plaats over het feit, dat
I hem nog geen woonruimte was toegewezen, en in de
S tweede plaats over de behandeling, die hij van één of
I meer ambtenaren had ondervonden. Spr. heeft hem, wat
I cle eerste klacht betreft, gezegd, dat hij bij spr. aan
het verkeerde adres was, dat deze materie behoorde
tot de portefeuille van de wethouder van Financiën en,
wat de tweede klacht betreft, dat hij deze dan maar
schriftelijk aan het gemeentebestuur - aan B. en W.
clus moest voorleggen. Spr. heeft B. en W. ook uit-
drukkelijk genoemd. Dan zouden dezen bereid zijn de
klacht te onderzoeken.
Uit het ontstane misverstand is dan nu blijkbaar dit
I adres aan de raad geboren. De eerste vraag van de
heer Van der Veen: waarom dit adres aan de raad is
gestuurd, is hiermede beantwoord.
Wat nu de zaak zelf betreft, het gaat hier, zoals
spr. zeide, in de eerste plaats over een klacht, dat
<j aan adressant nog geen woonruimte is toegewezen.
Dit is een aangelegenheid, die krachtens de Woon
ruimtewet volledig ter competentie van B. en W. staat
en niet van de raad. En het lijkt spr. niet anders dan
juist, dat de raad zich onthoudt van beoordeling van
deze zaak, omdat de raad in dezen geen enkele bevoegd
heid heeft. Als de raad dit niet zou doen, dan zou hij
zich en dat is spr. volkomen met de heer Kamstra
eens toch wel op een zeer gevaarlijk pad begeven,
ook al zou hij dat niet in een openbare, maar, zoals de
heer Kamstra adviseerde, in een besloten zitting doen.
Spr. moet zich daar toch wel tegen verzetten. De
vraag, of de wijze waarop B. en W. deze klacht zullen
afdoen, aan de raad kan worden medegedeeld, zou spr.
op het ogenblik, zonder dat hij overleg met de wet
houder heeft gepleegd, niet willen beantwoorden. Dit
toch is een punt, dat eerst wel eens in een vergadering
van het college zal moeten worden bekeken, want ook
in dit opzicht zou misschien een precedent geschapen
kunnen worden: B. en W. zouden de raad dan moeten
inlichten over allerlei zaken van zelfbestuur en zaken,
die aan B. en W. zijn opgedragen; tevens bergt natuur
lijk deze mededeling het gevaar in zich, dat ze gedach-
tenwisseling meebrengt. Maar spr. herhaalt, dat hij zich
omtrent deze vraag niet in de een of andere zin wil
uitlaten. Hij is bereid de zaak in het college te be
spreken.
Of en dat is een ander punt, dat door de heer
Van der Veen is aangeroerd een commissie uit de
raad voor onderzoek van verzoekschriften op haar
plaats is, is een gevaarlijke vraag, juist bij zaken, die
niet ter competentie van de raad staan. Die, zeer al
gemene, vraag lijkt spr. op het ogenblik bij dit punt
slecht voor positieve beantwoording vatbaar.
Voor de andere klacht van adressant over de behan
deling, die hij van de kant van gemeentelijke functio
narissen heeft ondervonden, geldt eigenlijk min of meer
hetzelfde, want de raad heeft zelf het ambtenarenregle
ment vastgesteld, waarin het optreden tegen ambtena
ren, die op de een of andere wijze hun plicht niet doen
of zich verkeerd gedragen, is opgedragen aan B. en W.
Daar zijn bepaalde regelen voor vastgesteld. Als de
betrokkene zich niet verenigen kan met een discipli
naire maatregel, dan is er een bepaalde rechtsgang, zo
dat zijn rechten volledig gewaarborgd zijn.
Een behandeling van een klacht als de onderhavige
in de raad, is dus, naar spr.'s mening, stellig onjuist.
Een andere vraag, die spr. even in het begin van
deze gedachten wisseling heeft aangeroerd, en die wèl
ter discussie van de raad staat, is, of een gemeentelijk
kantoor op zichzelf goed is ingericht, goed functioneert
en in staat is om de zaken, die daar aan de orde ko
men, goed te behandelen. Maar daar gaat het hier
eigenlijk niet om. Het gaat hier om twee dingen: Ten
eerste, dat adressant meent, dat de Woonruimtewet te
zijnen aanzien niet juist is toegepast en ten tweede,
dat hij meent door een of meer ambtenaren op een on
juiste wijze te zijn behandeld. Spr. is van oordeel, dat
die beide punten volledig ter competentie van B. en W.
staan en hij moet dus bij het voorstel om dit adres ter
afdoening in handen van B. en W. te geven, blijven.
De heer Pols wil hier toch wel iets van zeggen. Men
kan zich natuurlijk uitputten om deze zaak zo algemeen
mogelijk te stellen en dan heeft men ook wel gelijk. Er
is echter ook een practische kant aan. Als raadslid
moet men mensen uit alle lagen der bevolking te
woord staan, die klachten hebben over het woning
vraagstuk; op een raadslid rust dan de taak om het
beleid van het gemeentebestuur zoveel mogelijk te ver
dedigen. Spr. weet, dat, als er 4000 woningen zijn,
3999 woningzoekenden zich te kort voelen gedaan, wan
neer er een woning wordt toegewezen. En als raadslid
moet men dan een beleid verdedigen zonder argumenten,
want van de gehele gang van zaken weet men eigenlijk
niets. De Voorzitter heeft toegezegd de mogelijkheid,
of de raad hier iets meer van kan horen, in het college
te bespreken. Spr. zou hem en ook het gehele college
willen verzoeken, de raadsleden de argumenten, die zij
nodig hebben om zich t.a.v. ,deze dingen te verdedigen,
niet te onthouden.
De heer Van der Veen heeft in het antwoord van de
Voorzitter een reactie gemist op zijn veronderstelling,
